ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 990

เมื่อเห็นท่าทางน่าสงสารของเธอแล้ว เจียงสื้อสื้อพลันยื่นมือออกไปลูบคลำศีรษะของของเธอ “เด็กดี รอให้พี่ชายหายดีแล้ว หม่ามี้จะพาพวกหนูออกไปเที่ยว”

เถียนเถียนตาลุกวาว “จริงเหรอ?”

เจียงสื้อสื้อยิ้มให้ “จริงสิ”

“ดีจัง!” เถียนเถียนดีใจจนหมุนตัวเป็นวงกลมอย่างกับลิงโลด จนทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนหลุดหัวเราะกันออกมาทันที

เจียงสื้อสื้อพาซ่างหยิงมายังระเบียงเปิดโล่งชั้นสาม

เจียงสื้อสื้อดึงเก้าอี้ออกมา “น้าสะใภ้เล็ก เชิญนั่งค่ะ”

ซ่างหยิงนั่งลง พลันหันศีรษะไปมองโดยรอบ “พวกคุณพักอยู่กันที่นี่เงียบมาก แถมบรรยากาศปลอดโปร่งดีมากด้วย”

“ความจริงแล้วบ้านใหญ่ตระกูลฟางก็ไม่เลวเลย”

เจียงสื้อสื้อสบตากับซางหยิ่ง

ใบหน้าของซ่างหยิงพลันปรากฏอาการลังเลออกมา เธอเรียบเรียงถ้อยคำ “สื้อสื้อ พ่อแม่สามีของคุณดีกับหนูมากไหม” ซ่างหยิง

นี่เป็นประโยคยืนยัน

“ดีมากจริงๆ” เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ฉันขอบคุณพวกเขามากที่ยินยอมรับฉันเอาไว้”

ซ่างหยิงกุมมือเธอเอาไว้ทั้งถูกใจและยินดี “การมีบ้านสามีแบบนี้ คุณจะมีความสุขมาก”

ทั้งสองคนนั่งกันอยู่สักพัก ถึงได้ลงมายังชั้นล่าง

ตรงปากทางบันไดชั้นสอง ประจวบเหมาะกับตอนที่แม่จิ้นจะมาเรียกพวกเขาลงไปพอดี

“อาหารเย็นจัดเตรียมไว้หมดแล้ว รีบลงไปกินเถอะ” แม่จิ้นพูดเชิญชวน

“ฉันขอไปเรียกเสี่ยวเป่าก่อน”

เจียงสื้อสื้อหันตัวและเดินมุ่งหน้ายังห้องเด็กเล็ก แม้จิ้นรีบเรียกดักเธอเอาไว้ “พวกเขาลงกันไปหมดแล้ว ขาดแค่พวกเธอสองคนนี้แหละ”

“ได้ค่ะ” เจียงสื้อสื้อชักเท้ากลับ และเดินตามหลังพวกเธอลงไปด้านล่าง

เพื่อต้อนรับฟางเถิงกับซ่างหยิง แม่จิ้นเตรียมอาหารไว้มากมาย จนเต็มโต๊ะ

เมื่อเห็นอาหารอร่อยวางอยู่เต็มโต๊ะ มุมปากเจียงสื้อสื้อพลันกระตุกขึ้นมา อาหารเยอะขนาดนี้ให้คนยี่สิบคนมากินก็อาจจะกินไม่หมดก็ได้

“คุณแม่ นี่มันไม่ได้โอเว่อร์เกินเหตุไปใช่ไหม?” เธอกระซิบถามข้างหูแม่จิ้น

แม่จิ้นเองก็เหล่ตามองค้อนเธออย่างไม่สบอารมณ์ “เกินเหตุอะไรที่ไหนล่ะ พวกเขาเป็นน้าชายเล็กกับน้าสะใภ้เล็กของคุณเลยนะ ฉันต้องเอาความจริงใจเต็มร้อยออกมาถึงจะถูก”

เมื่อได้ยินดังนั้น ความรู้สึกซาบซึ้งตีขึ้นจนจุกอก เจียงสื้อสื้อตอบอย่างแผ่วเบา “ขอบคุณมากค่ะ คุณแม่”

แม่จิ้นยิ้มให้ “ไปนั่งกันเถอะ”

เจียงสื้อสื้อส่งเสียงตอบ จากนั้นก็เดินมานั่งลงด้านข้างจิ้นเฟิงเฉิน

“ไม่รู้ว่าพวกคุณชอบกินอะไรกัน ฉันเลยจัดเตรียมตามความคิดของฉันเอง หวังว่าพวกคุณจะชอบ”

แม่จิ้นยิ้มตอนที่พูดกับฟางเถิงและซ่างหยิง

พวกเขาสองคนรีบตอบทันที “ชอบมาก”

“พลอยทำให้คุณต้องวุ่นวายไปด้วยเลย” ซ่างหยิงรู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

เมื่อเห็นอาหารที่มากมายก่ายกองในเวลานั้น ซ่างหยิงเริ่มแปลกใจเล็กน้อย

แต่ว่า นี่ก็สามารถรับประกันได้ว่าตระกูลจิ้นนั้นให้ความสำคัญกับพวกเขามาก นั่นก็เท่ากับความสนใจสื้อสื้อมากเช่นเดียวกัน

“ยายซ่างหยิงหนูนั่งข้างๆยายนะ”

เถียนเถียนพูดจาฉอเลาะตามประสาเด็ก

“ได้สิ หนูมานี่มา” ซ่างหยิงกวักมือเรียกเธอมา