มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2401

“คุณบุกเข้าไปในห้องพักของผมอย่างไม่มีเหตุผลสมควร คุณพยายามโจมตีผม แต่คุณมันอ่อนหัดอย่างไม่น่าเชื่อ ทีนี้นอกจากเอาชนะผมไม่ได้ยังมากล่าวหาผมแบบนี้อีก ไม่รู้เลยว่าหน้าคุณจะหนาได้ถึงขนาดนี้”

มุมปากของจอห์นกระตุกเมื่อได้เห็นถึงความตรงไปตรงมาของเฟนด์ เขาเหลือบมองกิลเบิร์ตที่อยู่ข้าง ๆ อย่างอับอาย กิลเบิร์ตโกรธจนร่างกายของเขาสั่นไปหมด ดูคล้ายจะไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าการพุ่งไปกัดเฟนด์

เฟนด์หัวเราะอย่างเย็นชาขณะที่เขาพูดต่อ "ผมไม่รู้หรอกว่าทำไมคุณถึงยังไม่ไปอีก คุณอยากจะพูดอะไรล่ะ คุณคิดว่าคุณจะเถียงผมชนะหรือไง คิดว่าจะเอาชนะผมในการต่อสู้ได้?"

ใบหน้าของกิลเบิร์ตเปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว เขาโกรธเฟนด์มากจนรู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิดเสียเดี๋ยวนี้ ความจริงแล้วคำพูดของเฟนด์นั้นถูกต้องทั้งหมด เขาไม่สามารถเอาชนะเฟนด์ได้ และไม่อาจเถียงเฟนด์ให้ชนะได้ด้วย

การรั้งอยู่ที่นี่ไม่เป็นประโยชน์อะไรกับเขาเลยทั้งยังมีแต่จะทำให้เขาต้องขายหน้ายิ่งกว่าเก่า เขาหายใจเข้าลึก ๆ สักสองสามครั้งก่อนที่จะให้จอห์นช่วยพยุงเขาไป

หลังจากเดินไปสองก้าว เขาก็ตะโกนโดยไม่หันกลับมามองว่า "ฉันจะกลายเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับหกในอีกไม่นานนี้แล้ว ถึงตอนนั้น… ฉันจะทำให้นายได้รู้ซึ้งเพราะสิ่งที่นายทำในวันนี้มันโง่เขลาแค่ไหน”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็อาศัยไหล่ของจอห์นเดินกะโผลกกะเผลกกลับออกไป เฟนด์เลิกคิ้วขึ้น คำพูดของกิลเบิร์ตไม่ได้มีความหมายอะไรกับเฟนด์เลย

นักเล่นแร่แปรธาตุระดับหกไม่ได้อยู่ในสายตาของเฟนด์ สำหรับคนอย่างกิลเบิร์ต มันอาจเป็นกำแพงในชีวิตที่พวกเขาต้องข้ามไปให้ได้ กิลเบิร์ตอาจคิดว่านักเล่นแร่แปรธาตุระดับหกถือเป็นคนที่น่าทึ่งแล้ว

เฟนด์ได้แต่ดูแคลนความคิดนั้น ยิ่งคิดถึงเรื่องนั้น สีหน้าของเขาก็ยิ่งดูเย้ยหยันมากขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน