มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1109

เชอร์ลี่ย์กัดฟันแน่น เมื่อเธอเห็นว่าเศรษฐีหนุ่มนั่นกำลังเดินมาหาเธออย่างกระฟัดกระเฟียด เธอเปลี่ยนอารมณ์ทันที “ไม่มีทาง ฉัน เชอร์ลี่ย์ แลนแคสเตอร์ ทำอะไรไม่เคยมาเสียใจทีหลัง นายกล้าบอกชื่อฉันไหมล่ะ?” เชอร์ลี่ย์ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่นแบบแกล้ง ๆ

“เฟนด์ วู๊ด!”

เฟนด์ยิ้มอย่างเยือกเย็น ก่อนจะพูดอีกว่า “เฟนด์ วู๊ด คือชื่อของฉัน และฉันก็ภูมิใจในชื่อนี้ด้วย ทำไมจะไม่กล้าบอกล่ะ!”

"ก็ดีแล้ว!"

สาวสวยยิ้มแห้ง หลังจากสังเหตเห็นว่าเศรษฐีหนุ่มยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา เธอเลยทักทายเขา “สวัสดีนายน้อยนอร์ตัน ไม่เจอกันนานเลยนะ! มาทำอะไรที่นี่ล่ะ? มารอรับใครเหรอ?”

เมื่อนายน้อยนอร์ตันเห็นท่าทีสนิทสนมของทั้งสอง เขาก็แสยะยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนทันที

หน้าของเขาเศร้าและหม่นหมองมาก เขามองไปที่เชอร์ลี่ย์ก่อนจะพูดว่า “เชอร์ลี่ย์ แลนแคสเตอร์ ไอ้เวรนี่ใคร? เธอเป็นคู่หมั้นของฉันนะ เราหมั้นกันแล้ว! ฉันมารับใครงั้นเหรอ? เธอก็รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?”

เฟนด์ได้ยินพวกเขาคุยกัน เขาถึงกับพูดไม่ออก เขาไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างงี้ เขาไม่คิดเลยว่าไอ้หมอนี่จะเป็นคู่หมั้นของเชอร์ลี่ย์จริง ๆ

อย่างไรก็ตาม จากที่ดู ๆ แล้ว พวกเขาคงไม่ได้แต่งกันเอง แต่พ่อแม่น่าจะคลุมถุงชนมากกว่า แน่นอนว่าเชอร์ลี่ย์ไม่ได้ชอบใจนักกับเรื่องนี้ เพราะงั้น เธอเลยอยากให้ผู้ชายที่เรียกเธอว่าคู่หมั้นโมโห

“เฮอะ! นายน้อยนอร์ตัน ฉันรู้นะ ว่าฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น? งานแต่งนั่นถูกจัดโดยฉันปู่ก่อนที่เราจะลืมตาดูโลกด้วยซ้ำฉันก็รู้ว่าเราเข้ากันไม่ได้!”

เชอร์ลี่ย์มองไปที่อีกฝ่ายอย่างหมดความอดทน ก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันจะแนะนำแฟนฉันให้ฉันรู้จัก เฟนด์ วู๊ด เราคบกันมาสองปีแล้ว เพราะงั้นนะ ยอมแพ้ซะ ฉันไม่ได้บอกนายก่อนหน้านี้เพราะกลัวว่านายจะเสียความมั่นใจในตัวเอง แต่ไหน ๆ นายก็เห็นเราอยู่ด้วยกันแล้ววันนี้ ก็ตามนั้นนะ!”

เชอร์ลี่ย์หยุดไปครู่นึง ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกว่า “ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ในเมื่อฉันเป็นคนยกเลิกงานหมั้น ฉันเต็มใจชดเชยด้วยเงินหนึ่งร้อยล้านเหรียญเพื่อรักษาแผลใจนาย เป็นไง? สุดท้ายแล้ว นายก็คือนายน้อยนอร์ตันที่ผู้หญิงไม่เคยขาดมือใช่ไหมล่ะ? ฉันได้ยินมาว่านายมีเพื่อนผู้หญิงมากมาย รายล้อมไปด้วยสาว ๆ นี่ ทำไมถึงอยากแต่งงานกับฉันล่ะ?”

เชอร์ลี่ย์มองไปที่วิลตันอย่างฉุนเฉียว เธอโกรธเขามาก

วิลตันฉุนจัดกว่าเดิม เขาชี้ไปที่เฟนด์พลางทำหน้าตาน่าเกลียด “เชอร์ลี่ย์ นี่เธอกำลังดูถูกฉันอยู่นะ? เธอเป็นคู่หมั้นของฉันเพราะโชคชะตา! แต่เธอเลือกขยะ ไม่ใช่ฉันน่ะนะ?” วิลตันเริ่มขึ้นเสียง “ฮึ่ม! ในเมื่อเธอบอกว่าคบกันมาสองปีแล้ว คงนอนด้วยกันแล้วสินะ?” เขาถามด้วยความดูถูก

เชอร์ลี่ย์เงยหน้า เส้นเลือดที่คอของเธอปรากฏขึ้นมา เธอหันไปหาเฟนด์ เธอกัดฟันแน่นก่อนจะพูดเสียงแข็ง “แน่ แน่นอนสิ เรานอนด้วยกันแล้ว แล้วไงล่ะ? นายเจ็บ หรือว่าผิดหวังดีล่ะ? อุ๊ย โทษทีนะ แต่อดไม่ได้น่ะ ฉันไม่รู้สึกอะไรกับนายเลย นายมาบังคับฉันไม่ได้หรอกนะ นอกจากนี้แล้ว งานแต่งนั่นก็เป็นการตกลงของคุณปู่ของฉันกับนาย ตอนนี้ทั้งคู่ก็ตายไปแล้ว ข้อตกลงนั่นไม่มีอีกต่อไปแล้ว! นายควรยอมแพ้แล้วออกไปได้แล้ว!”

“ฉันไม่เชื่อ! เธอต้องโกหกฉันแน่ ๆ !”

หน้าของวิลตันบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ “งั้น ทั้งสองคนจูบกันตรงหน้าฉันตอนนี้เลยสิ!” เขาตะโกน