มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 20

Episode [19] หวง NC

"สั่งสอนเด็กแรด"

"หนูแรดตรงไหน.." เท่าที่ฉันจำความได้ฉันไม่เคยมีแฟน ทั้งชีวิตโฟกัสแค่เรื่องเรียนแค่อย่างเดียวแต่คำพูดของอามบอกว่าฉันแรด ?

"นี้ยังไม่รู้ตัวอีกหรอ..ไปไหนมาไหนกับใครง่ายแบบนี้ไม่เป็นห่วงตัวเองบ้างรึไง" พอได้ยินที่อาภามพูดมันก็ถูก แต่ฉันไม่มีทางเลือกแล้วอีกอย่างอย่างน้อยๆอาเดลเขาก็ไม่ใช่คนอื่นและไม่ได้รังแกฉันอย่างที่เคยคิด

"อาเดลก็ไม่ใช่คนอื่นนิคะ"

"เดี๋ยวนี้อาพูดอะไรก็เถียง..ชอบมันรึไง" แต่ท่าทางหงุดหงิดพร้อมกับสีหน้าดุๆของอาภามและนํ้าเสียงชวนทะเลาะทำให้ฉันต้องถอนหายใจเบื่อหน่ายกับการคิดไปเองของผู้เป็นอา..

"ไม่ค่ะ..หนูไม่ได้ชอบใครทั่งนั้นแหละ" ฉันพยายามพูดให้อาภามเข้าใจแต่สายตาของคนตรงหน้าก็ยังแข็งกร้าวไม่ยอมลดละความคิดไปเอง..

"ปากบอกไม่ชอบแต่เอาอกเอาใจมันขนาดนั้น..สนิทกันไปถึงขั้นไหนแล้วล่ะเนื้อแนบเนื้อกันรึยัง ?" ให้ตายเถอะอาภามเป็นคนเซ้าซี้แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันอาเดลแค่เอาเสื้อให้ฉันยืมและมาส่งฉันเองแต่ก่อนฉันกอดคอกับรุ่นพี่ข้างบ้านไม่เห็นจะเป็นถึงขนาดนี้..

"ถ้าอาภามไม่เข้าใจอะไรแบบนี้..ไว้เราค่อยคุยกันไหม่นะคะ" ฉันพูดพร้อมกับพยายามขยับตัวลงจากข้างบนแต่ก็โดนคนตัวโตใช้ร่างดันไว้พร้อมกับมือที่เริ่มลูบไร้ขึ่นมาถึงเนินอกพร้อมกับบีบเค้นอย่างเอาแต่ใจ

"อ๊ะ..อื้อ!"

"คงไปถึงขั้นนั้นกันจริงๆสินะถึงได้รีบบ่ายเบี่ยงขนาดนี้"

"อาภามกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ"

"นี้เธอว่าอาไร้เหตุผลงั้นหรอ ?" นํ้าเสียงเยือกเย็นเอ่ยขึ่นถามฉัน อยู่ๆร่างกายก็รับรู้ถึงรังสีอัมหิตที่แผ่ซ่านไปทั่วห้องครัว พร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนไปกระทันหันของอาภามวินาทีต่อไปนี้ฉันพอจะรู้แล้วแหละว่าควรพูดอะไรก่อนคิดเพราะอาภามเขาไม่ใช่คนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก..

"อาภามหนูขะ...อื้อ!" ฉันที่กำลังจะเอ่ยขอโทษแต่เสียงก็ถูกกลืนกลับไปอย่างกระทันหันเมื่อริมฝีปากถูกรุกเร้าด้วยจูบเร่าร้อนที่ระบายความโมโหใส่

ฉันหลับตาแน่นด้วยความกลัวเท้าจิกเข้าหากันอย่างทรมานเพราะหายใจไม่ออก ลิ้นหนาพยายามสอดลิ้นเข้ามารังแกในโพรงปากพร้อมกับกดท้ายทอยรับจูบด้วยมีเพียงข้างเดียว

แต่ฉันต่อต้านด้วยการเม้มปากเอาไว้มือไม้คนที่กำลังรังแกฉันอยู่อีกข้างลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างพร้อมกับบีบเค้นทุกสัดส่วนจนฉันต้องบิดเร้าร่างกายด้วยความเจ็บปวด..

"อื้อ!" ความแหลมคมถูกกัดเข้าที่ริมฝีปากฉันอย่างรุนแรงจนฉันเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอาภามใช้โอกาศนั้นสอดลิ้นร้อนเข้ามาดูดเม้นอย่างบ้าคลั่งทำให้ฉันแทบหมดอากาศหายใจ..

จ๊วบ จ๊วบ ! กลิ่นคาวของเลือดที่ลอยคละคลุ้งเข้ามาในปากทำให้ฉันส่ายหัวทั้งนํ้าตาพยายามใช้มือที่ถูกมัดด้วยเนคไทพยุงร่างตัวเองไม่ให้ล้มลงไปนอนราบ ความแสบจากแผลที่โดนกัดยิ่งเพิ่มความทรมานให้ฉันเป็นสองเท่า..ตอนนี้ฉันทรมานแทบขาดใจบทลงโทษที่ได้รับฉันไม่อยากได้รับมันเป็นครั้งที่สอง..

"อึก..แค่กๆ" พอริมฝีปากเป็นอิสระฉันก็รีบกอบโกยลมหายใจเข้าปอด ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนใจร้ายที่ไม่อ่อนโยนกับฉันเลยซักนิด

"อาไร้เหตุผลพอรึยังครับ ?" รอยยิ้มที่มุมปากของคนใจร้ายผุดขึ่นทำให้ฉันไม่อยากจะมองจึงเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะสัมผัสได้ถึงความบวมเจ่อของปากตัวเองที่ออกร้อนปวดหนึบๆ..

"..."