มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2409

อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเขายังคงต่อสู้หวังจะตามความทรงจำของเขาให้ทัน เขายังคงต้องการการฝึกฝนอย่างต่อเนื่องเพื่อปรับตัวให้ชินกับสภาพที่เป็นอยู่อย่างสมบูรณ์ เขาหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เขาเอื้อมมือออกไปและลบอักษาแห่งโอสถทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้น

ทันใดนั้นน้ำเสียงกังวลของราฟาเอลก็ดังมาจากข้างนอก “เฟนด์! นายใช้เวลาอยู่ในนั้นพอหรือยัง นี่ก็ผ่านไปนานแล้วนะ ทีนี้นายรู้หรือยังว่านายไปถึงขั้นไหนแล้ว?

“ออกมาเดี๋ยวนี้เลยได้หรือเปล่า? เวลาส่วนใหญ่ที่ผู้คนใช้กันในห้องรังสีแห่งโอสถคือสี่ชั่วโมง ถ้านายยังอยู่ข้างในนั้นนานกว่านี้ นายก็จะกินเวลาของคนอื่นไปด้วย”

เฟนด์เลิกคิ้วอย่างตื่นเต้น กฎนี้ค่อนข้างน่าประหลาดใจสำหรับเขา ทุกคนสามารถใช้เวลาฝึกฝนในห้องรังสีแห่งโลหิตในแต่ละวันได้สี่ชั่วโมง

ตราบใดที่เขายังคงฝึกฝนทุกวัน ในเวลาเพียงไม่กี่วันเขาก็น่าจะสามารถพัฒนาไปได้ไม่น้อย!

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่หันหลังกลับและเปิดประตูไป เขาเห็นราฟาเอลกำลังมองมาที่เขาด้วยคิ้วที่เลิกสูงและสายตามีนัยยะ สิ่งที่ทำให้เฟนด์ประหลาดใจก็คือกิลเบิร์ตเพื่อนเก่าของเขาอยู่ข้างหลังราฟาเอลด้วย

กิลเบิร์ตมองเฟนด์ราวกับว่าเขาเป็นคนบ้าไร้สติ เฟนด์ขมวดคิ้ว ได้แต่สงสัยว่าทำไมกิลเบิร์ตถึงเหมือนกับเหลือบไรมากขนาดนี้ ไม่ว่าเขาไปที่ไหนเขาก็จะต้องได้เจอกับกิลเบิร์ตทุกทีไป

จริง ๆ แล้ว กิลเบิร์ตไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อเฟนด์เลย แต่ปากของเขาทำให้เฟนด์รู้สึกรังเกียจ เฟนด์ไม่อยากเสียเวลากับกิลเบิร์ต ดังนั้นเขาจึงออกจากห้องรังสีแห่งโอสถอย่างเงียบ ๆ เตรียมจะกลับไปฝึกฝนตัวเองที่ห้องพัก

แต่กิลเบิร์ตตะโกนใส่เขาก่อนที่เขาจะก้าวออกไปครบสามก้าวเสียอีก "เฟนด์ นายนี่ทำให้ฉันประหลาดใจดีจริง ๆ นายกล้าก้าวเข้าไปในห้องรังสีแห่งโอสถ และใช้เวลาไปนานมากทีเดียว!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน