มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 15

Episode [14] เสือซ่อนเล็บ

"Happy birthday Prepare to receive a gift that will never be forgotten :)" ทันทีที่อ่านข้อความข้างขวดจบทุกคนต่างยิ้มออกมาเพราะคิดว่ามันคงเป็นเรื่องที่ดี

แต่ฉันกลับคิดต่างอยู่ๆฉันก็รู้สึกกลัวขึ่นมา บางทีคนที่ส่งมาอาจจะเป็นคนไกล้ตัวฉันก็ได้ และแน่นอนเขาต้องอยู่ที่นี้..

"เป็นอะไร..โอเคมั้ยแพร"

"ฉ..ฉันอยากกลับแล้วเรากลับกันได้มั้ยคะ" ฉันกวาดสายตามองทุกคนในโต๊ะอย่างอ้อนวอนเพราะตอนนี้ฉันเที่ยวต่อไม่ได้จริงๆอาภามต้องรู้แล้วแน่ๆว่าฉันขัดคำสั่งเขามาเที่ยว..

ฉันจะไม่กลัวขนาดนี้เลยถ้าเขาคือคนเดิมที่ฉันเคยรู้จัก แต่เขาเปลี่ยนไปทั้งตัวและหัวใจทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม..

"ได้สิ..งั้นเด็กๆเรามากลับก่อนดีกว่าเจ๊ว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆน้องแพรคงไม่โอเคใช่มั้ยคะ" เจ๊โฟร์เอ่ยสรุปก่อนจะควักตังออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้วลุกขึ่นเดินมาหาฉันด้วยความเป็นห่วง..

"ช..ใช่ค่ะ..หนูไม่โอเคจริงๆแพรขอโทษทุกคนด้วยนะคะที่ทำให้เสียบรรยากาศหมด.."

"ไม่เป็นไรเลยแพรรีบกลับกันดีกว่า" ปิ่นโตพูดปลอบใจฉันก่อนที่เธอจะเอื้อมมือมาจับแขนฉันไว้แล้วจูงออกมาจากผับตามมาด้วยทุกคนที่เดินรั้งท้ายจนเรามาถึงโรงรถ..

"เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งพวกเราเองนั่งแท็กซี่กันมาใช่มั้ย?"

"ใช่ค่ะ..ขอบคุณพี่ภูมิมากนะคะ"

"ไม่เป็นไรพวกเรารีบขึ่นรถเถอะ" หลังจากที่สรุปกันเสร็จสับพวกเราก็ขึ่นมานั่งบนรถคันใหญ่ของพี่ภูมิจนเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงพี่ภูมิก็เลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้านให้ฉันเป็นคนสุดท้าย..

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" ฉันยกมือไหว้พี่ภูมิตามมารยาทก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ..

"น้องแพรรู้ใช่มั้ยว่าใครเป็นคนเขียนข้อความแบบนั้น"

"เอ่อ..ไม่รู้ค่ะหนูแค่รู้สึกไม่ดีก็เท่านั้นเองเลยอยากกลับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวก่อนนะคะ" ที่จริงฉันรู้แต่ฉันแค่ไม่อยากบอกใครเพราะอาภามเป็นที่รู้จักของคนมากมายเขาทำอะไรแค่นิดเดียวก็สามารถเป็นข่าวได้โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิงถ้ามีคนรู้ว่าฉันอยู่กับอาภามสองต่อสองคงเอาไปทำข่าวไม่ดีมากมายทั้งที่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องจริงเลยซักนิด..

"ถ้าอย่างงั้นก็..ฝันดีนะครับ" พี่ภูมิยกมือขึ่นมายีหัวฉันอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนที่ฉันจะส่งยิ้มอ่อนๆไปให้และเปิดประตูลงจากรถเดินมุ้งหน้าเข้ามาในตัวบ้านที่เงียบสงบ

ฉันเดินสำรวจไปรอบๆบ้านแต่ก็ไม่พบใครฉันจึงตัดสินใจรีบขึ่นไปบนห้องนอนเพื่อจะอาบนํ้าไหม่และเข้านอนฉันหวังว่าวันนี้อาภามคงไม่กลับนะ..

แกร๊ก ! พอเดินขึ่นมาถึงหน้าห้องฉันก็เอื้อมมือไปเปิดประตูแต่ห้องฉันไม่ได้ล็อคทั้งๆที่ฉันล็อคไว้เป็นอย่างดีก่อนจะออกไป..

"ไม่หรอกมั้ง..บางทีฉันอาจจะคิดว่าตัวเองล็อคดีแล้วทั่งที่มันยังไม่ได้ล็อคด้วยซํ้า" ฉันพูดปลอบใจตัวเองก่อนจะเปิดประตูเข้ามาในห้องที่มืดสนิท อ่าาาคงเป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วยโล่งอกไปหน่อย..

"เฮ้อออ..ให้ตายสิ" ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปที่มุมห้องและเปิดไฟจนเกิดความสว่างไปทั่วห้องแต่ทำไมห้องฉันมันถึงได้มีขวดเหล้ายี่ห้อดังที่ยังไม่ได้ดื่มนอนกลิ้งอยู่บนเตียงล่ะไหนจะกระป๋องเบียร์สองขวดที่กระจัดกระจายบนพื้นห้องอีกมันเกิดอะไรขึ่นกับห้องฉันกันแน่ ?

"กลับมาแล้วหรอหลานรัก" เสียงเยือกเย็นเอ่ยทักฉันพร้อมกับร่างกายในชุดคลุมอาบนํ้าที่เดินออกมาจากทางระเบียงที่สามารถมองเห็นวิวหน้าบ้านได้อย่างชัดเจนในมือมีมวลบุหรี่..