Mars เจ้าสงครามครองโลก นิยาย บท 352

ผู้อำนวยการหลิวซึ่งกำลังจะโพสต์วิดีโอนิ่งอึ้ง เมื่อเห็นว่าเย่เซิ่งเทียนเยาะเย้ยอย่างเฉยเมย ผู้อำนวยการหลิวก็ตื่นตระหนกโดยไม่ทราบสาเหตุ

แต่ว่ายังไว้หน้า และยังคงปากแข็งพูดว่า: "เฮ้ย แกก่อกวน ทำให้คนเสียชีวิตด้วย ยังกล้าข่มขู่ฉันเหรอ? ฉันจะดูสิว่า แกจะทำอะไรฉันได้! ทุกคนดูให้ดี คนคนนี้เป็นฆาตกร ทุกคนจำหน้าใบนั้นของเขาเอาไว้!"

เย่เซิ่งเทียนไม่ได้ตั้งใจที่จะสนใจเขา หยิบกล่องอาหารกลางวันขึ้น แต่กลับถูกแขนของผู้อำนวยการหลิวคว้าเอาไว้

"แกทำให้คนเสียชีวิตก็อยากจะหนีเหรอ? พวกเราเห็นมันทั้งหมดนะ!"

ผู้อำนวยการหลิวพูดอย่างชอบธรรม

"ปล่อยมือ"

เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้ว จ้องมองผู้อำนวยการหลิวอย่างไม่พอใจ

ผู้อำนวยการหลิวดูท่าทางเด็ดเดี่ยวและองอาจผึ่งผาย และพูดอย่างเย็นชา: "ฉันไม่ปล่อยแกจะทำอะไรได้? สองปู่หลานนี้แกเป็นคนทำให้เสียชีวิต แกเป็นฆาตกร!"

แกร๊ก!

ทันใดนั้น ได้ยินแค่เสียงกระดูกหักดังมา ผู้อำนวยการหลิวกรีดร้องเหมือนหมูโดนเชือด จับแขนคุกเข่าลงบนพื้น เจ็บปวดจนใบหน้าบิดเข้าหากัน เหงื่อเยือกเย็นก็ไหลลงมา

"อ๊ากกกกกกก......มือของฉันหัก มือของฉันหัก......"

"ไปโรงพยาบาลตอนนี้ ยังทันเวลา"

เย่เซิ่งเทียนทิ้งท้ายไว้ประโยคหนึ่งอย่างเยือกเย็น สำหรับตัวตลกที่พูดเอาใจมวลชนหายตัวไปเมื่อตอนที่ช่วยชีวิตคนแบบนี้ เขาไม่อยากที่จะสนใจด้วยซ้ำ

คนรอบข้างค่อนข้างโกรธกับคำพูดของผู้อำนวยหลิว แม้ว่าเมื่อกี้นี้พวกเขาไม่ได้ช่วยชีวิตคน แต่ทุกคนก็เห็นกันหมด ถ้าไม่ใช่เย่เซิ่งเทียนเป็นผู้นำช่วยชีวิตคน สองปู่หลานนี้คงจะไม่มีหวังเลยสักนิด

"ทางโรงพยาบาลได้ส่งรถโรงพยาบาลออกไปหมดแล้ว ไม่มีรถ ตอนนี้ควรทำยังไงดี"

คนที่โทรหา120เมื่อกี้นี้พูดอย่างวิตกกังวล

เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้ว แม้ว่าเขาจะรักษาชีวิตของสองปู่หลานนี้ไว้ได้ ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่ทุกนาทีของความล่าช้า ความหวังที่จะช่วยชีวิตกลับมาก็ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ

ไม่มีเวลาคิดมาก เย่เซิ่งเทียนชี้ไป และตะโกนว่า: "คุณ ขับรถเข้ามา ส่งไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"

เมื่อต้องเจอคนจำนวนมากขนาดนี้ จะชี้ตัวคนคนหนึ่งมาช่วยเหลือ ไม่เช่นนั้นทุกคนก็ไม่มีทางลงมือ

แต่ถ้าเกิดถูกชี้ตัว ภายใต้ความสนใจของคนจำนวนมากขนาดนี้ คนคนนั้นที่โดนชี้ตัวมีความเป็นไปได้สูงที่ไม่กล้าปฏิเสธ

ดังนั้น ชายวัยกลางคนที่เย่เซิ่งเทียนชี้ตัว ใบหน้าอมทุกข์ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขับรถของตัวเองเข้ามา

คนที่เหลือทยอยช่วยเหลือ ยกสองปู่หลานขึ้นบนรถ เมื่อเห็นว่าคนอื่นๆกลัวว่าจะมีปัญหาไม่เต็มใจเข้าร่วม เย่เซิ่งเทียนทำได้เพียงเดินตามรถไปเอง

ดึงเย่เซิ่งเทียนไว้: "นาย นายต้องเป็นพยานให้ฉันด้วย ฉันเป็นคนดีทำความดี นายต้องเป็นพยานให้ฉัน"

เย่เซิ่งเทียนตะโกนอย่างหงุดหงิด: "หุบปากซะ รีบขับรถ!"

ชายวัยกลางคนอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขารู้สึกว่าหากตัวเองไม่ทำตามที่เย่เซิ่งเทียนพูด จะมีจุดจบที่ไม่ดี ทำตามคำสั่งของเย่เซิ่งเทียนโดยไม่รู้ตัว

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงโรงพยาบาล

สองปู่หลานถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉิน ชายวัยกลางคนก็วิ่งหนีไป เพราะกลัวว่าตัวเองจะพัวพันเข้าไปด้วย

"คุณเป็นญาติผู้ป่วยเหรอ? ช่วยเซ็นชื่อด้วย"

มีหมอคนหนึ่งเดินมาและพูด

เย่เซิ่งเทียนพูดว่า: "ผมไม่ใช่ญาติคนไข้ ผมเป็นคนส่งพวกเขามา ญาติคนไข้น่าจะใกล้มาถึงแล้ว พวกคุณรอหน่อย ตอนนี้ผมต้องส่งอาหารไปให้กับภรรยาของผมแล้ว"

หมอส่ายหน้าพูดว่า: "ก่อนที่ญาติผู้ป่วยมาถึง คุณกลับไปไม่ได้ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น โรงพยาบาลของพวกเรารับผิดชอบไม่ไหว"

เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างไม่สนใจว่า: "งั้นก็ได้ ผมเซ็นชื่อก่อน"

หลังจากที่เซ็นชื่อ ยังกลับไปไม่ได้ ต้องรอญาติผู้ป่วยมา

เย่เซิ่งเทียนทำได้เพียงโทรหาหวางซี ให้เธอสั่งเดลิเวอรี่ ทางตัวเองนี้เกิดเรื่องนิดหน่อย

หลังจากที่กำชับ ก็ไม่สบายใจ ก็โทรหารั่วรั่ว ให้เธอจับตาดูหวางซีทานข้าว

"พ่อฉันล่ะ? พ่อของฉันอยู่ที่ไหน?"

"ลูกสาวของฉันล่ะ? ลูกสาวของฉันอยู่ที่ไหน?"

ในเวลานี้เอง หลายคนเข้ามาอย่างรีบเร่ง น่าจะเป็นญาติของปู่หลานคู่นั้น

"พ่อของคุณและลูกสาวของคุณกำลังได้รับการช่วยชีวิตอยู่ ชายหนุ่มคนนั้นเป็นคนส่งมา"

หมอชี้ไปทางที่เย่เซิ่งเทียน

ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำคว้าคอเสื้อของเย่เซิ่งเทียน และพูดอย่างโกรธเคืองว่า: "แกแม่งเป็นคนชนพ่อของฉันและลูกสาวของฉันใช่มั้ย!"

ภรรยาของชายที่อยู่ข้างหลังคำรามด้วยความเจ็บปวด: "ไอ้เดรัจฉาน แกไอ้เดรัจฉาน ถ้าลูกสาวของฉันเป็นอะไรไป ฉันจะให้แกชดใช้ด้วยชีวิต!"