อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 55

มะลิฉัตรสั่งให้เด็กปอกมะม่วง หั่นตะไคร้ หอม พริกแห้ง และเด็ดใบสะระแหน่ เตรียมไว้ให้

แพรณาราหันไปมองพร้อมกับเอ่ยถาม “คุณมะลิจะทำอะไรคะ”

“พล่ามะม่วงจ้ะ” มะลิฉัตรตอบก่อนจะลงมือปรุง ใส่น้ำปลา กุ้งแก้วตัวใหญ่ ตะไคร้หั่น หอมหั่น น้ำตาลปี๊บ พริกแห้งหั่น แล้วคนในชามใบใหญ่ก่อนจะปรุงรสต่ออีกนิด แล้วใส่มะม่วงที่ฝานบางๆ ชิ้นเล็กลงไปคลุก กลิ่นของมันทำเอาแพรณาราแอบกลืนน้ำลายอย่างเปรี้ยวปาก อยากจะชิมขึ้นมา ใจจะขาด

มะลิฉัตรคนคลุกเคล้าส่วนผสมให้เข้ากัน ก่อนจะใส่ใบสะระแหน่ลงไปแล้วคนต่ออีกสองสามครั้ง จากนั้นก็ให้แพรณาราชิม

“อร่อยมากค่ะ มิกิไม่เคยทานแบบนี้มาก่อนเลย” หญิงสาวตักชิมอีกคำอย่างห้ามใจไม่ได้

มะลิฉัตรยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะตักใส่จานแล้วโรยด้วยถั่วลิสง “เราไปทานกันข้างนอกดีกว่าจ้ะ ป่านนี้สงสัยลีโอกับอลันคงหิวแย่แล้วแน่ๆ”

“ค่ะ” แพรณาราเอ่ยรับแล้วเดินตามมะลิฉัตรออกไป

ที่โต๊ะอาหาร...เลโอนาดท์นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่กับ ออร์แลนโด้ อาหารวางเรียงจนเต็ม ไม่ว่าจะเป็นปูนึ่ง ปลาหมึกไข่นึ่งมะนาว กุ้งแม่น้ำตัวใหญ่เผา ปลากะพงลวกจิ้ม ต้มยำรวมมิตรทะเล หอยแครง หอยแมลงภู่ หอยนางรมที่วางเรียงกันบนจานใบใหญ่ พร้อมกับน้ำจิ้มซีฟู้ดรสจัด และเมนูอาหารอีกมากมาย

“เป็นไงมั่งคะ อาหารถูกใจบ้างไหม?” มะลิฉัตรเอ่ยถาม ก่อนจะวางจานพล่ามะม่วงลงฝั่งตรงข้ามกับออร์แลนโด้

“สุดยอดเลยครับ” ออร์แลนโด้ชมก่อนจะตักพล่ามะม่วงมาใส่จานก่อนเป็นอันดับแรก แล้วก็ตักให้แพรณาราที่นั่งลงข้างๆ ตน

“เยี่ยมมากเลยจ้ะ” เลโอนาดท์เอ่ยพร้อมกับตักพล่ามะม่วงลงจานมั่ง

มะลิฉัตรมองบุตรชายกับสามีแล้วก็อดขำไม่ได้จึงเอ่ยชวน ทุกคนลงมื้อทานอาหารพร้อมกัน

เลโอนาดท์เล่าเรื่องของออร์แลนโด้กับหนุ่มๆ R&R ให้แพรณาราฟัง เช่นเรื่องสมัยเรียนที่มีรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยเห็นว่าทางบ้านของออร์แลนโด้กับคารอสคงจะพอมีฐานะ เพราะสังเกตจากรถที่ทั้งสองขับไปเรียน ทำให้สาวๆ ต่างพากันกรี๊ดตามเป็นแถวๆ เลยอดหมั่นไส้ไม่ได้ จึงยกแก๊งมาหาเรื่อง คิดว่าทั้งสองเป็นไก่อ่อนจึงข่มขู่เรียกเงิน เลยเจอสองหนุ่มแวะจ่ายค่าคุ้มครองด้วยกระบวนท่าแม่ไม้มวยไทยผสมสากลให้ก่อนกลับบ้าน

รุ่นพี่สามรายที่อาการหนักต้องพาส่งโรงพยาบาลด่วน อีกหกคนนอนสลบไสลไม่ได้สติ ตอนนั้นพาดหัวข่าวดังไปทั่ว แต่ทางสองหนุ่มบอกแค่ว่าป้องกันตัวเฉยๆ โดยออร์แลนโด้นั้นมีรอยแตกตรงมุมปากนิดๆ ที่เป็นบาดแผลเดียวของทั้งร่างกาย ส่วนคารอสมีเพียงรอยช้ำนิดๆ ที่โหนกแก้มด้านซ้าย

จากนั้นก็มีคลิปเสียงที่ออร์แลนโด้กดบันทึกเอาไว้ ตั้งแต่ที่พวกรุ่นพี่เข้ามาหาเรื่อง ปล่อยออกไปในโลกโซเชียล ทางรุ่นพี่จึงเจ็บตัวฟรี แถมยังต้องอายสายตาของคนในมหาวิทยาลัย ที่ยกพวกไปข่มขู่แต่กลับเละไม่เป็นท่าด้วยสกอร์เก้าต่อสอง แล้วในมหาวิทยาลัยก็ไม่มีใครกล้ายุ่งกับสองหนุ่มอีกเลย แค่เดินผ่านก็ไม่มีใครกล้าสบตาเลยทีเดียว

เลโอนาดท์ยิ้มอย่างภูมิใจ เพราะไม่ชอบให้ใครมาข่มเหงลูกชายของตน ถึงที่บ้านจะร่ำรวยก็ไม่เคยสอนให้ไปข่มเหงหรือหาเรื่องใครก่อน เว้นแต่มีพวกอยากลองของเท่านั้นก็ต้องถูกสั่งสอนอย่างที่เห็น

แพรณาราได้ฟังแล้วเห็นภาพตามอย่างชัดเจน เพราะวันก่อนที่เธอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นมาร์ตินสลบไปแล้ว

ด้านออร์แลนโด้ก็เอาแต่ยิ้มหวานแกะกุ้งเผา และตักอาหารต่างๆ ให้สาวเจ้าอย่างเอาใจ

มะลิฉัตรกับสามีมองอาการเอาอกเอาใจของบุตรชายที่แสดงออกกับแพรณารายิ้มๆ ไม่น่าเชื่อว่าเสือที่เย็นชาไม่สนโลกอย่างออร์แลนโด้จะกลายร่างเป็นลูกแมวเชื่องๆ ไปแล้ว

รุ่งเช้าวันต่อมา...

แพรณาราตื่นเพราะได้ยินเสียงอ้วกในห้องน้ำ จึงรีบตามเข้าไปดู ก็เห็นอีกฝ่ายกดชักโครกและปิดฝา เดินมาล้างหน้าที่อ่างด้วยใบหน้าเพลียๆ ซีดๆ จึงรีบเอ่ยถามอย่างห่วงใย

“พี่อลันเป็นอะไรคะ” เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้

“พี่เวียนหัวค่ะ” ออร์แลนโด้เอ่ยพร้อมกับรับผ้ามาเช็ดหน้า

“งั้นมิกิพาไปนอนก่อนดีกว่าค่ะ” แพรณารารีบเข้าไปพยุง

“จ้ะ”

“พี่อลันรอแป๊บนะคะ เดี๋ยวมิกิไปหายามาให้” หญิงสาวรีบบอกทันทีที่อีกฝ่ายนอนลงบนเตียงแล้ว

“ไม่ต้องไปเอายาหรอกค่ะ เอาแค่มะม่วงน้ำปลาหวานก็พอค่ะ” ออร์แลนโด้เอ่ยเสร็จก็หลับตาลงอย่างอ่อนล้า

“มะม่วงน้ำปลาหวาน” เธอทวนอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“ค่ะ มะม่วงน้ำปลาหวาน” ออร์แลนโด้ลืมตาขึ้นมายืนยัน ก่อนจะหลับตาลงนอนต่อ แพรณาราได้แต่กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเดินออกไปยังห้องครัวอย่างไม่เข้าใจ

ห้องครัว... ขณะที่มะลิฉัตรกำลังลงมาดูอาหารเช้า ก็เจอกับแพรณาราระหว่างทางมาห้องครัว หญิงสาวจึงเล่าอาการของออร์แลนโด้ให้ฟัง

มะลิฉัตรหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด กลับส่งยิ้มปลอบใจไปให้แพรณาราที่ดูจะทำหน้าจริงจัง จนดูออกเครียดนิดๆ

“ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ เดี๋ยวเก้าโมงเช้าหมอก็มาตรวจแล้ว!” มะลิฉัตรเอ่ยก่อนจะลงมือทำน้ำปลาหวาน แพรณาราจึงหามะม่วงในตู้เย็น ก่อนจะหยิบออกมาสองลูกแล้วลงมือปอก

“ว้าว! วันนี้ที่ครัวทำอะไรคะ กลิ่นหอมมากเลยค่ะ” เธอถามพลางหันไปมองตามกลิ่นในหม้อ ที่แม่ครัวกำลังคนอยู่ใกล้ๆ

“ข้าวต้มทรงเครื่องน่ะค่ะ” แม่ครัวใหญ่หันมาตอบเสียงใส

“ส่วนใหญ่อาหารเช้าจะเป็นข้าวต้มกับโจ๊กน่ะ หนูพอทานได้ไหม?”

“ได้ค่ะ! หนูชอบทานข้าวต้มอยู่แล้ว” แพรณารายิ้มหวานแค่ได้กลิ่นของข้าวต้มก็ทำให้รู้สึกหิวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“งั้นก็ดีเลยจ้ะ” คุณมะลิฉัตรเอ่ยพร้อมกับวางน้ำปลาหวานที่ทำเสร็จแล้วลงในจานที่มีมะม่วงหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ ก่อนจะส่งจานให้ว่าที่ลูกสะใภ้

“นี่มื้อเช้าของอลัน เขาจะทานอะไรไม่ได้หรอกเช้าๆ แบบนี้ นอกจากของเปรี้ยวๆ ส่วนมิกิเดี๋ยวลงมาทานกับแม่ที่โต๊ะอาหารนะจ๊ะ แม่มีเรื่องจะคุยด้วยจ้ะ”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำอย่างมึนงง ก่อนจะถือถาดที่ใส่มะม่วงและน้ำปลาหวานเดินกลับไปยังห้องนอน

ออร์แลนโด้ที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียง พอได้กลิ่นมะม่วงน้ำปลาหวานก็ลุกขึ้นมาทานอย่างเอร็ดอร่อย จนคนที่นั่งมองต้องแอบกลืนน้ำลายตาม พอทานเสร็จเขาก็ลุกไปเข้าห้องน้ำอย่างรู้สึกกระปรี้กระเปร่า

เธอนั่งมองอาการอยู่ก็อดใจหายไม่ได้ กลัวว่าอีกฝ่ายจะกลับเข้าไปอาเจียนอีกครั้งจึงรีบตามไปดู แต่ก็ได้ยินเสียงเขาอาบน้ำไป ร้องเพลงไป แพรณาราถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วรีบเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายที่ห้องน้ำอีกห้อง เพื่อลงไปรับประทานอาหารเช้าพร้อมกับคุณมะลิฉัตรและเลโอนาดท์ที่ห้องอาหารชั้นล่าง

หญิงสาวออกจากห้องน้ำมาก็เห็นออร์แลนโด้เปลี่ยนเสื้อผ้า นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ที่โต๊ะ ในมือมีกระดาษอยู่ราวๆ สิบกว่าแผ่น เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอแวบหนึ่งก่อนจะวางกระดาษลง แล้วส่งยิ้มให้พร้อมกับลุกเดินเข้ามาหา

“หิวข้าวหรือยังคะ”

“ค่ะ มิกิจะลงไปทานกับคุณมะลิข้างล่างค่ะ ท่านมีเรื่องจะคุยด้วย”แพรณาราตอบก่อนจะยกมือขึ้นแตะที่หน้าผากของอีกฝ่ายดู เพื่อเช็กว่ามีไข้หรือเปล่า

“พี่ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวพี่ขอทำงานต่ออีกนิดแล้วจะตามลงไปค่ะ”

“ค่ะ งั้นมิกิลงไปก่อนนะคะ เดี๋ยวท่านจะรอนาน” เธอรีบเอ่ยเพราะรับรู้ถึงอาการซุกซนของมือไม้ของอีกฝ่าย

“ค่ะ” ออร์แลนโด้รับคำพร้อมกับมองตามอย่างแสนเสียดาย เพราะตนก็มีงานสำคัญที่ต้องเร่งทำให้เสร็จด้วยเช่นกัน เลยต้องปล่อยให้เธอลงไปทานข้าวกับมารดาอย่างจำใจ

แพรณาราเดินออกจากห้องนอนมาอย่างหน้าแดงๆ พลางคิดในใจว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรไป มีหลายอารมณ์จัง เดี๋ยวไม่สบายหน้าซีดเหมือนไม่มีแรง เดี๋ยวกลับมาเป็นปกติเหมือนไม่ได้เป็นอะไร และที่แปลกก็คือทำไมชอบทานอะไรเปรี้ยวๆ ตั้งแต่เธอกลับมาอยู่ด้วยก็เห็นเขาทานมันทุกมื้อ แทบจะทานแทนข้าวเลยด้วยซ้ำ พอเดินมาถึงห้องอาหารก็เห็นมะลิฉัตรนั่งรออยู่ แต่ไม่เห็นเลโอนาดท์ เธอส่งยิ้มให้ก่อนจะเข้าไปนั่งข้างๆ อีกฝ่าย