มายาบรรณาการ นิยาย บท 60

ปะการังยกมือพนมไว้คนเป็นย่าอย่างสวยงาม ก่อนี่จะไหว้พลอยขวัญ “สวัสดีค่ะคุณย่า สวัสดีค่ะแม่พลอย”

คุณอิงดาวยิ้มกว้างกางมือรับ นางไม่คิดว่าหลานที่นางละเลยจะน่าเอ็นดูขนาดนี้ เพราะนางเกลียดมารดาของสาวน้อยจนกลายมาลงที่หลานที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่

“มาให้ย่ากอดทีลูก”

สาวน้อยทำหน้าลังเลเพราะเธอไม่เคยสัมผัสความอบอุ่นจากคนเป็นย่า แต่พลอยขวัญก็พยักหน้าให้เธอทำตาม

ปะการังเดินไปหาคนเป็นย่าอย่างกล้าๆ กลัวๆ นางอิงดาวกอดหลานสาวด้วยความรัก พร้อมกับหอมแก้มนุ่มสองข้าง

“ย่ารักหนูนะลูก ขอโทษที่ย่าไม่ได้มาหาบ่อย แต่ต่อจากนี้ไปย่าจะชดเชยให้หนูคืนทุกอย่าง”

แม้ว่าเด็กน้อยจะไม่เข้าใจในสิ่งที่คนเป็นย่าพูด แต่เธอก็เห็นรอยยิ้มของคนเป็นพ่อและแม่พลอย เธอก็ยิ้มตามออกมา

สาวน้อยเดินกลับไปหาพลอยขวัญ “แม่พลอยเข้าบ้านกันเถอะค่ะ ปะการังมีเรื่องเล่าให้แม่พลอยฟังตั้งหลายเรื่อง ปะการังเป็นเด็กดีมาก” สาวน้อยรายงานตัว พร้อมกับจูงมือพลอยขวัญเข้าไปในบ้าน

สองคนที่เหมือนจะเป็นส่วนเกินมองหน้ากัน แต่คุณอิงดาวกลับยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูที่เห็นลูกเลี้ยงกับแม่เลี้ยงเข้ากันได้ดี

“ไหงเป็นอย่างนั้นไป” ชายหนุ่มบอกเบาๆ

“หมาหัวเน่าใช่ไหม” คนเป็นแม่เย้า

“ปะการัง...นั่นเมียป๊านะ” ชายหนุ่มไม่ยอมรับข้อกล่าวหา ร้องตามหลังสองแม่ลูก

สาวน้อยหันกลับมาตอบกลับบิดาอย่างไม่ยอม “แม่พลอยของปะการังต่างหาก อย่ามาขี้ตู่”

“เข้าบ้านกันเถอะแม่นอม ตรงนี้เหมือนจะเหม็นกลิ่นอะไร คงจะเป็นกลิ่นหมาหัวเน่าละนะแม่นอม ลูกไม่แล เมียไม่สน” คุณอิงดาวหัวเราะขำใหน้าลูกชายเบาๆ เดินเข้าบ้านตามสองสาวเข้าไป

เกือบที่ทุ่มสองสาวยังกอดกันกลมบนเตียง ผลัดกันเล่าเรื่องอย่างมีความสุข

คนนอกห้องที่เป็นส่วนเกินเดินวนไปเวียนมา ตั้งแต่บ่ายสองสาวก็ทำตัวติดกันแจจนเขาไม่มีพื้นที่ท่จะแทรกเข้าไปได้

เมียก็อีกคน...ปะการังเชื่อทุกคำพูดของเธอ แทนที่จะหาโอกาสเลี่ยงแต่เธอกลับทำเหมือนไม่ใส่ใจเขา

ที่สุดชายหนุ่มก็ทนม่ไหว เปิดประตูเดินเข้าไปหา

“สองสาว เมื่อไรจะนอนครับ ดึกแล้วนะ” เขาถามลูกสาว แต่สายตากลับมองหน้าภรรยาอย่างตัดพ้อต่อว่า

“กำลังนอนค่า...” สาวน้อยลากเสียงยาว กอดพลอยขวัญแน่นบนเตียง พร้อมกับซุกหน้าเข้าหาอ้อมกอด

“วันนี้แม่พลอยจะนอนกับปะการัง”

“ไม่ได้นะ” ชายหนุ่มเผลอทำเสียงดัง ตอบกลับทันที

ปะการังเงยหน้ามองบิดา ทำหน้าเหมือนจะร้องให้ “ทำไมป๊าต้องทำเสียงดัง ทำไมปะการังจะนอนกอดแม่พลอยไม่ได้ ปะการังคิดถึงแม่พลอย”

คนเป็นพ่อรู้สึกผิด รีบแก้คำพูดของตัวเองทันที

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับลูก”

ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งข้างเตียงเล็กๆ ของลูกสาว เตียงเด็กที่สองแม่ลูกขึ้นไปนอนเบียดกันก็เต็มเตียงอยู่แล้ว จับมือปะการังวางไว้บนหน้าท้องของพลอยขวัญ ถึงเวลาที่เขาต้องบอกข่าวดีกับลูกสาว

“ปะการังอยากมีน้องมั้ยค่ะ” ชายหนุ่มดัดเสียงเด็ก พลอยขวัญมองหน้าเขาทันทีทำหน้าเหมือนกลั้นขำ เธอไม่เคยเห็นเขากับลูกสาวในมุมนี้สักครั้งก็ว่าได้

“น้องที่เป็นเพื่อนเล่นของหนู น้องตัวเล็กๆ น่ารักที่หนูถามป๊าบ่อยๆ ว่าทำไมหนูไม่มีเหมือนเพื่อน”

สาวน้อยพยักหน้ารับอย่างคล้อยตาม เธออยากมีน้องเหมือนเพื่อนๆ ในห้องมาตั้งนาน