อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 3

วันต่อมา...Scala Villa เวลา 14:45 น.

แพรณาราลืมตาตื่นขึ้นและค่อยๆ มองไปรอบๆ เธอรู้สึกอึดอัดเพราะถูกอ้อมแขนของคนที่กอดเธอจากด้านหลังรัดเอาไว้แน่น! เธอพยายามค่อยๆ แกะมือหนาออกอย่างยากลำบาก ก่อนจะสะดุ้งนิดๆ ที่เห็นรอยสัก ที่สักมาจนถึงข้อแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายเต็มๆ ตา

‘พระเจ้า!!’ เธอเผลอมองความงดงามที่ลงตัวของลวดลายบนร่างกายของอสูรร้าย ที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปเมื่อคืน

‘ขนาดตอนหลับเขายังดูมีเสน่ห์ชวนหลงใหล ให้ตายสิ! นี่เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย’ แพรณาราสะบัดหัวไปมา พยายามตั้งสติ แล้วรีบขยับตัวจะก้าวลงจากเตียง แต่แล้ว! เธอก็รู้สึกปวดหน่วงตรงจุดกึ่งกลางลำตัว จนต้องทรุดลงนั่งกับพรมข้างๆ เตียงอย่างหมดแรง

หญิงสาวหันไปมองค้อนตัวการของสาเหตุ ที่ยังหลับลึกอยู่บนเตียง ก่อนจะกลั้นใจลุกขึ้นเดินอย่างยากลำบาก รีบตรงไปหาเสื้อผ้าใส่ เพราะชุดของเธอไม่อยู่ในสภาพที่จะสวมใส่ได้ จึงต้องหาเสื้อผ้าของตัวต้นเหตุมาใส่แทน หญิงสาวหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงนอนขาสั้น แบบมีเชือกผูกเอวที่เเขวนเรียงอย่างเป็นระเบียบอยู่เต็มตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ออกมาสวมใส่อย่างเร่งรีบ

จากนั้นก็รีบออกไปหากระเป๋าถือของตัวเอง และเจอมันวางอยู่ตรงบาร์เครื่องดื่มที่ห้องนั่งเล่น เธอรีบตรงเข้าไปหยิบแล้วเดินไปยังประตูทางออก แล้วกดลิฟต์ลงไปยังชั้นล่างอย่างเร่งรีบ เพราะกลัวว่าคนที่หลับอยู่จะตื่นขึ้นมาแล้วไม่ยอมให้เธอออกไป หรืออาจจะอุ้มเธอไปฆ่าทิ้งปิดปากเพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายน่าจะมีอิทธิพลพอสมควร

ติ๊ง!

เสียงดังของกริ่งที่เป็นลิฟต์ส่วนตัวของออร์แลนโด้ ผู้ชายที่เป็นเจ้าของสกาล่าแห่งนี้ ทำให้เหล่าพนักงานตรงล็อบบีหันไปมอง ก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งก้าวออกมาจากลิฟต์ด้วยสีหน้าท่าทางตื่นๆ

แพรณาราเห็นสายตาของทุกคนที่มองมาก็รู้สึกอาย เพราะเธอแต่งตัวไม่เรียบร้อย จึงรีบเดินเร็วๆ ออกไปยังประตูทางเข้า-ออกของวิลล่า ก่อนจะเข้าไปนั่งในแท็กซี่ที่จอดรอรับลูกค้า แล้วสั่งให้คนขับออกรถทันที

อันโตนีโอ้ที่ออกไปทำธุระข้างนอก พอกลับเข้ามาที่วิลล่าของผู้เป็นนาย ผู้จัดการก็รีบเดินมารายงานว่า ผู้หญิงที่มากับเจ้านายเมื่อคืนเธอเพิ่งออกไปเมื่อครู่ อันโตนีโอ้ได้ยินดังนั้น จึงรีบกดลิฟต์ขึ้นไปหาผู้เป็นนาย

พอขึ้นมาถึงชั้นบนสุด อันโตนีโอ้เดินเข้าไปในเพนต์เฮาส์ของเจ้านาย ก็เห็นประตูห้องนอนเปิดทิ้งเอาไว้ และเห็นอีกฝ่ายนอนกอดหมอนหลับตาพริ้ม เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเข้าไปสะกิดผู้เป็นนายให้ตื่น

“บอสครับๆ ตื่นก่อนครับ”

“อื้อ! มีอะไร? แล้วเข้ามาในห้องได้ไงวะ” ออร์แลนโด้งัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมามอง ก็เห็นมือขวายืนอยู่ข้างๆ เตียง เลยเอ่ยถามอย่างมึนงงก่อนจะรีบควานหาคนที่นอนข้างๆ เพราะเมื่อคืนเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าให้เธอสักชิ้น แต่ทว่า...เขากลับพบเพียงความว่างเปล่า จึงรีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างตกใจ!

“ให้ตายสิ! เธออยู่ไหนพีเค!” ออร์แลนโด้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พร้อมกับจ้องหน้ามือขวาคนสนิทอย่างไม่พอใจ เมื่อรู้ว่าสาวน้อยที่ตนนอนกอดอยู่หายไป

“เมื่อกี้ตอนที่ผมเข้ามา พนักงานบอกว่าเธอออกไปแล้ว และก็ใส่แค่เสื้อเชิ้ตของบอส...เอ่อ...ไปแค่ตัวเดียวครับ!” อันโตนีโอ้รายงาน

“สั่งคนออกตามหาเธอเดี๋ยวนี้ ไปดูที่กล้องหน้าวิลล่า ว่าเธอขึ้นแท็กซี่คันไหนไป ตรวจดูป้ายทะเบียนรถ หาทุกอย่างที่จะตามตัวเธอให้ได้ภายในหนึ่งชั่วโมง!” ออร์แลนโด้สั่งการเสียงเข้ม

“ครับ!” อันโตนีโอ้รับคำสั่งก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป

ชายหนุ่มลงจากเตียงเดินตรงไปห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำชำระร่างกายอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใส่เสื้อผ้าและรีบลงมายังล็อบบีของโรงแรม

‘อย่าให้เจอนะแม่ตัวดี เขาจะจับขัง ไม่ให้เห็นเดือนเห็นดาวเลยคอยดู! เธอทำให้เขารู้สึกแย่ ที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า...เธอหายไป ไม่สิ! เธอทิ้งเขา พระเจ้า! ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทิ้งเขามาก่อน เธอปฏิเสธเขา สาดค็อกเทลและตบหน้าเขา เธอเป็นผู้หญิงคนแรก ที่ได้รับเกียรติให้นอนบนเตียงของเขา และยังกล้าหนีเขาไปอีก หึ! เดี๋ยวเถอะ! พ่อจะจัดหนักให้คลานลงจากเตียงไม่ไหวเลยคอยดู เมื่อคืนเขาน่าจะใส่กุญแจมือเธอไว้ซะก็สิ้นเรื่อง’

ออร์แลนโด้นั่งคาดโทษสาวเจ้าอยู่ในใจ ขณะที่รอให้อันโตนีโอ้ตรวจดูกล้องวงจรปิดของวิลล่า

หลังจากที่รถแล่นออกจากสกาล่ามาได้สักพัก คนขับแท็กซี่ก็จอดรถ แล้วหันมาถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังเบาะอย่างรู้สึกเป็นห่วง เพราะตอนที่เธอเปิดประตูรถเข้ามานั่งแล้วเร่งให้ตนออกรถ ทั้งสภาพการแต่งตัวสีหน้าที่เหมือนว่ากำลังหนีใครอยู่นั้น ทำให้ตนอดสงสัยไม่ได้ว่ากำลังมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเธอ

“หนูโอเคไหม... มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้หรือเปล่า”

คำพูดของชายแปลกหน้าที่เอ่ยถาม ทำให้แพรณาราถึงกับปล่อยโฮออกมาทันทีอย่างไม่อาย “ฮือๆๆๆ”

คนขับแท็กซี่รีบยื่นกระดาษทิชชูส่งให้อย่างรู้สึกสงสาร

“ฮึก! หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ... ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง แค่เจอเรื่องแย่ๆ มานิดหน่อย” เธอเอ่ยขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจ หลังจากที่ปล่อยโฮมาได้ครู่หนึ่ง

คนขับแท็กซี่พยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะทำหน้าที่ขับรถพาสาวน้อยมาส่งยังที่พัก

“ขอบคุณมากๆ ค่ะ” แพรณาราล้วงค่าโดยสารส่งให้คนขับ

“เอาเป็นว่าครั้งนี้ลุงให้นั่งฟรีแล้วกัน ไม่ต้องคิดมากนะหนู ชีวิตคนเรามีทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องที่เลวร้าย เข้มแข็งเข้าไว้นะ” คนขับหันมาบอกพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจสาวน้อยตรงหน้า ที่อายุคงราวๆ กับบุตรสาวของตน

“คุณลุงชื่ออะไรคะ หนูชื่อมิกิค่ะ” แพรณาราทึ่งในความมีน้ำใจของคนต่างบ้านต่างเมืองที่เธอได้พบเจอ

“ลุงชื่อจอห์นจ้ะ ลุงขับอยู่แถววิลล่าที่หนูออกมาเมื่อกี้แหละ ว่างๆ ถ้าผ่านไปแวะทักทายลุงด้วยนะมิกิ” จอห์นบอกสาวน้อย ก่อนจะขับรถกลับไปรอรับลูกค้าที่สกาล่า วิลล่า ต่อ

แพรณารามองตามอย่างซาบซึ้งใจ ก่อนจะเดินเข้าไปยังหอพักของเธอด้วยสีหน้าเศร้าๆ

Scala Villa…

หลังจากที่อันโตนีโอ้ตรวจสอบดูกล้องไม่ถึงสิบนาทีก็เจอแท็กซี่คันหนึ่งที่รับสาวน้อยขึ้นรถไป จึงหันไปจะบอกผู้เป็นนาย แต่แล้วก็บังเอิญเห็นแท็กซี่คันดังกล่าวแล่นเข้ามาจอดที่ด้านหน้าวิลล่าพอดี

“ครับบอส! รถแท็กซี่คันนั้นครับ” อันโตนีโอ้บอก

ออร์แลนโด้ที่นั่งกุมขมับอยู่หันไปมอง ก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินออกไปหาแท็กซี่ที่จอดอยู่ด้านหน้า

“เมื่อกี้คุณไปส่งผู้หญิงคนหนึ่งมาใช่ไหม เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาจากวิลล่า เมื่อราวๆ ชั่วโมงก่อน” ออร์แลนโด้เอ่ยถามอย่างร้อนรน