อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 47

Suvarnabhumi Airport…

เวลา 13:40 น. แพรณารากับฟ้ารดาเดินทางมาถึงสนามบินก็ตรงเข้าไปเช็กอินทันที จากนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อเช็กความเรียบร้อยก่อนจะเดินไปยังเกตด้านในเพื่อรอขึ้นเครื่อง

ขณะเดียวกันนั้นเครื่องส่วนตัวของออร์แลนโด้ก็ลงจอด และเดินจากเกตมายังทางออกด้านนอกที่เหล่าการ์ดชุดที่บินล่วงหน้าเมื่อหลายวันก่อนนำรถมารอรับอยู่

“เฮ้! เฮียเพชร เฮียอลันรอผมแป๊บได้ไหม ผมปวดฉี่!” เจคอปเอ่ย

“เรื่องมากจังเลยนะเจค! ให้เร็วเลย!” ออร์แลนโด้บอกอย่างหงุดหงิด

“ครับๆ” เจคอปรีบเดินตรงไปยังห้องน้ำตามป้าย มาร์คและการ์ดอีกสองคนออกเดินตามทันที

“ไปรอที่รถกันเถอะ!” คารอสเอ่ยชวน ออร์แลนโด้พยักหน้าก่อนจะออกเดินตามการ์ดอีกสิบกว่าคน ที่มาคุ้มกันสามหนุ่ม อันโตนีโอ้รีบโทร. บอกมาร์คว่าจะไปรอที่รถ

ด้านสองสาวที่เข้าห้องน้ำทำธุระเสร็จเรียบร้อย ก็พากันเดินออกมาเตรียมจะเข้าไปด้านใน พอดีกับที่เจคอปเดินก้มหน้าก้มตาเล่นมือถือ จึงทำให้ไม่ทันมองสองสาวที่เดินตรงมาและมัวแต่คุยกันอยู่

เคล้ง!

มือถือราคาแพงหลุดจากมือของเจคอป ลงไปกระทบพื้นแตกกระจาย แพรณาราเซนิดๆ แต่โชคดีที่ฟ้ารดารวบเอาไว้ทัน เจคอปยืนอึ้งอยู่กับที่มองมือถือฝังเพชรของตนแตกกระจาย

“นี่คุณเดินยังไงฮะ!” เขาตวาดเสียงดังอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่เป็นต้นเหตุอย่างโมโห จนลืมไปว่าตนเองก็ไม่ได้มองทางด้วยเช่นกัน

“อะ...เอ่อ ขะ...ขอโทษค่ะ” แพรณารารีบเอ่ยขอโทษ

เจคอปที่เพิ่งตวาดไปเมื่อครู่ พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นสองสาวที่สวยระดับนางฟ้ายังอายเข้า ถึงกับไปไม่ถูก “เอ่อ...จริงๆ แล้ว ผมหมายความว่าคุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ พอดีผมผิดเองครับที่เดินไม่ดูทาง!”

“พวกเราไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่มือถือของคุณ...” ฟ้ารดาเอ่ยอย่างรู้สึกผิด เพราะเธอกับแพรณารามัวแต่คุยกันเลยไม่ทันได้มองทาง

“อ๋อ! ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กอย่าใส่ใจเลยครับ” เจคอปเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพทันใด

“บอสครับ! มีอะไรหรือเปล่าครับ!” มาร์คที่เดินมาพร้อมกับการ์ดอีกสองคนเอ่ยถาม เพราะเห็นมือถือของเจ้านายแตกกระจายอยู่ที่พื้น แต่เจ้านายกลับยืนยิ้มแบบไม่เดือดไม่ร้อนอะไร ก่อนจะมองไปยังสองสาวที่ยืนอยู่ ก็ถึงบางอ้อทันใด

“ไม่มีอะไรหรอก! แค่อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ” เจคอปรีบบอก

“พวกเราขอโทษด้วยนะคะ ที่เดินไม่ระวัง คุณจะให้เรารับผิดชอบอะไรไหมคะ คือตอนนี้เราต้องรีบไปขึ้นเครื่องน่ะค่ะ” ฟ้ารดาเอ่ยพร้อมกับยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นดู ราวกับจะบอกเป็นนัยๆ ว่าไม่มีเวลาแล้ว

“อ๋อ! ไม่เป็นไรครับ ผมก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เสียเวลา ผมเจคอปยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ...” เจคอปตีเนียนอย่างไม่รอช้า

“ฉันฟ้ารดา วัฒนากรกิจ แล้วนี่ก็แพรณารา สิริรันทนากรณ์ ค่ะ ยังไงพวกเราก็ขอโทษอีกครั้งนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ!” ฟ้ารดาแนะนำตัวตามมารยาท

“ขอตัวก่อนนะคะ!” แพรณาราเอ่ย

“ครับ เชิญครับ!” เจคอปบอกพร้อมกับยิ้มให้สองสาวอย่างเคลิบเคลิ้ม

แพรณาราและฟ้ารดาพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังทางเข้าเกต เจคอปมองตามจนลับตาราวกับคนที่กำลังเพ้อหนัก ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ ทิ้งให้บอดี้การ์ดก้มลงมองหาเพชรที่หลุดออก และเก็บเศษมือถือที่แตกบนพื้น

มาร์คมองตามอาการของเจ้านาย ก่อนจะรีบเดินตามไปอย่างเป็นห่วง และทันใดนั้นมาร์คก็เห็นอีกฝ่ายเดินเลี้ยวไปทางซ้าย ที่ป้ายด้านบนบอกว่าเป็นห้องน้ำหญิง ตนจึงตกใจรีบตะโกนบอกผู้เป็นนาย “บอสครับ! นั่นห้องน้ำหญิงครับ!”

แต่ทว่า...ไม่ทันการณ์ เพราะร่างสูงของผู้เป็นนายเดินเข้าไปแล้ว มาร์คหลับตาลงอย่างทำใจ เหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ไม่ถึงสองวินาทีที่เจคอปเข้าไป เสียงกรี๊ดของผู้หญิงประมาณสี่ห้าคนก็ดังขึ้นไล่ๆ กัน ก่อนจะเห็นผู้เป็นนายวิ่งหน้าตั้งออกมาพร้อมกับตะโกนบอกว่า Sorry! แล้วก็ตรงไปเข้าห้องน้ำอีกฝั่งที่เป็นของผู้ชายอย่างรวดเร็ว

‘เฮ้อ...ไปละ! สติสตังเจ้านายกู!’ มาร์คยืนกุมขมับรออยู่ด้านหน้าห้องน้ำ ไม่กล้าตามเข้าไป เพราะกลัวว่าถ้าเห็นหน้าผู้เป็นนายแล้ว ตนจะอดหัวเราะออกมาไม่ได้

P&P Rocasander…

จากตอนแรกจะเข้าพักที่ Malichat Grand Hotel แต่แพททริกสันและพิมพลอยกำลังพักอยู่ที่นั่น สามหนุ่มจึงตกลงย้ายมาพักที่ Rofwell Grand Hotel แทน แต่หลังจากที่ออร์แลนโด้ เช็กรายชื่อของพนักงานที่เดินทางมากับเครื่องบินเหมาลำ ซึ่งมีแพรณารานั่งมาด้วยเมื่อคืน มีชื่อของคุณเดือนนภาแม่บ้านใหญ่ที่เป็นคนสนิทของมารดา เขาคิดว่าบางทีคำตอบที่ตามหา อาจจะซ่อนอยู่ใกล้ๆ ก็ได้ จึงเปลี่ยนสถานที่พักในวินาทีสุดท้าย

“สวัสดีค่ะคุณๆ เดินทางเหนื่อยไหมคะ” เดือนนภาออกมารอรับ ที่หน้าคฤหาสน์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พลางคิดในใจว่าอะไรจะฉิวเฉียดขนาดนี้ เพราะเมื่อครู่เพิ่งได้รับสายว่าพวกคุณๆ เปลี่ยนใจจะมาพักที่นี่แทน ทำให้ต้องรีบไปเรียกทุกคนมาสั่งห้ามพูดถึงเรื่องที่แพรณารามาพักที่นี่ และเพิ่งเดินทางออกไปเมื่อตอนกลางวัน

“ก็นิดหน่อยครับ จริงๆ ผมน่าจะถามคุณเดือนมากกว่าว่าเหนื่อยไหม ที่เดินทางมาถึงเมื่อวานน่ะครับ!” ออร์แลนโด้เอ่ยด้วยท่าทางดูสบายๆ แต่แฝงไปด้วยความนัย

“กะ...ก็เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ แต่ตอนนี้โอเคแล้ว เดี๋ยวให้เด็กๆ ยกกระเป๋าขึ้นไปไว้บนห้องพักเลยนะคะ แล้วคุณๆ หิวกันไหมคะ พอดีเดือนเตรียมอาหารไว้ให้พร้อมแล้วน่ะค่ะ” เดือนนภารีบเปลี่ยนเรื่องทันที

“แหม! ดีจังเลยครับ ผมหิวอยู่พอดี” คารอสบอก เขาคุ้นเคยกับแม่ครัวใหญ่เดือนนภามาตั้งแต่ตอนเป็นเด็กๆ เพราะไปเล่นที่คฤหาสน์โรคาซานเดอร์บ่อยๆ จนกระทั่งปัจจุบัน

“ผมก็หิวครับ แต่ขอไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวลงมาทานครับ” เจคอป บอกอย่างอารมณ์ดี

“ถ้างั้นเดี๋ยวพวกเราไปอาบน้ำ แล้วค่อยลงมาทานพร้อมกัน” ออร์แลนโด้สรุป คารอสพยักหน้าเห็นด้วย

“ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวเดือนจะสั่งเด็กตั้งโต๊ะรอเลยค่ะ” เดือนนภาบอก

“ครับ” ทั้งสามตอบรับ ก่อนจะแยกย้ายกันเดินขึ้นไปยังห้องพัก

เชียงใหม่...

หลังจากที่สองสาวลงจากเครื่องก็เดินทางไปยังบ้านหลังเก่าของแพรณาราก่อน ทันทีที่ไปถึงหญิงสาวก็เข่าอ่อนทรุดลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม เพราะป้ายที่เขียนติดเอาไว้ว่าเขตก่อสร้าง บ้านของเธอถูกรื้อถอนออกไปเหลือเพียงที่ดินโล่งๆ เพื่อรอก่อสร้างอะไรสักอย่างหนึ่ง

ฟ้ารดารวบเอาเพื่อนรักเข้ามากอดไว้อย่างสงสาร และรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ ที่ตนอยู่ไทย แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับบ้านของเพื่อนรักเลย

แพรณาราจ้องมองภาพตรงหน้าแล้วร้องไห้ราวกับจะขาดใจ เพราะบ้านที่เป็นความทรงจำของเธอกับพ่อแม่ ตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว ทำไมป้าของเธอถึงได้ทำกับเธอแบบนี้ เพราะนี่มันคือสมบัติและความทรงจำที่มีค่ามากที่สุดที่เธอเหลืออยู่

สองสาวกอดกันร้องไห้อยู่นานพอสมควร แพรณาราพยายามตั้งสติก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง

“ต่อไปนี้ฉันจะไม่หนีเหมือนที่ผ่านมาแล้วฟ้า แม้กระทั่งสิ่งสุดท้ายของพ่อและแม่ที่ท่านทิ้งไว้ให้ ป้าแขไขยังขายมันได้ ที่ผ่านมาทำกับฉันเอาไว้สารพัด ฉันยังทนได้ ไหนจะไอ้คาทอร์สารเลวนั่นอีก! นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะยอมให้พวกเขาทำ!” หญิงสาวเอ่ยด้วยดวงตาที่แข็งกร้าว บ่งบอกว่าเจ็บปวดขนาดไหนกับสิ่งที่ต้องเจอวันนี้

“มิกิฉันขอโทษนะ ฉันก็แวะมาดูให้แกทุกครั้งที่ขึ้นมาเชียงใหม่ เมื่อสองเดือนก่อนมันยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย แล้วฉันก็แวะมาดูก่อนไปหาแกที่อังกฤษนะ ฮือๆๆ” ฟ้ารดาเอ่ยอย่างรู้สึกผิด เธออยู่ไทยและรับปากเพื่อนเอาไว้ว่าจะดูแลให้ แต่แล้วก็พลาด ฟ้ารดาด่าตัวเองในใจสารพัด