มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 18

Episode [17] ไม่อ่อนโยน

"ไม่ได้ยอมแพ้..แค่ไม่อยากรังแกเด็ก.."

"ถ้าไม่อยากรังแกเด็ก..งั้นเด็กคนนี้ขอรังแกอาภามแทนได้มั้ยคะ?"

"ร้ายเหมือนกันนะ" ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้ากลับมาเรียบนิ่งเหมือนเดิม มีเพียงเเววตาร้ายกาจที่จ้องฉันเหมือนยากจะเอาแซ้มาฟาดยังไงยังงั้น..

"หนูจะร้ายเฉพาะเรื่องที่จำเป็นต้องร้ายเท่านั้นค่ะ" ในเมื่ออาภามมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันก็ตอบกลับด้วยสายตาท้าทายก่อนจะลูบแผงอกกว้างที่ชื้นเหงื่ออย่างอ้อยอิ่ง

"แล้วเรื่องบนเตียงคือเรื่องจำเป็นสำหรับเด็กอายุสิบแปดว่างั้น?"

"แล้วถ้าหนูตอบว่าใช่ละคะ" แต่ที่จริงแล้วเรื่องจำเป็นของฉันก็คือ คนที่เข้ามารังแกหรือทำร้ายฉันก่อนฉันถึงจะร้ายกลับและครั้งนี้ก็คงจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ฉันจะร้ายเรื่องบนเตียงเพราะยาบ้าๆนี้

"..."

"อ๊ะ!?" ทั้งที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัวร่างก็ถูกพลิกให้เป็นฝ่ายนอนหงายแทนก่อนร่างกายกำยำจะขึ่นทับเรือนร่างฉันพร้อมกับรวบมือฉันไว้ด้วยมือข้างเดียว

"รู้อะไรไหมที่อาบอกเธอว่าร้ายอาจะบอกว่าถ้าจะร้ายอ่อนหัดแบบนี้อย่าร้ายเลยดีกว่า..มันดูพยายามเกินไป" เสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหูจนหน้าฉันชาไปหมดความรู้สึกเหมือนโดนตบเข้าที่หน้าฉาดใหญ่เข้าให้...เจ็บกว่าการโดนผู้หญิงตบก็คือโดนผู้ชายตอบกลับด้วยคำพูดที่ฉันพูดอะไรไม่ออกนี้แหละเห็นหน้าดูอบอุ่นแบบนี้แต่ไม่อ่อนโยนเลยซักนิด

"คนเรามีการพัฒนะคะอย่าลืม..ตอนนี้หนูอาจจะอ่อนหัดแต่ไม่แน่วันข้างหน้าอาภามจะพูดคำนี้ไม่ออกก็ได้"

"ช่วยตัวเองให้รอดก่อนไหมค่อยมาพูด..ถ้าแค่ทำให้ตัวเองเสร็จไม่ได้อย่าอวดเก่งเลยนะครับ :)" พูดจบอาภามก็ลุกออกจากร่างฉันแล้วเดินไปหยิบชุดคลุมชุดเดิมขึ่นมาสวมตลอดการกระทำสายตาท้าทายก็มองฉันไม่หยุด..

ก่อนร่างคนตัวโตจะเดินออกไป ทิ้งฉันให้อารมณ์ค้างกลางคันอยู่คนเดียวความรู้สึกต้องการเล่นงานฉันรุนแรงขึ่นเรื่อยๆอีกรอบนี้มันเรื่องบ้าอะไรกันฉันควรทำยังไง..

"อ๊ะ..อื้ออ!" ร่างกายฉันบิดเร้าไปมาด้วยความเจ็บปวดมือสองข้างขยํ้าเต้าอวบตัวเองไปด้วยเพื่อให้เกิดความเสียวซ่าน เรียวขาสองข้างถูกันไปมาอย่างทรมานความรู้สึกอยากโดนแบบนี้เมื่อไหร่จะหมดไปซักทีในเมื่อฉันก็ปลดปล่อยไปรอบนึงแล้ว..

[ Pham talk ]

หลังจากที่ปล่อยเด็กอวดเก่งให้ทรมานอยู่คนเดียวในห้อง ผมก็เดินกลับมาในห้องนอนของตนเองพร้อมกับเดินมาตรงหน้าจอที่ฉายภาพเรือนร่างขาวเนียนดั่งปุยเมฆกำลังดิ้นรนทรมานเจ็บปวด

ภาพในจอทำให้ผมพอใจไม่เบา ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้นวมกวาดขาขึ่นไขว้ห้างพลางเอื้อมมือหยิบบุหรี่ที่วางอยู่ข้างๆจอขึ่นมาจุดสูบอย่างพอใจ..

"จะได้รู้ว่าไม่ควรอวดเก่งกับอา" ผมพึมพำกับตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บริเวณเดียวกันขึ่นมาพร้อมกดส่งข้อความบอกความจริงเกี่ยวกับฤทธิ์ยาที่เธอโดนมันรุนแรงขนาดไหน..

[ LIEN ]

Pham : ฤทธิ์ยาจะหมดเร็วสุดในอีก 3 ชั่วโมงข้างหน้า ขอให้โชคดีกับการเอาชีวิตรอดจากคืนนี้นะครับ น้องแพร..

ผมกดส่งข้อความส่งให้เธอไม่ถึงนาทีก็ขึ่นบอกว่าเธออ่านแล้วแต่เธอไม่ตอบกลับ ผมละความสนใจก่อนจะกดออกจากแอบไลน์แล้วกดปิดหน้าจอ

09 : 00 AM.

ครืด ครืด ! เสียงโทรศัพท์ที่ดังสนั่นอยู่ข้างเตียงทำให้ผมงัวเงียคว้าแขนคลำหาโทรศัพท์ด้วยความง่วงที่ยังไม่ส่างนัก