ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 988

“เพื่อเหรอ?” ฟางยู่เชินยิ้มให้ “ใช่ เราเป็นเพื่อนกัน”

ในใจของเขาได้แต่ปลอบใจตนเองเอาไว้ อย่างน้อยเธอก็ยอมเป็นเพื่อนของเขาแล้ว ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันในอนาคต

“งั้นเป็นเพื่อนกันแล้ว ก็รับของขวัญไว้เถอะ” เขาเลิกคิ้วให้ซ่างกวนหยวน เพื่อให้เธอรับมันเอาไว้

ซ่างกวนหยวนยังคงปฏิเสธเช่นเดิม

“มันแพงเกินไป ฉันรับไว้ไม่ได้”

ฟางยู่เชินไม่ได้ดื้อดึงต่อ เขาดึงมือกลับมา จากนั้นก็ยิ้มให้ “สร้อยคออันนี้มันช่างสูญเปล่าชะมัด”

“คุณก็เอาไปส่งให้สื้อสื้อสิ” ซ่างกวนหยวนกล่าว

ฟางยู่เชินพยักหน้า “คุณก็พูดถูก ผมสามารถเอาไปให้สื้อสื้อได้”

ตอนที่พูดอยู่นั้น เขาก็เอากล่องเก็บเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตากินสเต๊กที่เมื่อครู่ตนเองยังกินไม่หมด

ไม่รู้ว่ามันยืนจืดชืดไปแล้ว จนมันแข็ง แถมยังไม่อร่อยด้วย

สรุปว่า รสชาติมันเหนียวหนึบจนกลืนไม่ลง

……

เวลาค่อยๆ ดึกขึ้นเรื่อยๆ

จิ้นเฟิงเฉินช่วยห่มผ้าให้กับเสี่ยวเป่า และหันตัวกลับมามองเจียงสื้อสื้อที่กำลังนั่งหลับอยู่บนโซฟา เลยเดินเข้ามาหาอย่างแผ่วเบา

“สื้อสื้อ” เขาเอ่ยเรียกเสียงเบา

ท่ามกลางความมึนงงและได้ยินเสียงเรียก เจียงสื้อสื้อลืมตาขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาอันคุ้นเคยก็ทะลุเข้ามาในกระบอกตา ริมปากของเธอเผยอขึ้นเล็กน้อย “ฉันนอนหลับไปแล้ว”

จากนั้นก็นั่งตัวตรง พลันบิดขี้เกียจออกมา “เสี่ยวเป่านอนหรือยัง?”

ทั้งถามทั้งมองไปไปทางเตียงผู้ป่วย

“คุณไปนอนบนเตียงเถอะ ผมเฝ้าเอง”

เมื่อเห็นสีหน้าความเหนื่อยล้าของเธอแล้ว จิ้นเฟิงเฉินปวดใจเล็กน้อย

“อืม”

เจียงสื้อสื้อทำตามอย่างเชื่อฟังคือการเอนหลังนอนลงบนเตียงด้านข้าง เธอหันศีรษะกลับมาหา “คุณเหนื่อยแล้วก็พักผ่อนนะ ไม่ต้องคอยเฝ้าตลอดหรอก”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าชายเล็กน้อย “ผมรู้แล้ว นอนเถอะ”

เจียงสื้อสื้อหลับตาลง

เธอเหนื่อยจริงๆ ไม่นานนักก็หลับสนิท

จิ้นเฟิงเฉินห่มผ้าให้เธอ ถึงกลับมานั่งลงบนโซฟาดังเดิม พร้อมทั้งเริ่มจัดการงานที่ยังคั่งค้างอยู่ในตอนกลางวัน

เจียงสื้อสื้อถูกเสียงวุ่นวายปลุกให้ตื่น ตอนลืมตาท่ามกลางอาการสะลึมสะลืออยู่นั้น ผงกหัวและมองออกไป พลันปรากฏเป็นร่างกายของคนคุ้นเคย

จนคิ้วขมวดเข้าหากัน นี่เธอกำลังฝันอยู่ใช่ไหมเนี่ย?

ทำไมถึงได้เห็นว่าน้าชายเล็กกับน้าสะใภ้เล็กอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?

“อาการของเสี่ยวเป่าเป็นยังไงบ้าง” ฟางเถิงมองเสี่ยวเป่าที่กำลังหลับอยู่บนเตียงคนไข้ ด้วยใบหน้าอันแสนเจ็บปวด

“ไม่มีอะไรมาก พักผ่อนให้อาการดีขึ้นสักหลายวันหน่อยก็หายแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินตอบ

ซ่างหยิงเลิกคิ้ว “ตอนนี้เด็กกำลังเป็นช่วงวัยกระตือรือร้น การที่ไปโขกนั่นชนนี่ถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ว่าการที่เสี่ยวเป่าล้มแบบนี้ถือว่าหนักเอาการอยู่”

เมื่อเห็นบนศีรษะของเสี่ยวเป่าถูกผ้าพันเอาไว้แน่นแถมยังมีใบหน้าที่ซีดเผือดเล็กน้อย ซ่างหยิงปวดใจจนทนไม่ไหว

“น้าสะใภ้เล็ก เสี่ยวเป่าไม่เป็นไรนะ คุณอย่าได้กังวลมากเกิน” จิ้นเฟิงเฉินพูดปลอบใจ

ซ่างหยิงมองเขาอยู่แวบหนึ่ง พร้อมทั้งถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย “ฉันจะไม่เป็นห่วงได้ไง? เด็กตัวเล็กแค่นี้”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มให้ แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ความสนใจของเขาพุ่งเป้าไปที่ร่างกายของเสี่ยวเป่า และไม่มีใครสังเกตเห็นว่าเจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นมาแล้ว

เจียงสื้อสื้อลุกขึ้นจากเตียง พร้อมทั้งลองเรียกดู “น้าชายเล็ก น้าสะใภ้เล็ก?”

เมื่อได้ยินเสียง ทั้งสามคนรวมจิ้นเฟิงเฉินด้วยต่างหันมาหาพร้อมกัน

ซ่างหยิงเห็นว่าเธอตื่นแล้ว เลยรีบเดินเข้ามาหาทันที “ขอโทษด้วย ที่ปลุกจนคุณตื่น”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เจียงสื้อสื้อเริ่มสับสนอยู่บ้าง “ทำไมจู่ๆ พวกคุณถึงมาได้ล่ะ?”

“ยู่เชินบอกเรื่องของเสี่ยวเป่าให้เรารู้ ฉันกับน้าสะใภ้เล็กของแกไม่วางใจเลยมาดูให้เห็นกับตา” ฟางเถิงอธิบาย

เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะทำอย่างไรดี “เสี่ยวเป่าไม่เป็นไร พวกคุณไม่ต้องตั้งใจมาขนาดนี้ก็ได้ ช่างลำบากพวกคุณเกินแล้ว’