มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 7

“วันนี้ฉันจะตายใช่ไหม ฉันกลับไม่คิดอย่างนั้น!”

เฟนด์ไม่สะทกสะท้าน เขามองออกไปข้างนอกและเห็นว่าชาวน่า ได้พาไคลีมาหลังจากที่ไปเล่นที่ใต้ต้นไทรมาแล้ว

“ฮึ...ฉันจะดูว่าแกวางแผนทำตัวแข็งกร้าวได้ภายหลังอย่าง!”

นายน้อยคลาร์กไม่สนใจที่พูดคุยกับเฟนด์ เพราะเขาเชื่อว่าเฟนด์จะต้องเสียใจอีกในไม่ช้า

สักครู่นึงมีรถสองสามคันพุ่งเข้ามาจอดที่ด้านนอก แดน เจมสัน นักสู้อันดับหนึ่งของตระกูลคลาร์ก เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายกล้ามโตสองสามคน

ขณะที่เขาเดินเข้ามาภายในบ้าน แดนก็ตะโกนถามว่า “ใครกันที่มันกล้ามารังแกนายน้อยของเรา? แกอยากตายใช่ไหม”

ตอนนี้แดนกำลังโมโหมากเมื่อเขาได้เข้าไปหาเรื่องใครบางคนที่เขาไม่สามรถจะเอาชนะได้ จนทำให้เขาต้องเสียนิ้วมือไป

เขาเพิ่งรักษาบาดแผลจากที่โรงพยาบาลเสร็จ นายของเขาก็โทรหาเขาอีกครั้ง โดยบอกว่านายน้อยคลาร์กถูกคนทำร้ายให้เขาไปจัดการจัดเรื่องนี้

“มันคือถังขยะที่ชื่อ เฟนด์ วู๊ด เป็นแค่ทหารเกษียณตัวเหม็น ที่ยังมากล้าทำตัวหยิ่งต่อหน้าฉัน!”

นายน้อยคลาร์กเริ่มพูดออกมาทันทีเมื่อเขาเห็นแดนเดินเข้ามาใกล้เขา

“ไอพวกสวะ นี่มันจริง ๆ” แดนร้องเสียงหลงขณะที่เขากำลังจะลงมือเพื่อระบายความโมโห

อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเคนเขาก็แทบจะตกตะลึงด้วยความกลัว

“นึกไม่ถึง ว่าจะเจอกันอีกครั้ง!”

ฟาเน่ยิ้มอย่างใจเย็นจากนั้นมองไปที่มือที่มีผ้าพันแผลของอีกฝ่าย “ดูเหมือนว่าคุณจะมีบุคลิกที่ดี คุณเป็นลูกผู้ชายจริง ๆ ที่รักษาคำพูดของคุณ!”

ตอนแรกเคนไม่เข้าใจว่าเฟนด์พูดถึงอะไร เขาขมวดคิ้วและมองไปที่แดนถามว่า “เคยเจอแล้วเหรอ”

แดนแค่นยิ้มออกมาอย่างขมขื่นแล้วพยักหน้า “นายน้อย เอ่อ...ได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว ทำไมเรายังไม่กลับไป”

ในขณะที่เขาพูดแดนก็ขยิบตาให้เคนสองสามครั้ง

“อาหารกลางวัน? อาหารกลางวันอะไร ให้แกไปเอาไอ้สวะนี่! ถ้าฉันไม่ได้ระบายความผิดหวังในวันนี้ ฉันก็ไม่ใช่ผู้ชาย เคนพูดไม่ออก เขาไม่เข้าใจความหมายของแดน

ผัวะ!

เฟนด์ก้าวไปข้างหน้าเพื่อให้นายน้อยคลาร์ก ต่อยเข้าที่ใบหน้าของเขา

“คุณ…”

“แดนจับมัน!”

ผัวะ!

“แดน…”

พลั่ก!

หลังจากต่อยติดต่อกันสองสามครั้งอาจารย์หนุ่มคลาร์กก็เกือบจะเป็นลมหมดแรง

“แดนทำไมแกกับคนของแกถึงไม่ลงมือ”

นายน้อยคลาร์กน้ำตาไหล เขารู้สึกผิดมาก เขาไม่เคยได้รับสัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้มาก่อน

แดนไม่กล้าที่จะลงมือ คนรอบตัวเขาล้วนแต่เคยเห็นมาก่อนว่ามังกรดำถูกฆ่ายังไง พวกเขาต่างก้มหน้าด้วยความกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวไปข้างหน้าแม่แต่ก้าวเดียว