อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 40

หลังจากประชุมเสร็จในสามชั่วโมง ออร์แลนโด้ก็โทร. ไปคุยเรื่องแต่งงานกับครอบครัว ทั้งบิดาและมารดาต่างดีใจ อยากจะเห็นว่าที่ลูกสะใภ้เร็วๆ เขารีบโทร. หากิติจึงรู้ว่าสาวเจ้ายังอยู่ที่บริษัทจึงรีบตามมากะจะมารับอีกฝ่ายไปทานข้าวกับพ่อและแม่ของตน ชายหนุ่มแอบเดินตรงไปยังห้องฝ่ายบุคคล เพื่อจะเซอร์ไพรส์หญิงสาวให้แปลกใจเล่นๆ

ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป เขาก็เห็นแพรณารายืนหันหลังให้และกำลังจูบกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ ออร์แลนโด้รู้สึกหน้าชาราวกับถูกตบติดๆ กันสามสี่ที

เขาโมโหจนเลือดขึ้นหน้า รีบเดินตรงเข้าไปกระชากร่างบางให้ผละออก จากนั้นก็ประเคนกำปั้นใส่อีกฝ่ายไม่ยั้ง

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! เสียงหมัดกระทบกับใบหน้าของมาร์ตินหนักหน่วงและรุนแรงจนทำให้เลือดที่จมูกกับปากหยดลงบนพื้นตามแรงเหวี่ยงเป็นทาง

มาร์ตินที่ไม่ทันได้ตั้งตัวและไม่ทันได้กล่าวคำใดๆ ออกมาก็ลงไปกองกับพื้นห้อง ออร์แลนโด้ตามเข้าไปเตะซ้ำอีกหลายครั้ง ก่อนจะดึงคอเสื้อของมาร์ตินที่สลบไปตั้งแต่โดนหมัดที่สองขึ้นมา แล้วง้างหมัดจะต่อยซ้ำที่ใบหน้าเปื้อนเลือดของอีกฝ่าย

“พี่อลันอย่า! ได้โปรด มิกิขอร้อง!” แพรณาราวอนขอ หลังจากที่เขากระชากเธอออกจากมาร์ติน เธอก็เซลงไปกองกับพื้น ได้ยินเสียงดังผัวะๆๆ พอเงยหน้าขึ้นมามอง ก็เห็นออร์แลนโด้กำลังเตะมาร์ตินจนอีกฝ่ายตัวงอไปมา

“ว่าไงนะ! ขอร้องอย่างนั้นเหรอ?” ออร์แลนโด้หันมาถามเสียงเย็น พร้อมกับจ้องมองหญิงสาวด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“พะ...พี่อลันใจเย็นๆ ก่อนนะคะ” แพรณาราพยายามทำใจดีสู้เสือ

“ใจเย็นอย่างนั้นเหรอ! เธอจูบกับไอ้บ้านี่! แล้วยังกล้ามาสั่งฉันอย่างนั้นเหรอ” คนที่โมโหตะคอกกลับเสียงดัง

“มะ... ไม่ใช่นะ มิ... มิกิไม่ได้จูบกับมาร์ติน เขาดึงมิกิเข้าไป (จูบเองต่างหาก)” แพรณาราอธิบายยังไม่ทันจบก็ถูกตัดบท

“เธอคิดว่าฉันโง่หรือตาบอดฮะ! เธอเป็นเมียฉัน เป็นผู้หญิงที่ฉันให้เกียรติและยอมคุกเข่าขอแต่งงาน แต่เธอกลับมาจูบกับไอ้เบื๊อกนี่ลับหลังฉัน เธอเห็นฉันเป็นอะไรฮะ ตอบมา!” ออร์แลนโด้เอ่ยถามอย่างเจ็บปวด

“มิกิรักพี่อลันคนเดียว ได้โปรดค่ะ ใจเย็นๆ ก่อน ฮือ ๆ” แพรณาราพยายามจะพูดให้เขาเข้าใจ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมฟังเธอเลย

“รักฉันอย่างนั้นเหรอ แล้วที่จูบกับมันนี่หมายความว่ายังไง! เธอแอบเป็นชู้กับมันมานานหรือยัง ที่ฉันปรนเปรอให้ทุกคืนทุกวันนี่ไม่ถึงใจเหรอ? ถึงได้ร่านมาหาเศษหาเลยถึงที่นี่” คนที่หึงหวงจนหน้ามืดตอกกลับอย่างโมโห

“ไม่ใช่แบบที่พี่อลันคิดนะ มิกิไม่เคยทำแบบนั้น ฮือๆๆ” แพรณาราเอ่ยทั้งน้ำตา รีบขยับเข้าไปแล้วดึงแขนของเขามากอด

“ปล่อย! อย่าเอาเนื้อตัวที่แปดเปื้อนของเธอมาถูกตัวฉัน!” ออร์แลนโด้สะบัดแขนออก พร้อมกับจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาขยะแขยง

แพรณาราฟังทุกคำที่ดูถูกเธอสารพัดด้วยความเจ็บปวด ทำไมเขาถึงไม่เคยฟังเธอเลยสักครั้ง ทำไมเขาถึงตัดสินเอาเองแบบนี้ทุกๆ ครั้ง หญิงสาวนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามตั้งสติก่อนจะเอ่ยกับอีกฝ่าย

“ฮึก...ถ้าพี่อลันคิดว่ามิกิเป็นอย่างที่กล่าวหา ต่อไปนี้เราจบกันเถอะค่ะ มิกิคงไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ไม่เคยฟังใครเลยนอกจากตัวเอง แบบนี้” แพรณารากลั้นเสียงสะอื้น เพื่อที่จะให้น้ำเสียงดูนิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ฉันก็ไม่สามารถแต่งงานกับผู้หญิงที่หักหลังฉันได้เหมือนกันแพรณารา!” ออร์แลนโด้เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะหันไปเตะมาร์ตินอีกสองสามทีเพื่อระบายอารมณ์ แล้วเดินออกจากห้องไป พร้อมกับปิดประตูเสียงดัง

แพรณารามองตามร่างสูงทั้งน้ำตา ไม่คิดว่าสุดท้ายจะจบลงแบบนี้ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะฟังเธอ ก็คงเปล่าประโยชน์ที่จะอธิบายใดๆ อีก เพราะเขาได้ตัดสินเธอไปแล้ว

มือขวาคนสนิทรีบเดินมาบอกผู้เป็นนาย ว่าทางเลโอนาดท์กับมาดาม รออยู่ที่ห้องอาหารของโรงแรมโรคาซานเดอร์แกรนด์แล้ว แต่ก็เห็นออร์แลนโด้เดินออกจากห้องฝ่ายบุคคลไป ด้วยใบหน้าราวกับเพิ่งจะฆ่าจะแกงใครสักคนมา แถมเสื้อเชิ้ตสีขาวยังมีเลือดติดอยู่เต็ม

อันโตนีโอ้ใจหายวูบ เพราะคนที่อยู่ในห้องฝ่ายบุคคลคือแพรณารา ซึ่งผู้เป็นนายบอกว่าจะเข้าไปตามเอง เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปดูในห้อง

และพอเปิดประตูเข้ามาข้างใน ก็ต้องตกใจที่เห็นแพรณาราทรุดลงนั่งกับพื้นร้องไห้จนตัวสั่น ในขณะที่ผู้ชายคนหนึ่งนอนเจ็บหนักเลือดกระจายไปทั่วพื้นห้อง

มือขวาคนสนิทคาดเดาเหตุการณ์ว่าออร์แลนโด้คงจะหึงหวงสาวเจ้า แต่ครั้งนี้ทำไมถึงได้ทิ้งเธอเอาไว้ในห้องนี้กับไอ้หมอนี่ได้ล่ะ อันโตนีโอ้ขมวดคิ้วอย่างสงสัย

“คุณมิกิครับ เกิดอะไรขึ้นครับ!” เขาเดินเข้าไปหาแพรณาราและล้วงผ้าเช็ดหน้าส่งให้อีกฝ่าย ที่สะอื้นไห้จนตัวสั่น

“ฮึก...คุณพีเคช่วยพามิกิกลับสกาล่าได้ไหมคะ” แพรณาราเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นอันโตนีโอ้นั่งลงข้างๆ จึงรีบเอ่ยขอร้องอีกฝ่าย

“ได้อยู่แล้วครับ แต่คุณมิกิเช็ดน้ำตาก่อนนะครับ” อันโตนีโอ้บอกพร้อมกับวางผ้าเช็ดหน้าลงในมือของเธอ ใจจริงเขาอยากจะเช็ดให้เหมือนกัน แต่ติดตรงที่เธอคือ แพรณารา ผู้หญิงที่เจ้านายเขาทั้งรักทั้งหวงยิ่งกว่าอะไร

เขาจึงคิดว่าให้เธอเช็ดเองดีกว่า เพราะถ้าเกิดผู้เป็นนายเดินกลับเข้ามาในขณะที่เขาซับน้ำตาให้สาวเจ้าอยู่ละก็ รับรองว่าเขาคงไม่มีโอกาสจะได้พูดแก้ต่างให้ตัวเอง และก็คงจะมีสภาพไม่ต่างจากไอ้คนที่นอนสลบอยู่ตรงนั้น!

“มาร์ตินจะตายไหมคะคุณพีเค” แพรณาราเอ่ยถาม พลางหันไปมองดูคนที่นอนนิ่งไม่ไหวติงใดๆ ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่ตายหรอกครับ แต่อาจจะพักฟื้นนานหน่อย เดี๋ยวผมโทร. ตามคนพาไปหาหมอแล้วกันครับ” อันโตนีโอ้บอกเสร็จก็โทร. สั่งการ์ดที่อยู่นอกห้องให้เข้ามาเก็บศพ เอ๊ย! มาพาอีกฝ่ายส่งโรงพยาบาล

ไม่ถึงห้านาทีการ์ดสามคนก็หามมาร์ตินออกไปยังรถที่จอดรออยู่ด้านนอกอย่างรวดเร็ว!

“เรากลับคอนโดฯ กันเถอะครับคุณมิกิ”

“ค่ะ” แพรณารารับคำสั้นๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นอย่างเหม่อลอย

อันโตนีโอ้รีบพาอีกฝ่ายเดินตรงไปยังที่จอดรถ โชคดีที่ไม่มีคนอยู่แถวนั้น เพราะเขาก็ไม่อยากให้ใครเห็นสาวเจ้าในสภาพนี้เท่าไหร่

Scala Villa…ตลอดทางที่อันโตนีโอ้ขับรถจากบริษัทมายังสกาล่าแพรณาราเอาแต่เงียบและมองออกไปข้างทาง แถมยังสะอื้นเป็นพักๆ

อันโตนีโอ้มองแล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร หลังจากที่ส่งสาวเจ้าแล้ว ตนคงต้องรีบไปตามหาผู้เป็นนายเพื่อเคลียร์สถานการณ์ต่างๆ