Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 348

ซือซือแหงนใบหน้าเล็กขึ้น เห็นว่าที่บ้านมีแขกมา ยิ้มจนตาหยีอย่างมีความสุข

แต่คำพูดที่โหดร้ายของหลิวว่านจวิน ก็เหมือนกับมีดเยือกเย็นเล่มหนึ่ง แทงเข้าไปในหัวใจที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสาของซือซืออย่างโหดเหี้ยม

ซือซือเบะปาก น้อยใจจนน้ำตาคลอเบ้า เธอไม่เข้าใจ ทำไมผู้ใหญ่พวกนี้ต้องทำแบบนี้กับตัวเองด้วย

หนูก็พยายามมากแล้วที่จะทำตัวดีๆ เป็นเด็กดีมากแล้ว ทำไมยังต้องเย็นชาและใจร้ายกับหนูขนาดนี้ด้วย

"พ่อค่ะ"

ซือซือเบะปากหันหน้ามองไปทางเย่เซิ่งเทียน กระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเย่เซิ่งเทียน น้ำตาก็ไหลลงมาทันที

เย่เซิ่งเทียนเจ็บปวดจนยากที่จะบรรยายได้ มองไปทางหลิวว่านจวินอย่างโกรธเกรี้ยว ความโกรธแค้นทั้งเก่าและใหม่ผุดขึ้นในใจ และกัดฟันพูดด้วยความแค้นว่า: "คุณ ไสหัวออกไปซะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ"

ตระกูลหลิวเป็นหนึ่งในตระกูลที่ร่ำรวยในเมืองหลวง ปีนั้นเย่ห้าวหายตัวไปหลังจากเล่นกับความรู้สึกของแม่ ก็เพื่อกลับไปแต่งงานกับหลิวว่านจวิน

เขาไม่เกลียดหลิวว่านจวิน เรื่องเหล่านั้นที่ไอ้เดรัจฉานอย่างเย่ห้าวทำนั้น หลิวว่านจวินไม่รู้เรื่อง

สิ่งที่ทำให้เย่เซิ่งเทียนเกลียดหลิวว่านจวิน ก็คือปีนั้นตอนที่แม่พาตัวเองไปถึงที่ตระกูลเย่ หลิวว่านจวินทำให้แม่อับอาย

ปีนั้น หลิวว่านจวินยุยงเย่ห้าว เกือบทำร้ายแม่จนตาย

ค่ำคืนที่ฝนตกนั้น เขาเป็นแค่เด็กน้อยไม่กี่ปี นั่งอยู่ในโคลน พยายามที่จะกอดหัวของแม่ไว้ ร้องไห้อย่างเจ็บปวดจวนจะขาดใจตาย

บางทีอาจจะทำให้พระเจ้าซาบซึ้งใจ ในที่สุดแม่ก็ฟื้นขึ้นมา

เย่เซิ่งเทียนไม่มีวันลืม ปีนั้นหลิวว่านจวินชั่วร้ายมากแค่ไหน!

หลิวว่านจวินผู้มั่งคั่งบีบคั้นคน กลับไม่มีการฟื้นฟูอำนาจใดทัดเทียมเสมอเหมือนกับความสูงศักดิ์ของเธอเลยสักนิด และกอดอกพูดอย่างบีบคั้นคนว่า: "ไอ้ลูกนอกสมรส แกกล้าพูดจาแบบนี้กับฉัน! แต่ก็ใช่สิ ไอ้ลูกนอกสมรสที่นังสารเลวหมิงยู่คลอดออกจะมีมารยาทได้ยังไง! "

"ไอ้ลูกนอกสมรส แกกล้ามากเลยนะ กล้าตบลูกสาวของฉัน ยังกล้าไม่ตามหงหยวนไปใช้เลือดของแกช่วยชีวิตลูกชายของฉัน! เลือดในร่างกายของแกเป็นเลือดตระกูลเย่ ฉันให้แกตายแกก็ต้องตาย! ตามฉันกลับไปเดี๋ยวนี้ คุกเข่าขอโทษลูกสาวของฉัน ใช้เลือดของแกช่วยชีวิตลูกชายของฉัน! ถ้าลูกชายของฉันเป็นอะไรไป ฉันจะทำลายคอกสุนัขนี้ของพวกแก!"

"คุณทำเกินไปแล้วนะ ลูกชายของคุณเป็นหรือตายเกี่ยวอะไรกับพี่เขยของฉัน! ลูกชายของคุณป่วย นั่นก็เป็นบาปกรรมที่คุณก่อไว้ มันเป็นกรรม!"

หลันรั่วรั่วทนดูต่อไปไม่ได้จริงๆ เธอไม่เคยเห็นคนหน้าด้านขนาดนี้มาก่อน ขอร้องคนยังทำท่าทางวางมาดสั่งการอีก

"นังสารเลว แกเป็นตัวอะไร ก็กล้าพูดจาแบบนี้กับฉัน! แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร? ฉันเป็นคุณหนูของตระกูลหลิวในเมืองหลวง ก็เป็นนายหญิงตระกูลเย่ในเมืองหลวงด้วย คุกเข่าลงให้ฉัน ตบปากซะ!"

หลิวว่านจวินโกรธจัด ยังไม่เคยมีใครกล้าพูดจาแบบนี้กับเธอมาก่อน สภาพแวดล้อมไม่ดีส่งผลต่อใจคอกับคนที่อยู่อาศัยจริงๆ!

"ทางที่ดีคุณหุบปากซะ!"

เย่เซิ่งเทียนอุ้มซือซือ ในดวงตาแวบวับด้วยความอาฆาตแค้น ถ้าไม่ใช่ว่าคนในครอบครัวอยู่ที่นี่ เขาตบหน้าหลิวว่านจวินให้ตายไปนานแล้ว

"เซิ่งเทียน นายอย่าใจร้อน"

หวางซีกลัวว่าเย่เซิ่งเทียนจะทำเรื่องหุนหันพลันแล่น รีบขวางอยู่ตรงหน้า ยังไงซะเย่เซิ่งเทียนเป็นคนในตระกูลเย่ บางทีอาจจะกลับไปในตระกูลเย่ในอนาคต ถ้าเกิดทำอะไรผิดพลาดในตอนนี้ ต่อไปไม่ดีต่อเย่เซิ่งเทียน

ดังนั้นจึงพูดอย่างสุภาพและเยือกเย็นว่า: "คุณก็คือคุณน้าตระกูลเย่เหรอ? คุณน้า เรื่องนี้น่าจะมีอะไรเข้าใจผิดกัน เซิ่งเทียนไม่มีทางทำร้ายคนอย่างส่งเดช ยังไงซะทุกคนก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน เข้าใจผิดอะไรกันทุกคนก็นั่งลงพูดเรื่องนี้ให้เคลียร์กันก็ได้ คุณคิดว่าไง? ถ้าเซิ่งเทียนทำเรื่องอะไรที่ไม่ถูกต้อง หนูขอโทษคุณแทนเซิ่งเทียนด้วย ขอโทษค่ะ คุณน้า"

เพียะ!

หวางซีหวังดี กลับแลกมาซึ่งการตบหน้าที่รุนแรงของหลิวว่านจวิน

การตบนี้ตบได้ไม่ทันตั้งตัว ใครก็คาดไม่ถึงว่าหลิวว่านจวินเย่อหยิ่งไร้เหตุผลขนาดนี้!

"แกเป็นใคร นังสารเลวชั้นต่ำ ก็คู่ควรกับการตีสนิทกับฉันเหรอ!"

จากนั้น หลิวว่านจวินก็ตบไปอีกครั้ง กลับถูกเย่เซิ่งเทียนคว้าเอาไว้ในทันที!

สีหน้าเย่เซิ่งเทียนไม่พอใจ ดวงตาทั้งสองข้างจับจ้องมองหลิวว่านจวิน และพูดอย่างเยือกเย็นว่า: "แกรนหาที่ตาย!"