Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 222

ความกลัวที่เกิดจากการตายของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งบู๊ทำให้ทุกคนตกใจ

เล่นตลกอะไรกันนี่ ทำไมเขาถึงไม่ตายช้าหรือเร็วกว่านี้ แต่กลับมาตายตอนที่ต่อสู้กับเย่เซิ่งเทียน?

พวกเขามองเย่เซิ่งเทียนด้วยความหวาดกลัว ซุนผิงกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอมองคนอื่น ๆ อย่างสิ้นหวัง และหวังว่าพวกเขาจะสามารถขอความเมตตาแทนตนเองได้

แต่เธอพบว่าทุกคนมองตนเอง ราวกับพวกเขาเห็นโรคระบาด กลัวจนรีบหลบเลี่ยง

อย่าว่าแต่ขอความเมตตา พวกเขาไม่กล้าแม้แต่มองเธอ ราวกับว่าเธอไม่อยู่ตรงนี้

ซุนผิงสิ้นหวัง เธอรู้สึกเสียใจและรู้สึกกลัว

เย่เซิ่งเทียนตบหน้า ซุนผิงอีกครั้ง และกล่าวอย่างเย็นชาว่า "ให้หน้าคุณแล้วใช่ไหม?"

"ฉันผิดไปแล้ว อย่าทำร้ายฉันอีกเลย ฉันเป็นบุคคลสาธารณะ ถ้าคุณทำร้ายฉัน คุณจะมีจุดจบไม่ดีอย่างแน่นอน"

ในที่สุด ซุนผิงก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองเป็นดาราดัง ตนเองเป็นบุคคลสาธารณะ และตนเองมีแฟน ๆ นับสิบล้าน!

ขอเพียงแค่ตนเองโพสต์ในโลกโซเซียล ทุกคนจะต้องสนับสนุนตนเอง

เพียะ 

เย่เซิ่งเทียนตบหน้า ซุนผิงอีกครั้ง "โพสต์สิ ผมให้เวลาคุณโพสต์"

ซุนผิงมองเย่เซิ่งเทียนด้วยความอึ้ง

อีกฝ่ายไม่สนใจไยดี แล้วยังให้เวลาเธอโพสต์อีกด้วย

หยิ่งยโสเกินไปแล้ว

บ้าคลั่งเกินไปแล้ว

ทุกคนต่างตกตะลึง และแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

"ฮึ่ม ฮึ่ม ถึงแม้คุณเย่จะให้เวลาพวกคุณ แล้วพวกคุณมีความกล้าไหม? ขอเพียงคุณเย่กล่าวเพียงประโยคเดียว อย่าว่าแต่เมืองเฉียนถังเลย ทั่วห้ามณฑลในเจียงหนาน ถ้าคุณสามารถโพสต์ข้อความได้ ผมจะใช้แซ่ตามพวกคุณเลย"

จ้าวปิงผลักสองคนนั้นออกไป มองโจวอู่ด้วยสายตาเย็นชา และกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "โจวอู่ คุณอยากตามใช่ไหม? ที่กล้าลงมือกับคุณเย่"

ใบหน้าของโจวอู่หม่นหมอง เขานึกไม่ถึงว่าเย่เซิ่งเทียนจะใจกล้าขนาดนี้! !

ซุนผิงไม่กล้าอีกแล้ว

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยตบ และมุมปากเต็มไปด้วยเลือด

เธอไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้น่ากลัวขนาดนี้ แต่เธอรู้ว่าในเมื่อเย่เซิ่งเทียนกล้าให้เธอโพสต์ เขาจะต้องมีความสามารถที่จะฆ่าเธอได้แน่นอน

ขอเพียงเธอโพสต์ เธอต้องตายแน่นอน!

เย่เซิ่งเทียนยิ้มเยาะ "ให้โอกาสคุณ คุณมันไร้ประโยชน์ ฆ่าคุณ มันจะทำให้มือของผมสกปรกเปล่า ๆ ไสหัวออกไป"

"ฉันไม่กล้าแล้ว ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว"

ซุนผิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต

เธอกลัวว่าเย่เซิ่งเทียนจะเปลี่ยนใจ

"ตระกูลโจว เก่งมากเหรอ?"

เย่เซิ่งเทียนมองโจวอู่ และสายตาที่ไม่ยี่หระต่อชีวิตนั้น ทำให้ โจวอู่รู้สึกตกใจ

โจวอู่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "วันนี้ผมดวงซวย ผมยอมรับ แต่ตระกูลโจวของผม ไม่ใช่ตระกูลที่คุณสามารถยั่วยุได้ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน พวกเราคอยดูกันต่อไปเถอะ"

ไป๋เฉินและคนอื่น ๆ ไม่กล้าพูดอะไร ทางเลือกดีที่สุดตอนนี้คือเงียบ

ที่นี่มีคนหนึ่งร้อยกว่าคน ตอนนี้ไม่มีใครกล้ายืนออกมา และทุกคนต่างนิ่งเงียบ

เมื่อสักครู่พวกเขายังแสดงท่าทางดุร้าย และขู่ว่าจะฆ่าเย่เซิ่งเทียน

แต่ตอนนี้ พวกเขาทั้งหมดเหมือนสุนัขที่ตายไปแล้ว ไม่กล้าแม้แต่สบตาเย่เซิ่งเทียน

"ผมให้คุณไปเหรอ?"

เย่เซิ่งเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

โจวอู่กล่าวด้วยความโมโหว่า "คุณคิดจะทำอะไรอีก? อย่าจองหองเกินไป!! ปรมาจารย์หยวนเสียชีวิตแล้ว คุณอย่าคิดว่าคุณจะมีชีวิตอย่างมีความสุขได้อีก คุณห่วงตนเองก่อนเถอะ!"

เย่เซิ่งเทียนเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน และก่อนที่ โจวอู่และคนอื่น ๆ จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เย่เซิ่งเทียนก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า โจวอู่แล้ว

"คุกเข่า!!"

เย่เซิ่งเทียนตะโกนทันที

"คุณกล้าหรือ!!"

โจวอู่รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก เขาเป็นถึงท่านรองของตระกูลโจว ไม่ว่าจะคนแวดวงใต้ดินหรือคนแวดวงบนดินล้วนให้เกียรติเขา

แต่ตอนนี้ เจ้าเด็กเปรตคนนี้ไม่เพียงไม่ให้เกียรติตนเอง แต่ยังให้ตนเองคุกเข่าอีกด้วย! !

ความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง! !

ตนเองมีชีวิตอยู่มานาน ไม่มีใครกล้าทำให้ตนเองเสียหน้าขนาดนี้มาก่อน! !

นี่คือความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตของเขา! !

เพียะ! 

เย่เซิ่งเทียนตบไปที่หน้าของโจวอู่