ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 877

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เถียนเถียนเข้าร่วมงานเลี้ยงที่บรรยากาศครึกครื้นแบบนี้ เธอกะพริบตามองดูแด๊ดดี้ของตัวเอง

จากนั้นก็จับมือเสี่ยวเป่า เดินตามผู้ใหญ่สองคนอยู่ข้างหลัง

แสงไฟส่องกระทบครอบครัวนี้ทั้งสี่คน

เจียงสื้อสื้อใส่ชุดราตรีสีฟ้าอ่อน ปล่อยผมยาวลงไปด้านหลัง ผิวขาวละเอียดอ่อน ไม่มีเครื่องประดับใดๆบนตัว

มองดูช่างสูงส่งและไม่เหมือนใคร ทุกอิริยาบถแสดงออกถึงความสง่างาม

หนูน้อยน่ารักสองคนที่อยู่ข้างหลังยิ่งไม่ต้องพูดถึง น่ารักจนทำให้คนที่อยู่ในงานต่างพากันรักและเอ็นดู

พวกผู้หญิงมองดูจิ้นเฟิงเฉินจับมือเจียงสื้อสื้อ ใบหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยความอิจฉา

ผู้หญิงบางคนที่คิดอะไรกับจิ้นเฟิงเฉิน พอเห็นเจียงสื้อสื้อ พวกเธอก็ล้มเลิกความคิดนั้นในทันที

ยังไม่ต้องพูดถึงออร่าและหน้าตาที่สวยงามของเจียงสื้อสื้อ สิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ชื่อเสียงที่จิ้นเฟิงเฉินรักและเอ็นดูคุณหญิงเป็นที่รู้กันไปทั่ว!

ต้นแบบของการรักและเอ็นดูภรรยาอย่างบ้าคลั่ง?

นักธุรกิจพวกนั้นต่างพากันหัวเราะและพูดว่า “คุณท่านจิ้น นี่คือภรรยาของคุณใช่ไหม？”

“คุณสองคนช่างเกิดมาคู่กันจริงๆ”

“ลูกน้อยทั้งสองคนก็น่ารักมากเลย อย่างกับออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกันกับคุณ”

......

ถึงแม้ว่าคำพูดพวกนี้จะเป็นเพียงคำชมธรรมดาๆ แต่จิ้นเฟิงเฉินชอบที่ได้ยินมัน ถึงขั้นแนะนำเจียงสื้อสื้อให้พวกเขารู้จักอย่างเคร่งขรึม

“นี่คือภรรยาของผม เจียงสื้อสื้อ”

พูดเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินก็ดึงหนูน้อยสองคนเข้ามา “ลูกชายของผม เสี่ยวเป่า ลูกสาว เถียนเถียน”

จากนั้นผู้คนก็พากันชื่นชมอีกครั้ง

เมื่อทุกคนมาถึงแล้ว งานเลี้ยงก็ครึกครื้นขึ้นกว่าเดิม ผู้หญิงพวกนั้นก็ไม่กล้าที่จะคิดอะไรกับจิ้นเฟิงเฉินอีกต่อไป

ตอนที่จิ้นเฟิงเฉินสองพี่น้องกำลังพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงานกับคนอื่นๆ เจียงสื้อสื้อก็พาหนูน้อยสองคนไปอีกด้านหนึ่ง หยิบขนมให้พวกเขากิน

“สวัสดีค่ะ คุณหญิงจิ้น”

มีผู้หญิงหน้าหวานคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายเจียงสื้อสื้อด้วยรอยยิ้ม

เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปมอง ช่างเป็นใบหน้าที่แปลกตา

แต่ตามมารยาท เธอก็ยิ้มและก้มหน้าตอบกลับไป “สวัสดีค่ะ”

“ฉัน ฉันอยู่โรงเรียนเดียวกันคุณ! ฉันเป็นรุ่นน้องคุณ ได้ยินชื่อของคุณมานานแล้ว!”

ผู้หญิงคนนั้นดีใจและตื่นเต้น พูดจาติดๆขัด ราวกับว่าได้เจอกับไอดอลของตัวเอง

เจียงสื้อสื้อหัวเราะ ป้อนเค้กชิ้นเล็กๆในมือให้เถียนเถียนกิน และพูดกับเธออย่างนุ่มนวลว่า“จริงเหรอ แสดงว่าเรามีวาสนาต่อกัน ตั้งใจเรียนนะ”

ผู้หญิงคนนั้นได้รับการตอบกลับมา เธอตื่นเต้นจนแทบจะกระโดดขึ้นมา เธอพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ค่ะ!”

พวกผู้หญิงคนอื่นๆเห็นแบบนี้ ก็พากันเดินตามผู้หญิงคนนั้นเข้ามาทักทายกับเจียงสื้อสื้อ

“คุณหญิงจิ้น คุณจำฉันได้ไหม เราเจอกันที่งานเลี้ยงครั้งก่อน”

“คุณนายจิ้น ไม่เจอกันนานเลย”

......

มองดูใบหน้าที่แปลกตารอบตัวพวกนี้ เจียงสื้อสื้อถึงกับรู้สึกสับสนและทำอะไรไม่ถูก

แต่เธอก็ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมาแม้แต่น้อย ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ใจกว้าง ยิ้มก้มหน้าให้กับทุกคน

ท่ามกลางผู้คนมากมายที่ล้อมรอบ เถียนเถียนก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมา

“หม่ามี๊ ตรงนี้น่าเบื่อมากเลย!” เธอยื่นมือเล็กๆของตัวเองมาดึงนิ้วของเจียงสื้อสื้อ และพูดอย่างกระปรี้กระเปร่า

เจียงสื้อสื้อก็เลยถือโอกาสขอโทษผู้หญิงที่อยู่ล้อมรอบเธอ “ขอโทษด้วยนะคะ ฉันขอพาลูกทั้งสองคนออกไปไปสูดอากาศข้างนอกก่อนนะคะ”