ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 945

" เถียนเถียน " 

เจียงสื้อสื้อรีบวิ่งเข้าไปหา 

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เถียนเถียนที่กำลังร้องไห้อยู่ก็หยุดทันที แล้วหันไปมอง 

เมื่อเห็นว่าเป็นเธอจริง ๆ ก็ยิ่งร้องไห้เสียใจหนักกว่าเก่า 

" โอ๋ลูกรัก ไม่ร้องนะคะ " เจียงสื้อสื้อรีบกอดเธอเข้าในอ้อมอก แล้วก้มลงจุ๊บหน้าผากเธอเบา ๆ น้ำตาก็อดที่จะไหลออกมาไม่ได้ 

" พวกเธอกลับมาสักทีนะ "

แม่จิ้นถอนหายใจ เธอเห็นจิ้นเฟิงเฉินที่เดินเข้ามา เลยพูดต่อ " เถียนเถียนร้องไห้อยู่ตั้งนาน ปลอบยังไงก็ไม่หยุดร้อง "

น้ำเสียงของเธอไม่มีความรำคาญผุดออกมาเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่รู้สึกเป็นห่วงและเป็นกังวล

จิ้นเฟิงเฉินเข้ามาใกล้ ก่อนจะลูบหัวเถียนเถียนอย่างเบามือ คิ้วคมนั้นขมวดขึ้น " หมอว่ายังไงบ้าง "

" หมอบอกว่าช่วงนี้เป็นช่วงของไข้หวัด ภูมิต้านทานของเด็กนั้นไม่ค่อยดีนัก อาจจะหายป่วยได้ค่อนข้างช้า "

เถียนเถียนที่ร้องไห้จนเหนื่อยก็ผล็อยหลับลงในอ้อมอกของเจียงสื้อสื้อ ใบหน้าน้อย ๆ นั่นยังคงแดงเหมือนเก่า 

เจียงสื้อสื้อประคองหัวของเธอเบา ๆ ช่างน่าปวดใจเหลือเกิน 

" อันที่จริงแค่ฉีดยาสักเข็มก็ดีขึ้นแล้ว "

เจียงสื้อสื้อส่ายหัว ไม่เห็นด้วยที่ต้องฉีดยา " ให้กินยาก่อนดีกว่าค่ะ ถ้าอาการไม่ดีขึ้นค่อยว่ากัน "

จากนั้น เธอก็ไปห้องน้ำบิดผ้าชุบน้ำร้อนเพื่อจะเช็ดตัวให้เถียนเถียน ให้ไข้ของเธอลดลง 

จิ้นเฟิงเฉินกลัวเธอจะเหนื่อย เลยแย่งผ้าไป " ผมทำเอว คุณนั่งเถอะ "

เจียงสื้อสื้อไม่ได้ปฏิเสธ นั่งลงข้าง ๆ อย่างว่าง่าย 

เขามองไปที่เธอ จากนั้นก็มองเถียนเถียนแล้วเช็ดที่มือเล็ก ๆ นั้นเบา ๆ ด้วยท่าทีที่จดจ่อเป็นพิเศษ 

เจียงสื้อสื้อที่มองใบหน้าที่กำลังจดจ่อกับเรื่องตรงหน้าอยู่ข้าง ๆ นัยน์ตาก็มีประกายบางอย่าง ก่อนมุมปากจะยิ้มขึ้นมา 

มีเขาอยู่ คือความสบายใจที่พิเศษที่สุดเลย 

แม่จิ้นมองลูกชายสลับกับลูกสะใภ้ ก็ยิ้ม แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรู้งาน 

......

เถียนเถียนที่หลับไปทั้งครึ่งวันเช้าก็ตื่นขึ้นมา อาการดูดีขึ้นมาก 

เจียงสื้อสื้อวัดไข้ให้เธอ ถึงไข้จะไม่ลดร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ไข้ก็ไม่ได้สูงเหมือนตอนแรก 

" หม่ามี๊ หิวแล้ว "

เถียนเถียนวอแวกับเธอ

เจียงสื้อสื้อลูบหัวเธออย่างเอ็นดู " อยากกินอะไรจ๊ะ หม่ามี๊จะทำให้หนูเอง "

แค่ได้ยินว่าเธอจะทำกับข้าวให้ เถียนเถียนก็ตาเป็นประกาย " หนูอยากกินบะหมี่ค่ะ "

" ได้จ้ะ เดี๋ยวแม่ไปต้มบะหมี่ให้นะ "

เจียงสื้อสื้อให้เธอนอนอยู่บนเตียง อย่าไปวิ่งเล่นที่ไหน แล้วเธอก็เดินลงมาชั้นล่าง

" เถียนเถียนเป็นยังไงบ้าง "

" ไข้ลดแล้วค่ะ อารมณ์ก็เป็นปกติดี "

แม่จิ้นได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ " ถ้างั้นค่อยยังชั่ว "

คำพูดของหมอทำให้เธอรู้สึกกังวลว่าไข้จะไม่ลด แต่ตอนนี้เห็นทีว่าตัวเองจะกังวลเกินไป 

" แล้วเธอจะทำอะไรต่อล่ะ " แม่จิ้นถามต่อ 

เจียงสื้อสื้อเดินไปในครัวพลางตอบ " เถียนเถียนอยากกินบะหมี่ค่ะ ฉันจะต้มให้เธอกินสักหน่อย "

" ถ้างั้นให้ฉันช่วยไหม " แม่จิ้นตามไป 

เจียงสื้อสื้อหันกลับไปมอง ยิ้มน้อย ๆ " ไม่ต้องหรอกแม่ ท่านไปพักเถอะค่ะ พอเถียนเถียนป่วย ก็ลำบากคุณแม่จะแย่แล้ว "

แม่จิ้นไม่ยื้อต่อ " โอเคจ้ะ "

จิ้นเฟิงเฉินตอนแรกกำลังง่วนอยู่ในห้องหนังสือ เมื่อจัดการธุระเสร็จออกมา พ่อบ้านก็รายงานว่าคุณหญิงกำลังยุ่งอยู่ในครัว 

เขาเลยเปลี่ยนทิศทาง เดินไปที่ห้องครัวแทน 

เดินไปถึงห้องครัว ก็เห็นร่างสูงเรียวกำลังยุ่งอยู่กับงานตรงหน้า 

สายตาที่แข็งกระด้างนั้นก็ดูอ่อนลง เขาค่อย ๆ เข้าไป " ต้มอะไรอยู่เหรอ "

จู่ ๆ เสียงที่ดังขึ้น ทำให้ใจของเจียงสื้อสื้อตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ร้องออกมาด้วยความตกใจ 

พอหันกลับมา เมื่อเห็นว่าเป็นเขา ก็ดุไปหนึ่งที " คุณเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง ฉันตกใจหมดเลย "

" ต้มอะไรล่ะ " จิ้นเฟิงเฉินมองลงไปในหม้อ 

" เถียนเถียนอยากกินบะหมี่ที่ฉันทำ " เจียงสื้อสื้อกลับเส้นบะหมี่ที่ก้นหม้อขึ้นมา 

จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้ว " ทำเยอะรึเปล่า "

เจียงสื้อสื้อได้ยินดังนั้นก็ยิ้ม แล้วเหลือบตามอง " ทำไม คุณก็อยากกินเหรอ "

เห็นแค่เจียงสื้อสื้อล้มอยู่บนพื้นข้างเตียง ถ้วยบะหมี่ลงบนพื้นอีกทาง 

" สื้อสื้อ ! "

จิ้นเฟิงเฉินเรียกชื่อเธอ ก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมา

พ่อจิ้นกับแม่จิ้นได้ยินจึงรีบขึ้นมา เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินอุ้มใครบางคนออกไป 

" เป็นอะไรกัน "

" แม่ ไปดูเถียนเถียนก่อน "

" จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้ตอบ แต่พูดประโยคนี้ทิ้งไว้แล้วรีบลงไปชั้นล่าง 

" มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ " แม่จิ้นเป็นห่วงจนอยู่ไม่สุข 

" อย่ากระวนกระวายไปเลย เรารีบไปดูเถียนเถียนเสียก่อน "

พ่อจิ้นพูด แม่จิ้นเลยนึกขึ้นได้ว่าเถียนเถียนอยู่ในห้อง เลยรีบเข้าไปอุ้มเธอเอาไว้ 

เถียนเถียนนั่งช็อคอยู่บนเตียง 

" เถียนเถียน " แม่จิ้นรีบเดินเข้าไป 

เมื่อได้ยินเสียงเรียก เถียนเถียนก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ เสียงร้องไห้" แง " ก็ดังขึ้น 

แม่จิ้นรีบกอดเธอเอาไว้ พูดโอ๋เบา ๆ " เถียนเถียนไม่ร้องนะ เถียนเถียนไม่ต้องกลัวนะลูกนะ "

พ่อจิ้นเรียกคนใช้มาเช็ดทำความสะอาดบะหมี่ที่หกเลอะเทอะบนพื้น ในใจก็รู้สึกเป็นห่วงเถียนเถียนที่ตอนนี้กำลังอยู่ในอ้อมกอดของภรรยาตัวเอง 

" เจ้าเด็กน้อยคงจะตกใจมากเลยสินะ "

แม่จิ้นตบหลังปลอบเธอเบา ๆ พลางถอนหายใจ " คุณว่าเรื่องพวกนี้มันคืออะไรกัน "

อาการป่วยไข้ของเด็กน้อยก็ยังไม่หาย ผู้ใหญ่ก็ล้มลงไปอย่างนั้น 

วันวันมีแต่เรื่องจริง ๆ 

" อย่าคิดมากไปเลย ไม่มีอะไรหรอก "

เรื่องพวกนี้ทำให้แม่จิ้นรู้สึกเหลืออดเหลือทน เธอนั่งลงตรงขอบเตียงมองดูเถียนเถียนที่กำลังหลับอยู่ พอนึกถึงภาพที่จิ้นเฟิงเฉินอุ้มสื้อสื้อออกไป ก็ให้ถอนหายใจออกมา 

" เหล่าจิ้น ฉันรู้สึกว่าฉันควรจะไปขอยันต์นำโชคให้สื้อสื้อหน่อย ปีนี้เธอเจอแต่เรื่องอะไรนักก็ไม่รู้ "

ตัวพ่อจิ้นเอง ถึงแม้จะไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้ แต่พอคิดถึงเรื่องที่สื้อสื้อเคยเจอมา ก็พยักหน้า " เห็นด้วยที่สุดเลย " 

คนแก่ทั้งคู่ก็อดที่จะเป็นห่วงสุขภาพร่างกายของสื้อสื้อไม่ได้