มายาบรรณาการ นิยาย บท 61

ชายหนุ่มเงยหน้ามองมารดา “นอนตรงนี้ไม่สะดวกนะครับคุณแม่ ผมให้คนเตรียมบ้านพักรับรองให้คุณแม่แล้ว”

ทุกคนรู้กันดีว่าบ้านหลังนี้มีแต่ห้องของเจ้าของบ้านกับห้องนอนของลูกสาว เพราะนายหัวหนุ่มไม่ชอบความวุ่นวาย และปกติปะการังจะนอนอยู่กับแม่ นอม

ฉะนั้น แขกทุกคนที่เข้ามาในบ้านต้องได้พักที่เรือนรับรองอย่างไม่มีข้อยกเว้น

“แม่ก็ไม่อยากนอนคนเดียว อยากนอนคุยกับปะการังให้ฉ่ำปอด”

ชายหนุ่มกวาดสายตามองรอบห้อง จะเหตุผลอะไรมารดาของเขาก็ไม่เหมาะที่จะนอนบนพื้นแข็งที่มีเพียงฟูกบางรองรับตัว ถ้าจะให้นอนบนเตียงกับหลานก็คับแคบเกินไปสำหรับคนแก่

“ถ้าอย่างนั้นให้ปะการังไปนอนกับคุณแม่ที่เรือนรับรองดีไหมครับ” ชายหนุ่มหาทางออก และก็เป็นทางออกที่ดีที่สุด เขาถามมารดาแบบไม่รอคำตอบ และหันไปถามลูกสาว

“ปะการังไปนอนเป็นเพื่อนคุณย่านะลูก”

“ค่า...” สาวน้อยรับคำเสียงยาว

“งั้นป๊าไปส่ง” ชายหนุ่มรีบเดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียง ช้อนอุ้มตัวลูกสาวขึ้นเดินไปส่ง ไม่วายหันมาสั่งภรรยา

“พลอยอาบน้ำรอนะ ไม่ต้องไปด้วยหรอก”

คนที่ยืนอยู่ได้ห้องได้แต่หัวเราะขำตามหลัง ในขณะที่พลอยขวัญยืนหน้าแดงเพราะความอายสตรีสูงวัยกว่า

หลังจากกลับมาจากส่งลูกสาวชายหนุ่มก็เห็นภรรยานอนหลับอยู่บนเตียงในชุดใหม่ เหมือนพลอยขวัญจงใจแกล้งหลับ เขาใช้เวลาเดินทั้งไปและกลับราวๆ สิบนาที ไม่มีทางที่อีกคนจะอาบน้ำและเข้านอนและหลับได้ในเวลาเร็วขนาดนั้น

“เอะ! คนหลับ ลักหลับจะดีไหม” เขาบอกเสียงกระเส่าแกล้งคนแกล้งหลับอีกที

เปลือกตาของคนหลับขยุกขยิก แต่เธอก็ยังนอนนิ่ง ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนข้างภรรยา รั้งตัวหญิงสาวเข้ามากอด กดจมูกหนักหอมแก้มไปหลายฟอด

“ฮือ...” คนแกล้งหลับทำเสียงรำคาญในลำคอ

“ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น ผมไม่ได้จะรังแกอะไรเสียหน่อย” ชายหนุ่มบอกเสียงนุ่ม

“ตื่นมาดื่มนมก่อนนะ ผมอยากต่อแขนต่อขาให้ลูกด้วยมือของตัวเอง” หญิงสาวเปิดเปลือกตาขึ้นมองข้างเดียว เห็นคนพูดเอื้อมมือไปหยิบแก้มนมอุ่นที่หัวเตียงมาให้เธอ คงจะเป็นเขาที่ถือขึ้นมาด้วยเมื่อครู่

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง “เปิดตาขึ้นมามองสองตาก็ได้ ถึงผมจะหื่น แต่ผมก็หื่นรับผิดชอบนะ”

หญิงสาวแทบหลุดขำกับคำเปรียบเปรยของเขา...เธอเพิ่งรู้ ไอ้ว่าคำหื่นมันสามารถแตกแขนงไปได้หลายสาขาหื่น อาการของเธอก็เก็บไม่มิดให้หลุดลอดสายตาของเขาไปได้

“ขำอะไรครับเมียจ๋า”

“ก็พลอยเพิ่งรู้ว่าหื่นมีหลายแขนง”

“รีบดื่มนมเลย ก่อนที่ผมจะหื่นไปแขนงอื่น คนเดือดร้อนจะหนีไม่พ้นคุณนะ”

หญิงสาวรีบรับนมจากเขามาดื่ม ดีที่เธอไม่ได้มีอาการแพ้ท้องเหมือนอย่างใครๆ จะมีบ้างก็ช่วงงานศพยาย แต่คงจะเป็นเพราะเธอพักผ่อนน้อยจึงทำให้อ่อนเพลีย

“เก่งมาก” ชายหนุ่มบอก ยื่นมือไปรับแก้วนมเปล่าและยื่นแก้วน้ำให้เธอดื่มล้างปากและรอรับแก้วคืน หญิงสาวยอมทำตามอย่างงงๆ แปลกใจกับอาการเอาใจเกินเหตุของเขา

หลังจากที่เก็บแก้วเรียบร้อยเขาก็คลี่ผ้าห่มห่มให้เธอ ส่งสายตาให้หญิงสาวนอนลง

“หนาวหรือเปล่า หรี่แอร์ไหม เขาห้องน้ำอีกรอบมั้ย ผมจะพาไป”

คนนอนเลิกคิ้วสูง “พลอยท้องนะคะ ไม่ได้พิการ พลอยทำทุกอย่างได้ตามปกติเหมือนคนทั่วไป”

คนหวังดีทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้หญิงสาว ไม่พูดไม่จา คราวนี้หญิงสาวกลับยิ่งไม่เข้าใจ