Episode [18] ปั่นประสาท
[ Praewa talk ]
18.00 AM.
"กลับดีๆนะแพรไปล่ะ" ฉันสะบัดหัวเรียกสติก่อนจะหันไปมองปิ่นโตที่ยืนฉีกยิ้มให้ฉันอยู่ข้างๆ ตอนนี้เราสองคนยืนรอรถอยู่ป้ายรถเมล์หลังจากที่เธอรอฉันซ้อมหลีดให้น้องๆเสร็จ
"บาย~" ฉันโบกมือลาปิ่นโตก่อนที่เธอจะเดินไปอีกป้ายเพราะบ้านของเราอยู่คนละฝั่งกัน
ฉันมองตามร่างของปิ่นโตเพื่อนสนิทที่สุดของฉันจนเธอหายไปกับผู้คนที่ทยอยกันขึ่นรถ จนเหลือเพียงแค่ฉันคนเดียวที่ยืนรอรถอยู่
ซ่า ! เสียงฝนและลมที่สาดเข้ามากระทบร่างทำให้ฉันต้องถอยเข้ามาข้างในอีกเพื่อหลบฝน พร้อมกับกวาดสายตามองหาผู้คนที่จะเดินมารอรถกับฉันแต่กลับไม่มีเลย ปกติรถรอบสุดท้ายจะมารอบ 18.05 แต่ทำไมวันนี้..
"ให้ตายเถอะ..ลืมได้ไงนะเรา" ฉันใช้มือปัดผมหน้าม้าออกอย่างหัวเสียมือไม่อยู่นิ่งล้วงถุงกระโปรงนักเรียนเพื่อหาโทรศัพท์ขึ่นมาโทรหาอาวิล..
ครืด ครืด !
[ ว่าไงครับ ]
"อาวิลมารับหนูที่ป้ายรถเมล์หน่อยได้มั้ยคะ..หนูลืมไปว่าวันศุกร์รถเมล์กลับเร็วกว่าปกติหนึ่งชั่วโมง"
[ แพร..คืออามีเรื่องจะบอกหนู ]
"เรื่องอะไรหรอคะ ?"
[ อากลับอังกฤษแล้วนะ ตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้าไอ้ภามยังไม่บอกแพรใช่ไหม ]
"ย..ยังค่ะ..ทำไมอาวิลไม่ลาหนูซักคำบ้าง..ไปไม่บอกกันอย่างนี้หนูใจหายหมดแล้วนะ..ไหนบอกจะกลับเที่ยวบินสามทุ่มยังไงละคะ.."
[ อาขอโทษ..อาแค่ทนทำใจไม่ได้ถ้าเห็นนํ้าตาน้องแพร ]
"หนูเข้าใจค่ะ..แต่ไม่ว่าอาวิลจะไปตอนไหน เวลาไหนหนูก็ต้องร้องให้อยู่แล้ว เหมือนหนูตัวคนเดียวอีกครั้ง.."
[ พะ.. ]
"แค่นี้ก่อนนะคะ หนูต้องรีบกลับ"
ตี้ด ! ฉันกดตัดสายอาวิลพร้อมกับกดปิดเครื่องเพราะฟ้าที่เริ่มร้องโครมคราม แล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเป้ก่อนจะหยิบร่มขึ่นมากางเดินฝ่าเม็ดฝนที่สาดเข้ามาเป็นระรอกกระทบเสื้อนักเรียนจนแนบเนื้อ..
"อาวิลใจร้าย..ฮึก" ความน้อยเนื้อตํ่าใจทำให้ฉันอดที่จะร้องให้ไม่ได้ หยาดนํ้าตาที่ประปนกับเม็ดฝนสร้างความเปียกไปทั่วใบหน้าทำให้ฉันต้องยกหลังมือขึ่นปาดหยดนํ้าออกลวกๆก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเองสองขาก็ก้าวเดินตามริมถนนไปอย่างเชื่องช้าไร้เรี่ยวแรง
ปี๊ด ปี๊ด !
"อ๊ะ !" รถยุโรปคันหรูที่เกือบจะเฉี่ยวฉัน ทำให้หยดนํ้าที่อยู่บนถนนกระเด็นใส่ร่างกายอย่างเลี่ยงไม่ได้ทั้งเรือนร่างเต็มไปด้วยความเปียกชื้น..
"หื้มม..เจอกันอีกแล้วนะครับ" ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ่นไปมองตามต้นเสียงที่เลี้ยวรถมาจอดริมถนนพร้อมร่างกายกำยำที่เต็มไปรอยสักนั่งอยู่ในรถพร้อมกับลดกระจกลง
ถ้ารอยสักพวกนี้ไปอยู่บนตัวของใครบางคนอาจจะดูหน้ากลัวรกตาแต่สำหรับอาเดลเขาดูหล่อขึ่นไปเท่าตัวลุคดูแบดบอยอย่างเห็นได้ชัดเจน..
"ค่ะ"
"แล้วนี้จะไปไหนหรอครับ..เดี๋ยวอาไปส่งโทษฐานที่ให้น้องแพรตัวเปียกแบบนี้" สายตาเจ้าเล่ห์มองไล่ร่างกายฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าจนฉันใจเต้นตุบไปด้วยความกลัว ในเมื่อเขาดูอันตรายแบบนี้ฉันไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยงหรอก..
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: มาเฟียคลั่งรัก