Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 347

"พ่อค่ะ หนูคิดถึงครูฟางหยวนมากเลยค่ะ แล้วก็คิดถึงคุณปู่ฟางด้วย"

ซือซือมุ่ยปาก พูดอย่างไม่มีความสุข

"ปู่ฟางไปในที่ที่ไกลมากๆ ครูฟางหยวนไปเมืองนอก"

เย่เซิ่งเทียนฝืนปลอบใจ คนแก่ที่นำตัวฟางหยวนไปเป็นใครกัน จนถึงวันนี้ก็สืบหาข้อมูลไม่พบ

ชายชราปริศนาคนนั้น โผล่ออกมาอย่างกะทันหัน แล้วก็หายตัวไปอย่างกะทันหันอีก แม้แต่เขา ก็ไม่สามารถตรวจสอบตัวตนของอีกฝ่ายได้

โลกใบนี้ เสือซุ่ม ของบางอย่าง ต่อให้เป็นเย่เซิ่งเทียน ก็ไม่สามารถตัดสินได้

"เซิ่งเทียน เป็นตัวแทนของเจ้าเทพอันตรายมากมั้ย?"

หลี่หลานมองดูเย่เซิ่งเทียนด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้ เธอแค่อยากให้ทั้งครอบครัวปลอดภัย

ในความคิดของเธอ สถานการณ์ตอนนี้ดีมากแล้ว หลังจากที่ผ่านเรื่องราวมามากมายขนาดนี้ เธอไม่เรียกร้องให้เย่เซิ่งเทียนและหวางซีจะหาเงินได้มากมาย ขอแค่ทั้งครอบครัวอยู่ด้วยกัน มีสุขภาพแข็งแรงและปลอดภัย ก็เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่มากที่สุด

ความแค้นของตาเฒ่าก็ถือได้ว่าชำระแล้ว ฆาตกรถูกจับกุมแล้ว และความปรารถนาสุดท้ายของเธอได้บรรลุผลแล้ว

"แม่ครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมแค่จัดการแป๊บเดียวเท่านั้น ไม่ได้อันตรายมากเท่าไหร่ อันตรายที่แท้จริง มีเกาเจี๋ยและคนอื่นๆมาจัดการ"

เย่เซิ่งเทียนยิ้มแล้วปลอบโยน เดิมทีเขาอยากจะบอกตัวตนที่แท้จริงของตัวเองให้กับพวกเธอ แต่เมื่อก่อนนี้เพราะว่าพวกเธอไม่ได้ติดต่อกับระดับสูงขนาดนั้น ดังนั้นไม่เชื่อว่าเป็นความจริง

หลังจากกลับมาประสบเรื่องราวมากมายขนาดนี้ เขากลับรู้สึกว่ายิ่งคนในครอบครัวรู้น้อยเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นการปกป้องอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เกิดเรื่องราวหมดสติในครั้งนี้ ทำให้เขาตัดสินใจที่จะปิดบังมันไว้ชั่วคราว

"เฮ้อ เด็กอย่างลูกนี่มัน มักจะแจ้งเรื่องดีไม่แจ้งเรื่องร้าย สิ่งที่พวกลูกทำกันแม่ก็ไม่เข้าใจหรอก แต่ฟังคำเตือนของแม่หน่อย ปลอดภัยต่างหากที่เป็นความสุข สุขภาพร่างกายแข็งแกร่งต่างหากที่เป็นความจริง"

หลี่หลานถอนหายใจ ไปที่ห้องครัวเตรียมตัวทำอาหาร

เมื่อหวางซีเลิกงานกลับมา หลันรั่วรั่วก็ขอมาทานข้าวด้วย

หลายวันนี้ หลันรั่วรั่วก็มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ไม่งั้นเธออาจจะแบกรับไม่ไหว

"สวัสดีค่ะคุณน้า สวัสดีค่ะพี่เขย"

หลันรั่วรั่วเห็นเย่เซิ่งเทียน ระมัดระวังอยู่เสมอ บางทีผู้ที่มองดูข้างๆก็เห็นได้ชัดเจนกว่า เธอมักจะรู้สึกว่าบนร่างกายของเย่เซิ่งเทียนรัศมีที่อธิบายไม่ได้ ทำให้คนกลัวเกรง

"สวัสดีจ้ะซือซือ ทำการบ้านเสร็จหรือยังเอ๊ย?"

หลันรั่วรั่วนั่งลงลูบหัวของซือซือ

ตอนแรกซือซือที่ยังอยากจะกอดหลันรั่วรั่วอย่างดีอกดีใจ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็แย่ลงในทันที และพูดพึมพำว่า: "น้ารั่วรั่ว พูดไม่เก่งก็พูดให้น้อยๆหน่อย มิน่าล่ะน้าโตขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีแฟนสักที สมควรแล้วที่น้าโสด"