อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 61

ด้านอันโตนีโอ้ก็ตามติดผู้เป็นนายทุกฝีก้าว เพราะกลัวว่าผู้เป็นนายจะเกิดอาการวูบไปเหมือนครั้งก่อน ขณะเดียวกันก็พยายามทำใจลืมนานา เพราะกลัวว่าตัวเองจะถลำลึกเหมือนที่ผ่านมา เขายอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่เคยคิดวาดฝันไปถึงอนาคตที่จะใช้ร่วมกัน ต่อให้จะทะเลาะกันแทบทุกครั้งที่เจอ แต่เขากลับมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ กับผู้หญิงบ๊องๆ อย่างนานา และก็เจ็บจนแทบกระอัก ที่รู้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกกับเขามากไปกว่า ไอ้ร็อตไวเลอร์ปากเสียคนหนึ่งเท่านั้น

ตั้งแต่อันโตนีโอ้มาส่งกลับบ้านคราวก่อน นานาก็ไม่เจออีกฝ่ายอีกเลย เขาคงจะยุ่งหรือไม่ก็...ไม่อยากเจอเธออีกแล้ว หญิงสาวได้แต่จมอยู่ในความคิดของตัวเองไปต่างๆ นานา เพราะคนที่จะตอบคำถามที่ค้างคาใจก็หายหน้าไปราวกับไม่มีตัวตนมาก่อน

แล้วช่วงหลังๆ มานี้ เธอรู้สึกเวียนหัวบ่อยๆ อย่างไม่มีสาเหตุ แล้วประจำเดือนของเธอก็ยังไม่มาสักที เธอไม่รู้ว่าเขาได้ป้องกันหรือไม่ แถมเธอกับเขายังมีอะไรกันอีกหลายครั้ง แล้วถ้าหากเกิดท้องขึ้นมาจริงๆ เธอยังจะต้องบอกเขาไหม? เพราะครั้งสุดท้ายที่เจอกัน เขาทำเหมือนไม่รู้จักเธอแต่ก็ช่างเถอะ! เธอต้องเข้มแข็งสิ ห้ามร้องนะนานา ตอนนี้เขาอาจจะกำลังคบคนอื่นอยู่ก็ได้

หญิงสาวยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง แล้วรีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมออกไปซื้อที่ตรวจครรภ์และมะม่วงหรืออะไรก็ได้ที่เปรี้ยวๆ เพราะตอนนี้เธอเริ่มจะเวียนหัวขึ้นมาอีกแล้ว

ห้องเสื้อ โยชิตะ-ยูริ

อันโตนีโอ้มารับสูทและชุดของตนที่จะใช้ในงานแต่งของผู้เป็นนาย ขณะที่กำลังหิ้วชุดสูทออกมาจากร้าน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นนานาเดินออกจากร้านขายยามาด้วยท่าทางแปลกๆ ทั้งการแต่งตัวที่จำแทบไม่ได้ แถมยังใส่แว่นตาสีดำ มันดูราวกับคนละคนที่เคยรู้จัก

“ยัยบ้านี่จะไปไหนวะ?” ชายหนุ่มเอาสูทเข้าไปเก็บในรถ แล้วรีบขับรถตามหญิงสาวไปทันที

Supermarket…อันโตนีโอ้เลี้ยวรถเข้ามาจอดยังซูเปอร์มาร์เก็ตที่มาซื้อของไปทำกับข้าวทานบ่อยๆ บางครั้งก็ไม่ต้องมาเลือกซื้อเองเพียงแค่โทร. สั่งไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พนักงานก็เอาไปส่งถึงหน้าห้อง เพราะซูเปอร์มาร์เก็ตนี้ตั้งอยู่ตรงกลางระหว่างวิลล่าของผู้เป็นนายและคอนโดฯ. ของตน

เขาเห็นนานาที่ลงจากแท็กซี่แล้วเดินเข้าไปข้างใน จึงลงรถแล้วรีบตามสาวเจ้าเข้าไป อันโตนีโอ้พยายามหันมองไปทางซ้ายและขวา ตามที่วางของต่างๆ แต่ก็ยังไม่เจอนานาสักที เขาหงุดหงิดและด่าตัวเองที่อยู่ๆ ก็รีบแจ้นตามนานามา ทั้งๆ ที่ได้สัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะไม่ยุ่งกับอีกฝ่ายแล้ว

“บ้าจริง! ทำไมเราต้องตามยัยนั่นออกมาด้วยวะ” อันโตนีโอ้สบถพร้อมกับหมุนตัวเร็ว และไม่ทันได้มองด้านข้าง จนชนเข้ากับใครบางคนเข้าอย่างจัง

“อุ๊ย!” หญิงสาวอุทานออกมาอย่างตกใจ อันโตนีโอ้รีบคว้าร่างบางเข้าหาตัว ก่อนที่สาวเจ้าจะล้มลงไปกองกับพื้น

“พระเจ้า! ผมขอโทษ คุณเป็นอะไรไหม”เขาชะงักไปครู่ รู้สึกแปลกๆ กับกลิ่นหอมอ่อนๆ และร่างบางในอ้อมแขน จึงรีบก้มมองใบหน้าของอีกฝ่าย

“ให้ตายสินานา! ทำไมคุณถึงเดินไม่ดูทางแบบนี้ฮะ!” อันโตนีโอ้สบถเสียงดังขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร

“โอ๊ย! ปล่อยเลยนะ เมื่อกี้ยังขอโทษฉันอยู่เลย แต่พอเห็นว่าเป็นฉันนายก็โวยวายหาว่าเดินไม่ดูทางอย่างนั้นเหรอ ไอ้ร็อตไวเลอร์บ้า” นานาใจหายวูบที่หน้าเกือบทิ่มพื้น แต่โชคดีที่ถูกคว้าตัวเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะต้องตกใจและโมโหในคราวเดียวกัน ที่รู้ว่าเป็นอีกฝ่าย

“อะ...อะไรนะ! เมื่อกี้คุณด่าผมว่าร็อตไวเลอร์งั้นเหรอนานา?” อันโตนีโอ้ถึงกับเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะตนมาซื้อของที่นี่บ่อยๆ เลยทำให้รู้จักกับพนักงานหลายคน และพนักงานที่รู้จักนั้นก็กำลังมองมาอย่างตั้งใจฟังอยู่ใกล้ๆ ราวกับได้ตั๋วหนังที่นั่งวีไอพี ฟรี!

“ใช่! ทำไม หรือนายได้ยินฉันพูดว่า...คุณช่างหล่อล่ำเป็นบ้า อย่างนั้นเหรอฮะ” นานาที่อารมณ์ขึ้นก็เบรกไม่อยู่เลย

การสนทนาของทั้งคู่นั้นดังพอจะทำให้คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พากันหัวเราะอย่างขบขัน กับหนุ่มหล่อล่ำมาดขรึมๆ และสาวสวยลูกครึ่งตัวเล็กๆ ไซส์มินิที่ต่อล้อต่อเถียงกันไปมาทั้งๆ ที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน

“นานา! ทำไมคุณถึงได้ปากจัดขนาดนี้ สงสัยผมจะต้องพาคุณไปอบรมเสียหน่อยแล้วมั้ง ว่าภรรยาที่ดีควรพูดจาให้เกียรติสามีทั้งในที่ส่วนตัวและในที่สาธารณะแบบตอนนี้” อันโตนีโอ้เอ่ยเสียงดัง จนคนที่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ ต่างพากันอึ้งกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่

“นี่ปล่อยเลยนะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสักหน่อย อย่ามาปากเสียแถวนี้นะ!” นานาตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ในขณะที่น้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“นานา คุณร้องไห้ทำไม” อันโตนีโอ้ตกใจที่เห็นน้ำตาของสาวเจ้า

“ปล่อย! ฉันเกลียดคุณรู้ไหม ฉันเกลียดคุณ ฮือๆๆ” นานาปล่อยโฮออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ พลางยกกำปั้นน้อยๆ ขึ้นทุบที่หน้าอกของอีกฝ่ายอย่างโกรธเคือง ที่เขาทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนตลอดเดือนกว่าที่ผ่านมาทำให้เธออยู่กับคำถามต่างๆ ที่ไร้คำตอบ จนกระทั่งวันนี้ วันที่เธอรู้สึกได้ว่าอะไรแย่ๆ กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอ เขาก็โผล่หน้ามา

“ชู่ว์ๆ ผมขอโทษ ผมผิดเอง ผมผิดทั้งหมดเลย” อันโตนีโอ้รู้สึกผิดขึ้นมาทันใด ที่ทำสาวเจ้าร้องไห้

“ใช่แล้ว! นายผิดมาตั้งแต่แรกเลย รู้ตัวเอาไว้ด้วย ฮือๆๆ” นานาระบายต่ออย่างทนไม่ไหว

“ใช่! ผมผิดเอง” อันโตนีโอ้ยอมรับความผิดอีกครั้ง ก่อนจะกวักมือเรียกพนักงานที่รู้จักให้มาหา

“ครับ คุณอันโตนีโอ้” พนักงานเอ่ยเบาๆ

“จัดการให้หน่อย เอาไปส่งที่คอนโดฯ ของฉัน” อันโตนีโอ้ยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน ก่อนจะชี้ไปยังรถเข็นที่อยู่ใกล้ๆ

“ได้ครับ” พนักงานตอบก่อนจะเข็นรถไปยังจุดคิดเงิน

“นานาเราต้องเคลียร์กันสักที กับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด!” อันโตนีโอ้เอ่ยก่อนจะดันนานาออกจากหน้าอกของตัวเอง

“เคลียร์อะไร?” นานาที่ร้องไห้อยู่เงยหน้าขึ้นถามทันใด

“เคลียร์ทุกอย่างทุกเรื่องที่คอนโดฯ ของผม และผมสัญญาว่าจะให้เกียรติคุณตกลงไหม!” อันโตนีโอ้เอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง

นานาลังเล เพราะทุกครั้งที่ไปคอนโดฯ. เธอมักจบลงที่เตียงตลอด

“ได้โปรด... ผมอยากจะคุยและเคลียร์เรื่องของเราจริงๆ” อันโตนีโอ้ยืนยันความตั้งใจอีกครั้ง

“ก็ได้! ที่ห้องคุณมีอะไรให้กินไหม ฉันหิว” นานาบอกก่อนจะดันตัวออกนิดๆ

“มีสิครับ เดี๋ยวผมจะทำกับข้าวให้คุณทาน” อันโตนีโอ้รีบตอบรับอย่างยินดี ที่อีกฝ่ายยอมไปด้วยอย่างว่าง่าย

“อ้าว! แล้วของที่ฉันเลือกเอาไว้ล่ะ หายไปไหนแล้ว” นานาเอ่ยถามอย่างมึนงง เพราะรถเข็นของเธอที่เลือกซื้อของเมื่อครู่หายไป

“ผมให้พนักงานเอาไปคิดเงินแล้ว เดี๋ยวเขาจะเอาไปส่งให้ที่คอนโดฯ ครับ!”

“งั้นเราไปจากที่นี่กันเถอะ มีแต่คนมองเต็มเลย” นานาบอกอย่างรู้สึกอาย ที่พอมองไปรอบๆ แล้วเห็นใครต่อใครกำลังมองมาที่เขากับเธอ

“นี่คุณเพิ่งจะรู้สึกเหรอนานา ผมยืนอายมาตั้งนานแล้วนะ”อันโตนีโอ้ หัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“บ้า!” นานาเอ่ยเสร็จก็เดินออกไปที่ประตูเข้าออกทันที

1929 Condo… พอมาถึงหน้าห้อง เจ้าของห้องก็เปิดประตูแล้วผายมือเชิญ นานาหันมามองค้อนนิดๆ ก่อนจะรีบเดินเข้าไป อันโตนีโอ้แอบขำตัวเองที่พยายามไม่สนใจนานามาได้ตั้งเป็นนาน สุดท้ายพอเห็นอีกฝ่ายเดินผ่านไปเท่านั้น เขาก็ตามเธอไปอย่างไม่รู้สึกตัว ในเมื่อเขาวิ่งหนีความรู้สึกที่มีต่อเธอไม่ได้ ขอลองคุยกับเธอให้รู้เรื่องดูอีกครั้ง ว่ายังพอจะมีหวังอยู่ไหม? แต่ถ้านานายังไม่ยอมเปิดโอกาสให้ เขาคงจะเล่นบทมึนแบบผู้เป็นนาย เพราะบทนี้เจ้านายของเขาพิสูจน์แล้วว่า ตีมึนเข้าไว้แล้วจะได้เธอมาเชยชมและครอบครอง

อันโตนีโอ้ยิ้มกริ่มให้กับความคิดของตัวเอง ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องครัวแล้วเปิดตู้เย็นออก เพื่อหาของออกมาทำกับข้าวให้สาวเจ้า

ชายหนุ่มชะโงกหน้าออกจากตู้เย็นมาถามว่าเธออยากจะทานอะไร เพราะในตู้เย็นของตนมีของเพียบ เพราะเพิ่งซื้อมาใส่เอาไว้เมื่อวาน

“อาหารไทยทำเป็นไหม ฉันอยากกินอะไรแซบๆ น่ะ”

“เป็นสิ! ยำรวมทะเล หมึกไข่นึ่งมะนาว เนื้อย่าง คุณว่าเป็นไง?” อันโตนีโอ้เสนอเมนู

“เลิศมาก! คุณจะให้ฉันช่วยอะไรไหม” นานารีบอาสา

“ไม่ต้องจ้ะ อย่างเดียวที่ผมจะขอให้คุณทำตอนนี้คือ...ช่วยรินไวน์ตรงบาร์เครื่องดื่มด้านนอกให้ผมและคุณ แล้วมานั่งดูผมโชว์ฝีมือทำอาหารขั้นเทพให้คุณทานดีกว่า” อันโตนีโอ้เอ่ยพร้อมกับหยิบของออกจากตู้เย็นมาวางตรงบาร์ทำกับข้าว

“เอ่อ...คุณจะดื่มเหรอ!” นานาเอ่ยถาม เพราะตั้งแต่ที่เสียตัวให้อันโตนีโอ้แทบทุกครั้ง ก็เพราะเธอเมาเนี่ยแหละ

“เรียกน้ำย่อยก่อนทานอาหารจ้ะ! อย่าคิดมากสิ!” อันโตนีโอ้ให้เหตุผล‘วันนี้มีลุ้นแน่!’ เขาคิดในใจก่อนจะรีบลงมือทำเมนูต่างๆ ที่ตั้งใจจะทำเมื่อครู่

นานาแอบท้วงในใจว่าเธอหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องเรียกน้ำย่อยหรอก

หญิงสาวหยิบไวน์ขวดที่เปิดแช่ไว้ในตู้ออกมาขวดหนึ่งและหันไปหยิบแก้วไวน์ออกมาสองใบ ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องครัว แล้วรินไวน์ใส่แก้วทั้งสองใบ จากนั้นก็หยิบใบหนึ่งไปส่งให้อันโตนีโอ้ที่กำลังหั่นพริกขี้หนู ตะไคร้และหอม นานามองอย่างทึ่งๆ กับฝีมือการทำอาหารของอีกฝ่าย

“ไปหยิบแก้วของคุณมานั่งให้กำลังใจผมใกล้ๆ นี่สินานา!” อันโตนีโอ้หยิบแก้วมาวางใกล้ๆ มือ ก่อนจะเอาหม้อใส่น้ำขึ้นตั้งแล้วเปิดเตาเร่งไฟแรงๆ จากนั้นก็ลงมือเด็ดใบสะระแหน่ที่ล้างแล้วต่อ

“ค่ะ” นานาตอบรับอย่างว่าง่าย

จากนั้นก็เดินมาหยิบแก้วไวน์ของตนเองกับไวน์ที่เหลือในขวดกลับไปนั่งตรงเก้าอี้บาร์ตัวสูง แค่ได้กลิ่นของเครื่องปรุง ท้องเธอก็เริ่มร้องประท้วงขึ้นมานิดๆ ก่อนจะมองวิธีการทำอาหารของอันโตนีโอ้อย่างตั้งใจ

เขาลงมือสไลซ์เนื้อปลาเป็นชิ้นขนาดพอดีคำ ก่อนจะใส่ลงในหม้อที่น้ำเดือดๆ ไม่ถึงสองนาทีก็ตักเนื้อปลาขึ้น และใส่ลงในชามใบใหญ่ที่มีตะไคร้ พริกขี้หนู หัวหอมหั่น แล้วลงมือผ่ามะนาวเป็นซีกๆ จากนั้นก็บีบมะนาวลงไปในชาม ตามด้วยน้ำปลาและผงปรุงรสนิดหน่อย แล้วคนไปมาให้เข้ากัน ก่อนจะหยิบข้าวคั่วลงไป แล้วคนต่อให้เข้ากันตามด้วยต้นหอมหั่นและใบสะระแหน่ลงไปคุกเคล้า ตักใส่ชามพร้อมกับวางลงตรงหน้าของนานา

“ฉันชิมเลยได้ไหม!” นานาเอ่ยถามพลางแอบกลืนน้ำลายลงคอกับกลิ่นของพล่าปลาดอรี่