มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 405

“มาสู้กับฉันสิ! เป็นไง?”

เฟนด์โบกมืออีกครั้ง “ฉันจะไว้ชีวิตนายถ้านายโจมตีฉันได้สักหมัดหนึ่ง!”

เลือดในกายของฟลินน์พุ่งสูงขึ้น เขาเป็นชายหนุ่มที่ถูกเอาอกเอาใจและคาบช้อนทองมาตั้งแต่เกิด เขาจะรู้วิธีการต่อสู้ได้ยังไง? ถ้าเขาโดนโจมตีทีหนึ่ง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตายในทันทีแต่เขาอาจจะพิการได้

“ร-เราทำอย่างอื่นดีไหม? ฉันผิดไปแล้ว!”

สีหน้าของฟลินน์บิดเบี้ยวด้วยความสิ้นหวัง เขามองไปที่ห้างสรรพสินค้าตรงหน้าเขาอย่างรวดเร็ว “จริงสิ พวกคุณกำลังจะไปช้อปปิ้งกันใช่ไหมสาว ๆ?” เขาพูด “เอาอย่างนี้ไหม? ฉันจะจ่ายทุกอย่างที่คุณซื้อในวันนี้เอง เลือกอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการในห้างนี้ได้เลย ดีไหม?”

“โอ้โห นายจะจ่ายเหรอ? ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? พวกคุณคิดว่ายังไง?”

เฟนด์ยิ้มและมองไปที่ทันย่าและอีวอนน์

ยังไงซะเขาก็เป็นถึงนายน้อยของครอบครัวชนชั้นสอง เฟนด์ไม่อยากที่จะเจอกับปัญหาที่เกินความจำเป็น เพราะเขาไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเองลำบาก

มีความเป็นไปได้ที่นายใหญ่ของตระกูลเบนจะมาหาเรื่องเขาอีก ถ้าในวันนี้เขาเอาชนะนายน้อยเบนนี่ได้ ไม่ใช่ว่าเฟนด์จัดการกับนายน้อยเบนไม่ได้ แต่เขาไม่ชอบสร้างปัญหาที่ไม่จำเป็น เขาแค่อยากมีชีวิตที่สงบสุขในอาณาเขตกลาง

“ได้สิ ไม่มีปัญหา! ดีใจจังที่มีคนมาจ่ายเงินให้เราด้วย ฉันอยากซื้อกระเป๋าแบรนด์แค่ไม่กี่ใบเอง!”

ทันย่าตอบทันทีพร้อมรอยยิ้ม

“ฉันก็คิดที่จะซื้อเสื้อผ้าใหม่ ๆ ด้วย!”

อีวอนน์ก็ไม่ได้น้อยหน้าเลยเหมือนกัน

“ให้พวกบอดี้การ์ดที่ไร้ประโยชน์ไปรอข้างนอกห้าง!”

เฟนด์ยิ้มและพาอีวอนน์กับทันย่าเข้าไปข้างใน

“พวกแกคุณทุกคนเอาชนะผู้ชายเพียงคนเดียวก็ไม่ได้ด้วยซ้ำ! เศษสวะจริง ๆ!”

ฟลินน์โกรธจัด หลังจากที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วเขาก็แอบพูดกับบอดี้การ์ดคนหนึ่งที่เพิ่งฟันหน้าหักไป “ฉันจะเข้าไปห้างกับพวกเขา รีบไปบอกลูกพี่ลูกน้องของฉันให้พาคนมาช่วย เอาคนที่ดี ๆ หน่อยนะ ไอ้เวรนั่น เราจะเก็บกวาดมันทันทีที่พวกมันออกมา!”

“ครับนายน้อย!”

“มันดูดีมากเลย ฉันอยากได้มัน!”

“โอ้ กระเป๋าใบนี้ค่อนข้างแพงใช่ไหม? 50,000 เหรียญ? ไม่มีปัญหา นายน้อยปูนั่นบอกว่าเขาจะจ่ายให้และเขาก็มีเงินมากมาย!”

“สร้อยข้อมือนี่ก็สวยเหมือนกันนะ เฮ้ เอาอันนี้กัน!”

ในห้างสรรพสินค้าทันย่าและอีวอนน์ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ พวกเขาเพิ่งจะเลือกซื้อของกันยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแต่พวกเขาก็ซื้อของไปแล้วกว่าสองสามล้านเหรียญ

ฟลินน์ที่ติดตามพวกเขาไปด้วยทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้ม ไม่กล้าที่จะทักท้วงสักคำเดียว

‘เอาเลย ๆ ฉันจะทำให้พวกแกจ่ายเพิ่มอีกสิบเท่าเมื่อเราออกจากที่นี่!’

‘โดยเฉพาะคุณผู้หญิงทั้งสองคน ฉันจะทรมานเธอสองคนให้สาสมอย่างน้อยหนึ่งเดือน!’

ฟลินน์คิดอย่างชั่วร้ายและกัดฟันแน่น