อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 41

บรื้น! บรื้นนนน

เสียงเร่งเครื่องยนต์ดังกระหึ่มไปทั่ว ก่อนจะออกตัวไปด้วยความเร็วบ่ง บอกอารมณ์ของคนขับได้เป็นอย่างดี

‘อะไรวะ? เมื่อครู่เพิ่งจะบอกเขาว่าไม่สนใจ แต่พอรู้ว่าอีกฝ่ายจะไปเท่านั้น รีบบึ่งรถกลับเลย บอสนี่ปากแข็งจริงๆ ’ อันโตนีโอ้หันไปเรียกพนักงานมาเช็กบิล เตรียมจะตามผู้เป็นนายไป เพราะกลัวอีกฝ่ายจะเผลอทำอะไรรุนแรงไปเหมือนครั้งก่อน ทีนี้เรื่องคงจบไม่สวยแน่ๆ

พอได้ยินแพรณาราขอหนังสือเดินทางคืนเท่านั้น เขาก็ทนไม่ไหวขึ้นมาทั้งๆ ที่เพิ่งจะพูดไปว่าจะไม่สนใจเธออีก แต่ให้ตายสิ! ตั้งแต่โตมา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับเขาแบบนี้! ทั้งตบหน้าเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกทั้งสาดค็อกเทล ทั้งปาแหวนใส่หน้า เขายังยอมเธอได้ แต่เธอก็ยังนอกใจ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขารักเธอมากขนาดไหน

ถ้าเธอคิดว่าการที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของเขาแล้วจะออกไปได้ง่ายๆ ล่ะก็ ไม่มีทาง! เขาจะสั่งสอนให้รู้ว่า การที่คิดหักหลังเขาจะต้องรับโทษทัณฑ์สถานใด

แพรณาราเก็บของและเสื้อผ้าลงกระเป๋าเสร็จ ก็นั่งรออันโตนีโอ้โทร. กลับมาอยู่ครู่หนึ่ง อรองก็เดินต้วมเตี้ยมเข้ามาหา เธอจึงอุ้มขึ้นมาไว้บนตักพร้อมกับกอดเจ้าลูกหมาตัวน้อยเอาไว้

อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ พลางคิดในใจว่าเธอจะพาอรองไปด้วยดีไหม แต่เธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่เอาของใดๆ ก็ตามที่เป็นของออร์แลนโด้ไปแม้แต่ชิ้นเดียว แต่พอเห็นสายตาของอรองแล้ว พอคิดว่าจะไม่ได้เจอและอุ้มมันแบบนี้อีก ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้นะ แพรณารานั่งน้ำตาไหลกอดอรอง พร้อมกับสะอื้นเมื่อนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆ ที่เคยมี

ขณะเดียวกันออร์แลนโด้ก็ขับรถมาจอด และเบรกเสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณด้านหน้าสกาล่า พนักงานรับรถรีบวิ่งเข้าไปจะเปิดประตูรถให้ แต่ก็ช้ากว่าเพราะออร์แลนโด้ เปิดประตูออกมาเองแล้วเดินตรงเข้าไปยังวิลล่าอย่างรวดเร็ว จนพนักงานพากันรีบหลบทางให้พ่อเทพบุตรอารมณ์ร้อนแทบไม่ทัน

เบลอกรังยกเก้าอี้มานั่งเฝ้าอยู่หน้าลิฟต์ ตามที่รับปากอันโตนีโอ้เอาไว้ พอเห็นออร์แลนโด้เดินเข้ามาก็ยิ้มอย่างดีใจจนออกนอกหน้า รีบเดินไปกดลิฟต์ให้ด้วยมือสั่นๆ หลังจากที่ออร์แลนโด้ขึ้นลิฟต์ไปแล้ว ผู้จัดการโรงแรมก็รีบวิ่งหน้าตั้งไปเข้าห้องน้ำ

‘รอดแล้วโว้ย! นี่เขานั่งเฝ้าลิฟต์มาตั้งชั่วโมงกว่าไม่ได้ไปไหน เขาปวดท้องหนักมาเกือบชั่วโมงแล้ว ยังไม่กล้าลุกไปเข้าห้องน้ำเลย! เล่นเอาตำแหน่งมาขู่กันแบบนี้ ต่อให้ปวดท้องจนขนลุกขนชัน เขาก็ยังกัดฟันนั่งเฝ้าอยู่หน้าลิฟต์ ดีนะที่เขายังอั้นเอาไว้ได้’

แพรณาราตัดสินใจแล้วว่าจะไม่รออันโตนีโอ้ จึงวางอรองลงอย่างตัดใจ แล้วหันไปหิ้วกระเป๋าลากเตรียมจะออกจากห้อง แต่อรองก็วิ่งตามมา และใช้ปากกัดตรงขอบด้านข้างของรองเท้าเหมือนไม่อยากให้เธอไป

“ปล่อยนะอรอง! มิกิต้องไปแล้ว” เธอเอ่ยเสียงแข็งใส่ลูกหมา ตัวน้อย

“แง่งงงงงง” อรองยื้อเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

เธอไม่กล้ากระชากเท้ากลับ กลัวอรองจะเจ็บตัวเพราะแรงเหวี่ยง

“ปล่อยเลยนะ! เดี๋ยวพ่อของตัวก็มาหรอก!” แพรณาราต่อว่าลูกหมาตัวน้อยที่น้ำลายยืดนิดๆ แต่ยังคาบขอบรองเท้าเอาไว้มั่น

ขณะที่อรองและแพรณารากำลังยื้อกันไปมาอยู่นั้น อยู่ๆ ประตูก็เปิดออก ทำเอาทั้งคนทั้งหมาต่างหยุดชะงัก และหันไปมองที่ประตูพร้อมๆ กัน

คนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องหรี่ตามองกระเป๋าลากที่อยู่ในมือของสาวเจ้า ก่อนจะมองเลยไปที่อรอง แล้วเอ่ยถามเสียงเย็น

“จะไปไหน!”

“ขอหนังสือเดินทางกับเอกสารคืนด้วยค่ะ” แพรณาราเอ่ยโดยไม่หันมามองหน้าของอีกฝ่าย

“ถามว่าจะไปไหน!” ออร์แลนโด้เอ่ยถามเสียงดังขึ้นกว่าเดิม ทำเอาหญิงสาวถึงกับสะดุ้งจนตัวโยน

“ก็จะไปจากที่นี่ไง!” แพรณาราบังคับน้ำเสียงให้เรียบที่สุด เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ แล่นขึ้นมาจุกอยู่ตรงต้นคอ

“แล้วใครอนุญาต!” ออร์แลนโด้ดึงแขนเธอมาบีบเอาไว้แน่น

“ปล่อยนะ!” แพรณาราพยายามสะบัดแขนของอีกฝ่ายออก แต่ก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยาก

“ปล่อยงั้นเหรอ ก็บอกแล้วว่านั่นเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่จะทำ!” ออร์แลนโด้เอ่ยจบก็ลากร่างบางตรงเข้าไปยังห้องนอน

“ไม่! เราจบกันแล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฉันจะไปจากที่นี่ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหม! ฉันเกลียดคุณ!” แพรณาราตะโกนด่าทออย่างเจ็บใจ

“ฉันก็เกลียดเธอเหมือนกันแพรณารา! ร่านนักใช่ไหม รับรองว่าเดี๋ยวเธอจะได้หายร่านไปตลอดชีวิต มานี่เลย” ออร์แลนโด้ลากสาวเจ้าเข้ามาในห้องนอน จากนั้นก็อุ้มแล้วโยนขึ้นไปบนเตียง

หญิงสาวน้ำตาไหลออกมาทันใด พลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งที่อีกฝ่ายทำร้ายเธออย่างป่าเถื่อน

“ไม่! พี่อลันได้โปรด...อย่าทำมิกินะ...ฮือๆๆ” เธอเห็นอีกฝ่ายถอดเสื้อออก ก็ถึงกับสั่นกลัวไปหมด ภาพที่เขาทำร้ายเธอในครั้งนั้น มันย้อนกลับมาฉายซ้ำอีกครั้ง

“อุตส่าห์จะให้เป็นเมีย แต่เธอก็เลือกที่จะทำตัวไร้ยางอาย ร่านได้แม้กระทั่งพนักงานในบริษัทของฉัน ฉันจะทำให้เธออยู่ก็เหมือนตาย แพรณารา!” ออร์แลนโด้ดึงเข็มขัดออกมา

“พี่อลัน...มิกิไม่ได้จูบมาร์ตินนะ ฮือๆ เขาดึงมิกิเข้าไปจูบเอง มิกิไม่ทันได้ตั้งตัวเลย...อะ...กรี๊ดดดดด” แพรณารารีบลนลานพลิกตัวลงจากเตียงอีกฝั่ง

“จะหนีไปไหน มานี่!” คนที่โมโหจนหน้ามืด กระชากแขนหญิงสาวให้กลับมาหา พร้อมกับรวบมือทั้งสองข้างไว้ด้วยกัน แล้วใช้เข็มขัดรัดแขนทั้งสองข้างเอาไว้ด้วยกัน