เมื่อได้ยินเช่นนี้เซี่ยหมิงหลี่รู้สึกสิ้นหวังและความเศร้าโศก กัดฟันแล้วกล่าวว่า "คุณต้องกำจัดให้สิ้นซากเลยเหรอ?"
ฝูงชนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
เด็กหนุ่มคนนี้เป็นใครกันแน่?
สามารถบีบบังคับให้เซี่ยหมิงหลี่พูดยอมจำนนได้
นักบู๊ อาจารย์บู๊ ปรมาจารย์ ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ พญาบู๊ ราชาบู๊ เซียนบู๊ เทพบู๊ นี่คือระดับความแข็งแกร่งของโลกบู๊ในปัจจุบัน
ปกติปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่พวกเขาเคยเห็นนั้นยอดเยี่ยมมากอยู่แล้ว!
และในเมืองโมตูนั้นมีปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น
สำหรับพญาบู๊แล้ว คนที่พวกเขารู้จักนั้นมีเพียงเฉินซือเลี่ยงแห่งสำนักแปดเก็กเท่านั้น
สำหรับราชาบู๊แล้ว วันนี้พวกเขาเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก ในเมืองโมตูปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ก็สามารถทำให้พวกเขาเคารพบูชาแล้ว และพญาบู๊อย่างเฉินซือเลี่ยงนั้น แม้แต่เศรษฐีอย่างพวกเขาก็ยากที่จะได้พบเห็นเขา ส่วนราชาบู๊นั้นพวกเขาเพียงแค่เคยได้ยินเท่านั้น
ดังนั้น เมื่อพวกเขารู้ว่าเซี่ยหมิงหลี่พาราชาบู๊มาด้วย ทำให้พวกเขาไม่กล้าต่อต้าน และมาพบเซี่ยหมิงหลี่
และแม้ว่าเซี่ยหมิงหลี่จะเสนอค่าชดเชยสามเท่า พวกเขาก็เต็มใจ
นั่นเป็นเพราะข้างกายของเซี่ยหมิงหลี่มีราชาบู๊อยู่
แต่ตอนนี้พวกเขาเห็นอะไร? ชายหนุ่มคนนี้ฆ่าราชาบู๊ด้วยการโจมตีเพียงกระบวนท่าเดียว!
เป็นเซียนบู๊ชั้นยอด!
ในประเทศต้าเซี่ยนั้นเป็นระดับเดียวกับสี่ราชาสงคราม!
การดำรงอยู่ที่น่าสะพรึงกลัว ทำไมเมื่อก่อนพวกเขาไม่เคยได้ยิน?
"ฆ่าสุนัขแก่ตัวเดียวเท่านั้น จะบอกว่ากำจัดให้สิ้นซากได้อย่างไร?"
เย่เซิ่งเทียนยิ้มเยาะเย้ยและกล่าวว่า "ตอนที่แกให้คนไปที่ตระกูลหลี่ และรังแกครอบครัวของฉัน แกก็คิดที่จะกำจัดให้สิ้นซากไม่ได้หรือ? ตอนที่แกไม่ปล่อยแม้แต่ลูกสาววัยสามขวบของฉัน แกเคยคิดบ้างไหมว่าตนเองก็มีวันนี้ด้วย?"
"อะไรนะ? นาย..นายเป็นคนของตระกูลหลี่?"
สีหน้าของเซี่ยหมิงหลี่เปลี่ยนไปอย่างมาก และร่างกายของเขาเริ่มสั่น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Mars เจ้าสงครามครองโลก
เนื้อเรื่องน่าจะต่อได้อีกนะรีบจบไปหน่อย มีหลายปมเลย ปกแรกเย่หลงตายรึยัง ปมที่2ซือซือทำไม่ถึงลืมเรื่องที่เกิดขึ้น ปมที3หวางซีเป็นสเก็ดวิญาณของใคร หายไปไหนทำไมเห้ยซูหลิงถึงหาเจอ ปมที่4หมิงหยูเลยลูกชายจะช่วยแทบตายไม่กล่าวถึงเลยคือคาฝจมากคนแต่งน่าจะแต่งต่อได้อีกพันตอน...
ฟ้าสยบทำไม่ไม่ช่วย...
ตั้งแต่โดนวางยา..จนถึงตอนเย่เซิงเทียนดูโง่ๆเลย...
เจ้าเทพอะไรดูโง่จัง..โดนจูงจมูกเหนื่อยใจกับคนแต่ง...