Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 347

"พ่อค่ะ หนูคิดถึงครูฟางหยวนมากเลยค่ะ แล้วก็คิดถึงคุณปู่ฟางด้วย"

ซือซือมุ่ยปาก พูดอย่างไม่มีความสุข

"ปู่ฟางไปในที่ที่ไกลมากๆ ครูฟางหยวนไปเมืองนอก"

เย่เซิ่งเทียนฝืนปลอบใจ คนแก่ที่นำตัวฟางหยวนไปเป็นใครกัน จนถึงวันนี้ก็สืบหาข้อมูลไม่พบ

ชายชราปริศนาคนนั้น โผล่ออกมาอย่างกะทันหัน แล้วก็หายตัวไปอย่างกะทันหันอีก แม้แต่เขา ก็ไม่สามารถตรวจสอบตัวตนของอีกฝ่ายได้

โลกใบนี้ เสือซุ่ม ของบางอย่าง ต่อให้เป็นเย่เซิ่งเทียน ก็ไม่สามารถตัดสินได้

"เซิ่งเทียน เป็นตัวแทนของเจ้าเทพอันตรายมากมั้ย?"

หลี่หลานมองดูเย่เซิ่งเทียนด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้ เธอแค่อยากให้ทั้งครอบครัวปลอดภัย

ในความคิดของเธอ สถานการณ์ตอนนี้ดีมากแล้ว หลังจากที่ผ่านเรื่องราวมามากมายขนาดนี้ เธอไม่เรียกร้องให้เย่เซิ่งเทียนและหวางซีจะหาเงินได้มากมาย ขอแค่ทั้งครอบครัวอยู่ด้วยกัน มีสุขภาพแข็งแรงและปลอดภัย ก็เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่มากที่สุด

ความแค้นของตาเฒ่าก็ถือได้ว่าชำระแล้ว ฆาตกรถูกจับกุมแล้ว และความปรารถนาสุดท้ายของเธอได้บรรลุผลแล้ว

"แม่ครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมแค่จัดการแป๊บเดียวเท่านั้น ไม่ได้อันตรายมากเท่าไหร่ อันตรายที่แท้จริง มีเกาเจี๋ยและคนอื่นๆมาจัดการ"

เย่เซิ่งเทียนยิ้มแล้วปลอบโยน เดิมทีเขาอยากจะบอกตัวตนที่แท้จริงของตัวเองให้กับพวกเธอ แต่เมื่อก่อนนี้เพราะว่าพวกเธอไม่ได้ติดต่อกับระดับสูงขนาดนั้น ดังนั้นไม่เชื่อว่าเป็นความจริง

หลังจากกลับมาประสบเรื่องราวมากมายขนาดนี้ เขากลับรู้สึกว่ายิ่งคนในครอบครัวรู้น้อยเท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นการปกป้องอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เกิดเรื่องราวหมดสติในครั้งนี้ ทำให้เขาตัดสินใจที่จะปิดบังมันไว้ชั่วคราว

"เฮ้อ เด็กอย่างลูกนี่มัน มักจะแจ้งเรื่องดีไม่แจ้งเรื่องร้าย สิ่งที่พวกลูกทำกันแม่ก็ไม่เข้าใจหรอก แต่ฟังคำเตือนของแม่หน่อย ปลอดภัยต่างหากที่เป็นความสุข สุขภาพร่างกายแข็งแกร่งต่างหากที่เป็นความจริง"

หลี่หลานถอนหายใจ ไปที่ห้องครัวเตรียมตัวทำอาหาร

เมื่อหวางซีเลิกงานกลับมา หลันรั่วรั่วก็ขอมาทานข้าวด้วย

หลายวันนี้ หลันรั่วรั่วก็มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ไม่งั้นเธออาจจะแบกรับไม่ไหว

"สวัสดีค่ะคุณน้า สวัสดีค่ะพี่เขย"

หลันรั่วรั่วเห็นเย่เซิ่งเทียน ระมัดระวังอยู่เสมอ บางทีผู้ที่มองดูข้างๆก็เห็นได้ชัดเจนกว่า เธอมักจะรู้สึกว่าบนร่างกายของเย่เซิ่งเทียนรัศมีที่อธิบายไม่ได้ ทำให้คนกลัวเกรง

"สวัสดีจ้ะซือซือ ทำการบ้านเสร็จหรือยังเอ๊ย?"

หลันรั่วรั่วนั่งลงลูบหัวของซือซือ

ตอนแรกซือซือที่ยังอยากจะกอดหลันรั่วรั่วอย่างดีอกดีใจ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็แย่ลงในทันที และพูดพึมพำว่า: "น้ารั่วรั่ว พูดไม่เก่งก็พูดให้น้อยๆหน่อย มิน่าล่ะน้าโตขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีแฟนสักที สมควรแล้วที่น้าโสด"

เย่เซิ่งเทียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "รั่วรั่วเธออย่าถือสาเลย เด็กบ้านี่พูดไม่เก่ง เป็นโสดสิดี โชว์ความรักตลอดทั้งวันก็เหนื่อยมากเลยนะ ยิ่งไปกว่านั้นอิจฉาคนเขารักกันจนเลี่ยนไม่อยากกินข้าวก็ประหยัดเงินไม่น้อย"

หลันรั่วรั่ว: "......"

หวางซี: "......"

"พี่เขย พี่รู้มั้ยว่าฉันชอบพี่ตรงไหน?"หลันรั่วรั่วจ้องมองเย่เซิ่งเทียนด้วยสายตาที่ดำสนิท "ฉันชอบให้พี่อยู่ห่างจากฉันหน่อย ขอบคุณค่ะ"

"รั่วรั่ว ไม่ต้องสนใจเขาหรอก ภายในสิบปี เธอหาแฟนได้อย่างแน่นอน"หวางซีพูดปลอบโยน

หลันรั่วรั่วพูดอย่างหมดคำพูดว่า: "พี่ซี พี่ไม่ต้องปลอบฉันดีกว่า ฉันก็แค่มาอาศัยกินข้าวบ้านพี่ไม่กี่มื้อเอง พวกพี่ทั้งครอบครัวต้องตั้งแง่กับฉันขนาดนี้เลยเหรอ?"

"ฉันว่านะรั่วรั่ว เธอก็รีบหาสักคนสิ ไม่เช่นนั้นจะถูกพวกเขาโชว์ความเหนือกว่าทุกวัน ใช่แล้ว ฉันคิดว่าไอ้เกาพ่อหนุ่มคนนั้นก็ไม่เลวนะ เธอต้องลงมือเร็วหน่อยนะ"

หลี่หลานยกอาหารออกมา เย่เซิ่งเทียนลุกขึ้นไปยกอาหารที่ห้องครัว ซือซือถือตะเกียบไว้นานแล้วและดวงทั้งสองก็เปล่งประกายวิบวับ

เด็กคนนี้ทานอาหารเก่งมาก ทำอะไรไม่ได้เรื่อง แต่ทานอาหารเก่งที่สุด!

หลันรั่วรั่วหน้าแดง และพูดว่า: "คุณน้าค่ะ หนูยังเด็ก ไม่รีบค่ะ"

หลี่หลานนั่งลงพูดว่า: "ไม่เด็กแล้ว ตอนที่น้าอายุเท่าเธอ มีลูกแล้ว นี่ถ้าอยู่ในยุคสมัยของพวกน้านะ เธอก็ถือได้ว่าเป็นสาวแก่แล้วนะ"

"......"

หลันรั่วรั่วก้มหน้าก้มตาทานข้าว โลกใบนี้ไม่เป็นมิตรกับคนโสดซะเลย!

ติ๊งต๊อง ติ๊งต๊อง

ในเวลานี้เอง เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

"หนูไปเปิดประตูเองค่ะ"

ซือซือกระโดดลงจากเก้าอี้อย่างกล้าหาญ วิ่งเปาะแปะไปเปิดประตู

"คุณน้า น้ามาหาใครคะ"

"แกก็คือลูกสาวสารเลวของไอ้ลูกนอกสมรสอย่างเย่เซิ่งเทียนเหรอ?"

เสียงของผู้หญิงที่ทำให้คนรังเกียจดังเข้ามา เย่เซิ่งเทียนที่เดินตามหลังมาขมวดคิ้ว สีหน้าไม่พอใจในทันที

คนที่มา ไม่ใช่ใครคนอื่น คือภรรยาของเย่ห้าวพ่อของเขาเอง หลิวว่านจวิน!

ผู้มาเจตนาไม่ดี!