ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 966
เมื่อนึกถึงตอนนั้น เขาก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย
ในเมื่อจิ้นเฟิงเฉินช่วยฟางยู่เชิน งั้นเขาก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าเขา
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมสามารถตัดสินใจได้” ฟางอี้หมิงบอก
พิเอร์สได้ยินดังนั้นก็ดีใจขึ้นมา “งั้นดีมากเลยครับ เดี๋ยวผมส่งอีเมลให้คุณ ในนั้นมีวัตถุดิบและจำนวนที่เราต้องการ หวังว่าคุณจะเตรียมได้โดยไว”
“ไม่มีปัญหาครับ”
ฟางอี้หมิงวางสาย หัวเราะออกมาอย่างดีใจ
“อี้หมิง มีอะไร”
ฟางเฉินได้ยินเสียงหัวเราะของเขาตั้งแต่หน้าประตู ผลักประตูเข้ามา อดรู้สึกกังวลในใจไม่ได้
คงไม่ใช่เพราะเขาได้รับความกดดันมากเกินไปหรอกใช่ไหม
ได้ยินเสียงนั้น ฟางอี้หมิงก็หันกลับไป บอกอย่างดีใจ “พ่อ ผมมีข่าวดีจะบอก”
ฟางเฉินขมวดคิ้ว “ข่าวดีอะไร”
“SAกรุ๊ปสั่งวัตถุดิบยากับเราอีกแล้ว”
ดวงตาฟางเฉินเบิกกว้าง “แก...พูดจริงหรือเปล่า”
“แน่นอนสิครับ”
ฟางเฉินยังไม่อยากจะเชื่อ “นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม”
เขาหยิกขาตัวเอง เอ่ยด้วยความตกใจ “เจ็บ”
“ไม่ได้ฝัน ไม่ได้ฝัน” ฟางเฉินดีใจ แต่ไม่นานก็นึกอะไรขึ้นมาได้
“แกบอกจิ้นเฟิงเฉินหรือยัง”
ฟางอี้หมิงไม่ตอบและถามกลับ “ทำไมต้องบอกเขา”
“เมื่อก่อนเขารับหน้าที่ติดต่อกับSAกรุ๊ปไม่ใช่เหรอ”
“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ผมจะรับผิดชอบเอง” ฟางอี้หมิงยิ้มเย็น “ตอนนั้นผมไม่ควรไปหาเขา ให้เขามาร่วมมือกับเรา ไม่งั้นฟางซื่อกรุ๊ปก็คงไม่ตกอยู่ในมือฟางยู่เชิน”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ฟางอี้หมิงก็รู้สึกเสียใจทีหลังขึ้นมา
“งั้นแบบนี้ กำไรก็เป็นของเราทั้งหมดเลยนะสิ”
เพียงคิด มุมปากของฟางเฉินก็ฉีกแทบถึงใบหู
กำไรจากความต้องการยาของSAกรุ๊ปนั้น คนอื่นไม่อาจจินตนาการได้
แต่เมื่อพวกเขาได้รับอีเมลจากSAกรุ๊ป ความตื่นเต้นที่มีก็ไม่เหลืออยู่อีกแล้ว กลายเป็นหัวใจที่หนักอึ้งแทน
ฟางเฉินจ้องมองหน้าจอ ใบหน้าแสดงสีหน้าไม่กล้าที่จะเชื่อ “อี้หมิง นี่ จำนวนที่ต้องการมันเยอะเกินไป”
โดยเฉพาะโหราเดือยไก่และเมล็ดต้นแสลงใจ
ฟางอี้หมิงใบหน้านิ่งไม่พูดอะไร
จำนวนมากมายมหาศาลขนาดนี้ อาศัยเขาคนเดียวไม่สามารถจัดเตรียมให้ได้แน่นอน
พูดให้ถูกก็คือ กระทั่งทั้งฟางซื่อกรุ๊ปก็ไม่สามารถหาให้ได้
แต่เขารับปากพิเอร์สไปแล้ว ถ้าทำไม่ได้ นั่นจะสูญเสียความน่าเชื่อถือ ต่อไปจะทำอะไรร่วมมือกันยาก
“เราควรทำยังไงดี” ฟางเฉินถาม
ฟางอี้หมิงจ้องหน้าจอนิ่ง เอ่ยออกมาช้าๆ “ทำทุกทางเพื่อเตรียมให้พร้อม”
……
เมื่อฟางยู่เชินติดต่อกับซ่างกวนเชียนแล้ว ก็รีบแจ้งไปยังจิ้นเฟิงเฉินทันที
“น้องเขย คุณซ่างกวนบอกว่าถ้าคืนนี้นายว่าง เขาจะขอเลี้ยงข้าวนายสักมื้อ”
“คืนนี้เหรอ”
จิ้นเฟิงเฉินหันไปมองเจียงสื้อสื้อที่กำลังพาลูกๆ เล่นเกมอยู่ในโซนเด็ก
“นายไม่ว่างเหรอ” เสียงฟางยู่เชินเอ่ยถามผ่านทางโทรศัพท์
“ส่งสถานที่และเวลามาให้ฉัน” จิ้นเฟิงเฉินถอนสายตากลับมา บอกเสียงเรียบ
“ได้ เดี๋ยวฉันส่งให้”
“บอกคุณซ่างกวนว่าฉันอาจจะพาคนไปด้วย”
“ได้”
เจียงสื้อสื้อเดินมา เห็นเขาวางสายโทรศัพท์ เธอถามด้วยความแปลกใจ “คุยกับใครคะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！