อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 43

พอทานอาหารเสร็จ มะลิฉัตรก็ชวนแพรณาราและสามี ออกมาเดินเล่นที่สวนดอกไม้ด้านหน้าคฤหาสน์ ที่ตอนนี้เปิดไฟส่องสว่างเป็นบริเวณกว้างทำให้มองเห็นดอกไม้ได้ชัดเจนแม้ในยามค่ำคืนแล้วก็ตาม

หญิงสาวถึงกับยิ้มกว้างเมื่อเห็นดอกไม้นานาพันธุ์ที่ปลูกสลับกันไปอย่างสวยงาม จนเธอคิดว่าตัวเองอยู่บนสวรรค์ไปเลยทีเดียว

ระหว่างที่ทุกคนต่างกำลังเพลิดเพลินกับดอกไม้อยู่ ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์แล่นเข้ามาด้วยความเร็ว เลโอนาดท์เงยหน้าขึ้นมองแล้วถึงกับถอนหายใจออกมาทันใด

แพรณาราหันไปมองตามมะลิฉัตรที่ยืนส่ายหน้าอยู่ใกล้ๆ อย่างสงสัย เพราะเธอจำเสียงเครื่องยนต์แอสตันมาร์ตินที่กำลังแล่นเข้ามาไม่ได้ เลยไม่รู้ว่าคนที่ขับมานั้นคือใคร

เอี๊ยดดดด เสียงเบรกรถดังสนั่นไปทั่วบริเวณบ่อน้ำพุที่อยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ใกล้กับจุดที่ทั้งสามยืนดูดอกไม้พอดี ออร์แลนโด้เปิดประตูรถออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ เดินมุ่งตรงมาที่สาวเจ้ายืนอยู่

ด้านแพรณาราที่พอเห็นคนเถื่อนเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางเซนิดๆ ก็รีบขยับไปหลบข้างหลังของผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างหาที่พึ่งทันที

“อลันลูกมาที่นี่ทำไม!” มะลิฉัตรถามด้วยน้ำเสียงตึงๆ

“ผมมาหาเมียผมครับ”

“แต่แม่สั่งห้ามไม่ให้ลูกมาเหยียบที่นี่นะ” มะลิฉัตรเอ่ยพร้อมกับดึงแขนเอาสาวเจ้ามาหลบที่ข้างหลังของตน

“ตอนไหน? ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ออร์แลนโด้แกล้งทำมึน

“ทำไมลูกถึงเมาขนาดนี้เนี่ย ไปดื่มมาเหรอ?” เลโอนาดท์เอ่ยถามเพราะได้กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนมาแต่ไกล

“ผมไม่ได้เมา! ผมแค่อยากคุยกับมิกิ ขอผมคุยกับเมียผมหน่อยได้ไหมครับ?” ออร์แลนโด้จ้องมองหญิงสาวไม่วางตา

“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยด้วยอีกแล้ว คุณกลับไปซะ!” แพรณาราได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่แรงมาก ไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าดื่มหรืออาบมากันแน่ จึงรีบยกมือขึ้นปิดจมูกอย่างทนไม่ไหว

“มิกิพี่ขอโทษ ได้โปรดคนดี พี่ไม่รู้ว่าไอ้บ้านั่นมันจู่โจมตอนที่มิกิไม่ได้ตั้งตัว”

“ฉันคิดว่าฉันเคยบอกคุณเรื่องนี้ไปแล้ว! แต่คุณไม่เชื่อ แถมด่าว่าฉันเสียๆ หายๆ อีก”

“พี่ขอโทษคนดี...ได้โปรด...จะให้พี่ทำอะไรพี่ก็ยอม”

“งั้นต่อไปนี้คุณก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก ต่างคนต่างอยู่จะได้ไหม!”

“ไม่มีทาง มิกิก็รู้ว่านั่นเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่พี่จะยอมทำ”

“อลันพ่อว่า...เดี๋ยวพ่อขับรถพาลูกกลับสกาล่าดีกว่านะ เอาไว้เย็นลงกว่านี้แล้วค่อยมาคุยกันนะลูก”

“ไม่! ผมไม่กลับ ผมจะนอนกับเมียผมที่นี่!” ออร์แลนโด้เอ่ยเสียงแข็ง

“ฉันไม่ใช่เมียคุณ เราจบกันแล้วตั้งแต่ที่คุณไม่ยอมฟังฉันอธิบาย!” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

มะลิฉัตรยกยิ้มตรงมุมปากอย่างสะใจที่เห็นบุตรชายหน้าเสียลงไปอีก ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของแพรณาราเบาๆ ‘อย่าไปยอมง่ายๆ นะลูก เดี๋ยวมันได้ใจ’

แพรณาราหันมาพยักหน้าให้แม่สามี เอ๊ย! มารดาของอีกฝ่ายที่เป็น พี่เลี้ยงให้นักมวย

“อลัน! ได้โปรดกลับไปนอนที่คอนโดฯ ซะ! ไปทบทวนตัวเองให้ดีก่อน แล้วค่อยมาคุยกันใหม่!” มะลิฉัตรบอกคนที่ยืนเซนิดๆ

“แม่! ทำไมแม่ถึงใจร้ายกับผมขนาดนี้ พ่อก็บอกอยู่ว่าผมเมา แล้วถ้าเกิดผมขับรถออกไปแล้วพุ่งชนหมา หรือไม่ก็ประสานงากับรถคันอื่นเข้า และผมตาย แม่จะรู้สึกผิดไหม ที่เป็นคนหยิบยื่นความตายให้กับผม” ออร์แลนโด้ถามอย่างตัดพ้อ ทำเอาทั้งสามถึงกับอ้าปากค้างไปตามๆ กัน เพราะเมื่อครู่ อีกฝ่ายยังเถียงว่าตัวเองไม่ได้เมาอยู่เลย

“ก็ได้! ถ้าทุกคนอยากให้ผมกลับ ผมกลับก็ได้ครับ มิกิพี่ขอโทษที่ทำตัวงี่เง่าไม่มีเหตุผล ขอโทษที่หึงหวงมิกิมากไปจนไม่ยอมฟังอะไร แต่รู้ไว้นะ!พี่รักมิกิมากอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน พ่อครับ แม่ครับ ถ้าเกิดผมเป็นอะไรไป ฝากดูแลเมียของผมด้วยนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยเสร็จก็หันหลังเดินไปที่รถด้วยท่าทางที่เซนิดๆ ทำเอาทุกคนถึงกับจุกตรงหน้าอกกันถ้วนหน้ากับคำพูดที่ฟังดูคล้ายคำสั่งเสียก่อนตาย

แพรณาราที่กำลังโกรธถึงกับใจอ่อนลงยวบ เพราะอดคิดตามที่อีกฝ่ายพูดไม่ได้

ขณะที่ออร์แลนโด้กำลังจะเปิดประตูรถ เลโอนาดท์ก็รีบหาทางช่วยบุตรชายที่ตีบทดราม่าซะแตกกระจาย จนภรรยาของตนถึงกับไปต่อไม่ถูก

“ไม่ต้องกลับหรอกอลัน นอนด้วยกันที่นี่แหละ ใช่ไหมมะลิ!”

“โอเค! งั้นคืนนี้ให้อลันไปนอนกับคุณ ฉันจะนอนกับหนูมิกิ!”มะลิฉัตรสรุปอย่างไม่รู้จะทำยังไง