ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 910

จิ้นเฟิงเฉินมองเจียงสื้อสื้ออย่างช่วยไม่ได้ ยังไม่เริ่มเดา ก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กน้อยสองคน ยิ่งอยู่ยิ่งเสียงดัง

“ฮ่าๆๆๆ แด๊ดดี้โง่ๆ เดาไม่ออก……”

เทียนเถียนกำลังโค่นล้มแด๊ดดี้ของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา เสี่ยวเป่าก็เข้าร่วมทีมหัวเราะเยาะแด๊ดดี้

จิ้นเฟิงเฉินฮื้มแล้วหัวเราะ “เด็กน้อยสองคน สามวันไม่โดนตี ต่อไปคงจะดื้อจนไปรื้อกระเบื้องแล้วใช่ไหม?”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะแล้วเตือนเด็กน้อยสองคน “ได้ยินหรือยัง พวกเธอยังหัวเราะอีก แด๊ดดี้กลับมาจะตีพวกเธอแล้ว”

“หึ แด๊ดดี้อย่าตีหนู!หนูเป็นเด็กดีแน่นอน หนูไม่หัวเราะแล้ว!”

เถียนเถียนนั่งลง ซุกเข้าอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อ แทรกเข้ามาในจอ พูดสัญญากับจิ้นเฟิงเฉิน

เสี่ยวเป่าก็เช่ยกัน

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะแล้วสั่ง “ดี แด๊ดดี้จะตีพวกเธอได้ยังไง? แต่ว่า เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนต้องเป็นเด็กดี อย่ารบกวนหม่ามี๊พักผ่อน รู้ไหม?”

“รู้แล้ว!”

เด็กน้อยสองคนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ตอนที่พวกเขาดื้อก็ดื้อมาก แต่ก็เชื่อฟังเช่นกัน

จิ้นเฟิงเฉินชมพวกเขาสองสามประโยค แล้วเตือนเจียงสื้อสื้อ “ได้แล้ว สื้อสื้อ เธอก็รีบนอน รักษาร่างกายสำคัญที่สุด”

เจียงสื้อสื้อคิดไม่ถึงว่าจะวางสายเร็วขนาดนี้ มองหน้าของจิ้นเฟิงเฉินอย่างเสียดาย ยกปากขึ้น อยากพูดอะไร แต่ก็ไม่พูดออกมา

เธอรู้ จิ้นเฟิงเฉินก็ทำเพื่อสุขภาพของเธอ

สุดท้ายทำได้เพียงกดเพื่อวางสายภายใต้การจ้องมองของเขา อย่างไรก็ตามเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนยังเป็นเด็ก หัวถึงหมอนก็นอนหลับแล้ว

ปิดไฟ ข้างหูของเจียงสื้อสื้อได้ยินเสียงหายใจของเด็กสองคน

ในหัวนึกถึงใบหน้าเมื่อกี้ของจิ้นเฟิงเฉิน นานมาก เธอก็ค่อยๆ นอนหลับ

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินวางสายจากเจียงสื้อสื้อ ก็ยังไม่วางใจเล็กน้อย กดโทรหาโม่เหยียทันที

แม้จะเป็นกลางคืน แต่โทรศัพท์ไม่กี่วินาทีก็กดรับสายแล้ว หลายวันนี้โม่เหยียและหานยู่นอนดึกเพื่อทำวิจัย

จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้ว่าขณะที่โม่เหยียกดรับโทรศัพท์ ก็สบตากับหานยู่ ท่าทางของทั้งสองดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินถามอย่างตรงประเด็น “สื้อสื้อมีไข้เป็นหวัด มีผลกระทบกับร่างกายเธอมากไหม?”

มีไข้?

โม่เหยียและหานยู่ตาใหญ่สบตาเล็ก จากนั้นก็เข้าใจทันที นี่น่าจะเป็นข้ออ้างที่เจียงสื้อสื้อบอกจิ้นเฟิงเฉิน

ดังนั้น โม่เหยียพยายามอย่างเต็มที่เพื่อควบคุมความรู้สึกผิดของตัวเอง ให้ความร่วมมือเจียงสื้อสื้อเป็นอย่างดี “ไม่มาก”

ก็แปลก ใครให้พวกเขาถูกเจียงสื้อสื้อข่มขู่แล้วล่ะ

ในใจของหานยู่และโม่เหยียลำบาก สองสามีภรรยา คนหนึ่งให้พวกเขาพูดความจริง อีกคนหนึ่งให้พวกเขาพูดโกหก

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินพวกเขาพูดแบบนี้ ใจที่ห้อยอยู่ก็ปล่อยวาง พูดกำชับ “พวกเธอต้องติดตามสภาพร่างกายของเธอเสมอ ไม่ว่ามีเรื่องอะไร อย่าลืมบอกฉัน”

นึกถึงใบหน้าขาวซีดของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก

เธอห้ามีเรื่องเด็ดขาด

โม่เหยียตอบรับอย่างเป็นธรรมชาติ

แต่ในใจกลับเศร้ามาก เขากับคุณหญิงโกหกคุณชายด้วยกันแบบนี้ ถ้าคุณชายรู้ความจริง ต้องฉีกเขาเป็นชิ้นๆ แน่ๆ!

เช้าวันรุ่งขึ้น

จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งกินอาหารเช้าเสร็จ ชีซาเดินเข้ามาอย่างตื่นเต้น วันนี้เธอสวมชุดกระโปรงสีดำยาวถึงต้นขา มีความเซ็กซี่ที่แตกต่างออกไป

เธอพูดอย่างตื่นเต้น “คนของฉันตรวจพยว่าฝั่งSAกรุ๊ปคืนนี้จะขนส่งวัตถุดิบยาออกไป ฉันคิดว่าจะเคลื่อนไหวก่อนที่พวกเขาจะขนส่ง”

จิ้นเฟิงเฉินยกกาแฟขึ้นดื่มหนึ่งคำ พยักหน้าเบาๆ “ในเมื่อจะเคลื่อนไหวแล้ว ก็รีบทำสิ มาที่นี่ทำไม?”

เขาไม่ได้พูดจบ แต่ความหมายก็ชัดเจนมาก

อย่างไรก็ตาม เขากับชอว์นแค่เข้าไปดู ไม่ได้อยู่ต่อหรือนับจำนวน มีความเป็นไปได้ที่มีปัญหาตั้งแต่เวรบ่ายแล้ว

เห็นได้ชัดว่าจอห์นก็นึกถึงสิ่งนี้แล้ว จึงพูด “ให้เจ้าหน้าที่ที่อยู่เวรบ่ายที่เข้าไปในห้องวิจัยเมื่อวานเข้ามาให้หมด”

ยังไง คนที่เข้าออกห้องวิจัยห้องนั้นก็มีเท่านี้ ถามและตัดออกทีละคน ก็เป็นอีกหนึ่งวิธี

เจ้าหน้าที่ที่อยู่เวรบ่ายของเมื่อวานมาเร็วมาก ยืนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ

“เมื่อวานพวกนายสังเกตเห็นความผิดปกติอะไรหรือเปล่า?”

กับคนในห้องวิจัย จอห์นยังเชื่อใจมาก

แต่ว่า ไม่ตัดคนอื่นๆ ที่เข้ามา

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งของเวรบ่ายตอบอย่างตั้งใจ “เมื่อวานตอนที่เราเลิกงาน นับยาและแบคทีเรียแล้วไม่มีอะไรหายครับ”

เขาพูดแบบนี้ ข้างๆ ก็มีหลายคนออกเสียง “ใช่ครับ ผมเป็นพยานได้ ตอนนั้นผมก็นับด้วยกันครับ”

“ผมก็อยู่ข้างๆ ครับ……”

……

คำพูดที่หลายคนพูด ล้วนเหมือนกันหมด

พูดแบบนี้ ไม่น่าจะใช่เจ้าหน้าที่เวรบ่ายทำผิดพลาด

แต่ว่า ความสงสัยนี้เป็นข่าวที่ร้ายที่สุด ไม่ใช่คนในแผนกทำ งั้นก็เป็นคนนอกแผนก?

นึกถึงความเป็นไปได้นี้ จอห์นโมโหจนขว้างแก้วชาบนโต๊ะจนแตก ใบหน้าเปลี่ยนสี

เขาหงุดหงิด ตะคอกใส่พวกเขา “พวกนายรู้หรือไหมว่าต้องใช้เวลาและพลังงานเท่าไรในการวิจัยเชื้อแบคทีเรีย?!”