มายาบรรณาการ นิยาย บท 59

“โอ๊ก!...ขับให้มันดีๆ หน่อยได้มั้ยตาทศ” นายหัวหนุ่มสบถเสียงเขียว ในมือของเขามียาดมของมารดาและจ่อจมูกเอาไว้ตลอดการเดินทาง

ชายหนุ่มบ่นมาตลอดทางเหมือนไม่เคยนั่งเครื่องบิน พอเครื่องตกหลุมอากาศทีมวลน้ำที่อยู่ในช่องท้องก็ขยักขย่อนเตรียมจะพ่นออกมาให้ได้

ยิ่งมาเจอสภาพท้องถนนจอแจ เขาก็ยิ่งพานหงุดหงิด ทั้งที่ในชีวิตเจอการเดินทางมากกว่าอยู่ที่ไร่เสียอีก

มือของหญิงสาวบีบไหล่สามีเบาๆ ไม่เพียงเสียงบ่นของเขาที่มีมาตลอดทาง แต่ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียวเหมือนคนจะไม่ไหวจริงๆ

“ไหวไหมค่ะ” พลอยขวัญเอ่ยปากถาม ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเธอก็เพิ่งรู้ว่าเขาเมาเครื่องเมารถก็วันนี้เอง

“หนักหัว” เขาบอกเสียงอ้อนพรางซบลงกับหัวไหล่มนของเธอ ได้ทีที่จะเป็นช่องอ้อนภรรยา

“ปกติคุณเมารถด้วยหรือค่ะ พลอยไม่เคยรู้มาก่อน”

ชายหนุ่มส่ายหน้า ซุกหน้าลงกับอกภรรยา อากัปกริยาแทนคำตอบที่ทำให้คนแถวหลังที่นั่งมองหมั่นใส้ขึ้นมา

“มันอ้อนเยอะไปหรือเปล่ากริน”คุณอิงดาวร้องถามขึ้นมาจากเบาะรถตูแถวหลัง เพราะนายหัวหนุ่มอยากให้มารดาได้นั่งสบายเขาจึงให้นางไปนั่งด้านหลัง

รถตู้คันนี้มีไว้สำหรับการเดินทางที่เน้นความสะดวกสบาย มีเบาะที่นั่งใหญ่สำหรับพักผ่อนในเวลาที่ต้องเดินทางไกล และแถวหลังเขาออกแบบให้กว้างพิเศษ เป็นที่นั่งใหญ่และสามารถปรับเป็นเตียงนอนสำหรับปะการัง

“แทนที่แกจะดูแลเมียที่กำลังท้องอ่อนๆ แต่แกกลับให้ลูกสะใภ้ฉันมาดูแลแกตลอดทาง มันจะเรียกร้องหนักเกินไปแล้วนะ” คนเห่อหลานพูดต่อ

“ผมลืมตาไม่ขึ้นจริงๆ ครับคุณแม่ มันจะอาเจียนอย่างเดียว” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองถนน แล้วเขาก็ตะโกนบอกให้ตาทศหยุดรถ

“จอดเดี๋ยวนี้!” ชายหนุ่มร้องเสียงกร้าว กะทันหัน ตาทศตกใจรีบแตะเบรก ยังดีที่ไม่มีรถตามหลังมาในระยะประชิด

ตาทศบังคับรถเข้าจอดริมขอบถนน แล้วหันกลับมาถามผู้เป็นนาย ปกตินายหัวหนุ่มไม่เคยสั่งอะไรกะทันหันแบบนี้สักครั้ง สั่งแบบนี้เขาต้องมีความจำเป็นเร่งด่วนสักอย่าง

“มีอะไรหรือครับ” ตาทศถามคนเป็นนาย

ชายหนุ่มชี้มือไปที่เป้าหมาย รถเข็นขายผลไม้ที่อยู่ข้างทาง ตู้กระจกเป็นช่องอัดด้วยน้ำแข็งปูพื้น ผลไม้หลากหลายชนิดถูกจัดเรียงเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ ดูสะอาดตาน่ากิน

“ฉันเห็นรถเข็นขายมะม่วง พี่กานดาไปชื้อให้หน่อยได้มั้ย เผื่อว่าพลอยจะอยากกิน” ชายหนุ่มอ้างคนท้อง พร้อมกับควักธนบัตรยื่นให้กับหญิงสาวที่นั่งคู่กับตาทศคนขับ

“เอาทุกอย่างที่เขาขาย” ชายหนุ่มสั่ง กานดารับธนบัตรและพยักหน้ารับคำสั่ง

“ค่ะ”

“คือพลอยไม่ได้อยากกิน” พลอยขวัญบอกสามี แต่จะห้ามก็คงไม่ทันเพราะกานดาก้าวลงจากรถและปิดประตูพอดี

“อย่าขัดคนอยากเอาใจเมียได้ไหม” ชายหนุ่มบอก

พลอยขวัญยิ้มปูเลี่ยนให้แม่สามี เธอไม่อยากให้เขาเอาใจมากมาย กลัวว่านางจะคิดว่าเธอเรื่องมาก

กานดาหิ้วของพรุงพรังเดินกลับมาหลังจากเวลาผ่านไปไม่นานมาก ทันทีที่เยื่นถุงให้ ชายหนุ่มรีบคว้าและเปิดออก หยิบชิ้นมะม่วงเปรี้ยวมาเคี้ยวตุ้ยๆ

สตรีสองนางมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ ก่อนหน้านี้เขาบอกว่าชื้อให้เมีย แต่พอได้มาเขากลับไม่ได้สนใจคนท้องมากไปกว่าถุงผลไม้เปรี้ยวพวกนั้น

พลอยขวัญยีหน้าเข็ดฟัน เห็นชิ้นมะม่วงคำโตที่เขาส่งเข้าปากเธอก็อดเปรี้ยวแทนไม่ได้

คุณอิงดาวยิ้มบางๆ เห็นอาการของเขานางก็พอเดาออกว่าลูกชายคงจะแพ้ท้องแทนเมีย เพราะคนท้องไม่ได้กระตือรือร้นกับผลไม้เปรี้ยวพวกนั้นสักนิด แม้จะเอ็นดูแต่นางก็อดเหน็บไม่ได้

“ดูเหมือนแกจะเอาใจเมียน่าดูนะ หลานฉันจะได้กินมั้ยมะม่วงน่ะ”

“พลอยทานมั้ย กรอบอร่อย ไม่เปรี้ยวมาก” ชายหนุ่มยื่นชิ้นที่ตัวเองกัดไปแล้วคำหนึ่งส่งให้หญิงสาว

หญิงสาวยิ้มแหย่ เห็นชิ้นเธอก็รู้แล้วว่าเป็นมะม่วงน้ำดอกไม้ ต่อให้คนเป็นพันเป็นหมื่นคนบอกว่าไม่เปรี้ยว เธอก็ไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด