มายาบรรณาการ นิยาย บท 57

ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ ยกของที่ชื้อมาทั้งหมดชูขึ้นทำหน้าเหมือนเสียดายของเต็มประดา “แล้วของพวกนี้ทำไง”

“ฮาๆๆ” หญิงสาวหัวเราะร่วน คราวนี้เธอขำแทบน้ำตาเล็ด หลายครั้งที่เขาชื้อมาเยอะกว่านี้ก็หมดเพราะเขา

“เหมือนมันไม่ใช่ครั้งแรกนะคะ พลอยก็เห็นคุณจัดการเองได้ทุกครั้ง”

“ผมเสียดายหรอกนะ เงินชื้อมาทั้งนั้น” เขาอ้าง หันมาขอความช่วยเหลือจากกานดาที่นั่งอมยิ้มมองอยู่ “ใช่ไหมพี่กานดา ชื้อมาเอาใจเมีย เมียก็ไม่เคยแตะหรอก”

“ค่า” กานดาลากเสียงยาว หัวเราะร่วนอีกคน เธอเห็นเขาแพ้ท้องและชอบทานอะไรเปรี้ยวๆ มาตั้งแต่เห็นหน้าเขา พอเห็นผู้ชายตัวโตพ้ทองแทนเมียก็นึกเอ็นดูไม่ได้

“เห็นไหม” ชายหนุ่มได้ที

“ค่ะ พลอยยอมแล้วค่ะ” หญิงสาวใช้สองมือโอบสองแก้มของเขาเอาไว้ ยิ้มขำๆ

“ขอบคุณที่ยิ้มออกมาอีกครั้งนะพลอย เริ่มต้นใหม่ด้วยรอยยิ้มอย่างนี้ตลอดไปได้ไหม”

หญิงสาวพยักหน้า “ค่ะ”

“แม่ผมอยากพบคุณ ท่านคงมีของขวัญชิ้นพิเศษจะมอบให้คุณ” ชายหนุ่มบอกออกมาลอยๆ เปลี่ยนเรื่องไปอย่างที่คนฟังไม่ทันตั้งตัว

หัวคิ้วของคนฟังย่นเข้าหากันอย่างแปลกใจ “อะไรหรือค่ะ”

ชายหนุ่มส่ายหน้าแบบมีเลศนัยแอบแฝง “ไม่บอก”

“คำประกาศิตของเมียคือสิ่งที่นายหัวกรินจะต้องทำตาม จำได้ไหมค่ะ” หญิงสาวทวงคำสัญญาของเขาเมื่อครู่

“ที่ไม่บอกก็เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ท่านไม่ชอบพลอย พลอยก็แค่ลูกหลานคนใช้ในบ้าน” หญิงสาวบอกด้วยสีหน้าที่มีแวววิตกกังวล

“อย่าคิดอะไรไปก่อนสิ” ชายหนุ่มบอกอย่างปลอบโยน “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ผมพร้อมที่จะดูแลและปกป้องคุณกับลูก คุณยังมีผมนะพลอย”

“ขอบคุณที่ให้เกียรติผู้หญิงอย่างพลอยนะคะ”

“เพราะคุณเป็นอย่างนี้ ผมถึงรักคุณเพิ่มขึ้นทุกวัน” ชายหนุ่มยกหลังมือของหญิงสาวขึ้น พร้อมกับจรดปลายจมูกลงหนักๆ

“แต่เราต้องรีบไปและรีบกลับบ้าน ลูกสาวคนโตของแม่พลอยนับวันรอแม่กลับแทบไม่ยอมกินยอมนอน”

หญิงสาวยิ้มให้ชายหนุ่มผู้เป็นสามีอ่อนโยน ยิ่งนึกถึงใบหน้าของคนรอ ใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวก็มีรอยยิ้มอิ่มเอมขึ้นมาทันที

“พลอยสัญญากับแกว่าจะกลับไป”

“สัญญากับลูก แต่กำลังจะทิ้งพ่อ” ชายหนุ่มบอกเสียงติดงอน คราวนี้อีกคนยิ้มออกมาได้เต็มวงหน้า

“ก็คุณกำลังจะแต่งงาน พลอยเป็นคนนอกก็ต้องถอยออกมา”

“ตอนนั้นผมอยากให้คุณพูดความจริง แต่คุณกลับยอมคนพวกนั้น ผมโกรธจะทำอะไรไม่ถูก”

“ก็เลยประกาศแต่งงาน” หญิงสาวต่อให้

“อย่ามาว่านะ ผมรักเมียจะตาย แต่คุณนั่นแหละ รู้ทุกอย่างแต่ก็อ้ำอึ้งไม่ยอมบอก”

“พลอยบอกคุณตั้งแต่ต้นว่าไม่ใช่คู่หมั้นของคุณ ที่ยอมอยู่ต่อก็เพราะสงสารปะการังที่ไม่มีแม่เหมือนพลอย ที่สุดจากนั้นก็เพราะหลงรักนายหัวคนนี้” หญิงสาวยีจมูกของเขา

“สรุปว่าผมผิดเองก็ได้”

“มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้วค่ะ” หญิงสาวบอกกลั้วหัวเราะ