อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 7

ออร์แลนโด้ร้องเพลงจบก็เดินตรงมายังโต๊ะที่นั่ง แต่ทว่า...แพรณารากลับเดินหนีออกจากห้องอาหารไปแบบไม่หันกลับมามองข้างหลังอีกเลย

คนที่กำลังสับสน เดินออกมาจากห้องอาหารแห่งนั้นมาด้วยความรู้สึกอาย ที่ใครๆ ต่างก็จ้องมองเธออย่างสนใจ ‘พระเจ้า! นี่เขากำลังจะภทำอะไร คิดบ้างไหมว่าเธอจะรู้สึกยังไง! หรือว่านี่คือเรื่องสนุกที่คนรวยๆ เขาทำกัน!’

แพรณาราออกมาจนถึงด้านหน้าของตัวเรือ เพราะตั้งรับไม่ทันกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องที่ออร์แลนโด้ทำดีกับเธอราวกับคนรัก ทั้งๆ ที่มันไม่ใช่เลยสักนิด ไหนจะเรื่องของนางแบบดังที่เจอในห้องน้ำ อีกฝ่ายอาจจะเคยถูกทำแบบนี้มาก่อน เลยเจ็บใจที่เห็นออร์แลนโด้มาทำแบบเดียวกันกับเธอ ก็เลยแสดงอาการหึงหวงและไม่พอใจออกมา

หญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ สองสามครั้งเพื่อตั้งสติ ก่อนจะหันหลังเตรียมเดินกลับเข้าไปข้างใน

“อุ๊ย!” เธอตกใจ เพราะหันมาชนเข้ากับร่างสูงที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง และใบหน้าบึ้งๆ ของเขาก็อยู่ห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ

“ทำไมถึงเดินหนีออกมา!” ออร์แลนโด้ถามเสียงเย็นพลางจ้องมองหญิงสาวไม่วางตา

แพรณาราขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด รีบหันหลังให้อีกฝ่ายทันที ‘บ้าจริง! ทำไมน้ำตาต้องไหลออกมาตอนนี้ด้วยนะ’ เธอด่าตัวเองในใจอย่างรู้สึกหงุดหงิด

“ทำไมไม่ตอบ!! แล้วเมื่อกี้คุยโทรศัพท์กับใคร” ออร์แลนโด้ตะโกนใส่คนที่ยืนหันหลังให้อย่างรู้สึกโมโห เขาอุตส่าห์ทำใจกล้าหน้าด้านขึ้นไปร้องเพลงให้เธอ แต่เธอกลับทำหน้าตื่นๆ ไม่ได้ดีใจกับเพลงที่เขาร้องเลยแม้แต่น้อย แถมยังคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ พอเขาเดินกลับมาที่โต๊ะ เธอก็เดินหนีออกมาข้างนอกห้องอาหาร แล้วแบบนี้มันแปลว่าอะไร? คนที่กำลังเดือดเริ่มจมอยู่ในความคิดของตัวเอง

หญิงสาวยังคงเงียบเช่นเดิม ออร์แลนโด้ทนไม่ไหวกระชากมือถือของเธอมา แล้วก็กดโทร. ออกไปยังเบอร์ที่โทร. เข้ามาล่าสุด เสียงสัญญาณดังขึ้นเพียงสองครั้งปลายสายก็กดรับ!

“อ๊ะ!” แพรณาราพยายามแย่งมือถือของเธอคืน แต่กลับถูกอีกฝ่ายรวบแขนทั้งสองข้างเอาไว้

“นั่นใครรับสาย!” ออร์แลนโด้ถามพลางจ้องมองสาวเจ้าที่น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างหงุดหงิดใจ

“แล้วจะพูดกับใครล่ะ” ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงกวนๆ ทำให้ออร์แลนโด้โมโหหนักขึ้นกว่าเดิมเข้าไปอีก เพราะคนที่รับสายเป็นผู้ชาย

“แล้วมึงโทร. มาคุยกับเมียของกูทำไม!” ออร์แลนโด้ถามกลับเสียงดังด้วยสำนวนที่สุดคลาสสิก จนฝ่ายที่รับสายได้ยินแล้วถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก แต่พอคามินกำลังจะตอบกลับแบตมือถือก็ดันหมดไปซะก่อน

แพรณาราที่ได้ยินออร์แลนโด้พูดจาไม่ดีออกไปก็ทนไม่ไหว

“เอามือถือคืนมานะ! ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย! ฮือๆ เอาคืนมา...” หญิงสาวด่าไปร้องไห้ไป พร้อมกับพยายามสะบัดแขนของอีกฝ่ายให้หลุดออก

“อยากได้เหรอ? งั้นบอกมาสิว่าคุยกับใคร บอกมา!” ออร์แลนโด้ถามเสียงดังอย่างไม่พอใจ อารมณ์หึงหวงแล่นขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย

“คุยกับเพื่อน มิกิคุยกับเพื่อนค่ะ ได้โปรด...ปล่อยแขนได้ไหม มิกิเจ็บได้โปรด...” แพรณาราอ้อนวอน

“เพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย!” ออร์แลนโด้ถามเสียงเย็นจนน่าขนลุก ดวงตาที่แดงก่ำบ่งบอกว่ากำลังข่มอารมณ์อย่างหนัก

“พะ...เพื่อนผู้หญิงค่ะ พี่อลันปล่อยมิกิก่อนได้ไหม ได้โปรด...”

“ตอบผิดแล้วมิกิ!” เขาโมโหหึงจนเลือดขึ้นหน้า เพราะคำตอบเมื่อครู่ทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของเขาขาดลงทันทีทันใด!

‘นี่เธอเห็นว่าเขาโง่มากสินะ ดูเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำให้ มันไม่ได้ทำให้เธอมองเห็นความรู้สึกดีๆ ที่แสดงออกเลย หึ! นี่ขนาดเขาขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีจีบเธอ แต่เธอกลับเดินหนีออกมา ให้ตายสิ! น่าอายชะมัด ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยคิดว่าจะทำอะไรแบบนี้เพื่อผู้หญิงคนไหนเลย แต่ดูเธอทำสิ นี่ขนาดเป็นเมียของเขาแล้ว ยังบังอาจโกหกแอบคุยกับผู้ชายคนอื่น แบบนี้เขายอมไม่ได้! วันนี้เธอจะได้รับรู้ว่าโทษของการหักหลังมันเป็นยังไง!’

ออร์แลนโด้ที่กำลังเดือดดาล รวบสาวเจ้าที่น้ำตานองหน้าขึ้นพาดบ่าแล้วเดินตรงไปยังห้องพักส่วนตัวทันที

“กรี๊ดดด ปล่อยนะ! ปล่อยมิกิลงเดี๋ยวนี้ ปล่อย!” แพรณาราร้องเสียงหลงเมื่อถูกคนตัวโตยกขึ้นพาดบ่า แล้วก้าวเร็วๆ ไปที่ไหนสักแห่งหนึ่ง ที่ดูเหมือนจะเป็นทางเฉพาะที่ไม่มีคนเดินผ่านเลยแม้แต่ คนเดียว

กำปั้นน้อยๆ ทุบลงแผ่นหลังกว้างรัวๆ ทั้งคำพูดที่ตัดพ้อและด่าทอต่างๆ นานาไม่สามารถทำให้ออร์แลนโด้เปลี่ยนใจได้ เขาจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บ เหมือนที่เขากำลังเจ็บจนแทบบ้าอยู่ในตอนนี้

พอเดินมาถึงประตูบานใหญ่ของห้องนอน ออร์แลนโด้ก็กดรหัสที่หน้าประตูหกหลัก แพรณาราชะงักกำปั้นน้อยๆ ที่ระดมทุบหลังของอีกฝ่ายอย่างตกใจ เมื่อรู้ว่าเขาพาเธอเข้ามาในห้องพักขนาดใหญ่

ออร์แลนโด้โยนหญิงสาวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ พร้อมกับเปิดลิ้นชักที่อยู่ข้างเตียง หยิบกุญแจมือออกมาสองอัน แล้วดึงมือบางมาใส่กุญแจมือเอาไว้ข้างหนึ่งพร้อมกับกดล็อก จากนั้นก็ดึงกุญแจอีกด้านไปกดล็อกกับหัวเตียง คลิก!

“ได้โปรด พี่อลันอย่าทำแบบนี้ มิกิกลัว ฮือๆๆ อย่าทำแบบนี้ ฮือๆ ขอร้องล่ะ...” แพรณาราดิ้นพล่าน อ้อนวอนทั้งน้ำตาพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างน่าสงสาร แต่ก็ไม่สามารถทำให้อสูรร้ายเปลี่ยนใจได้

ออร์แลนโด้ยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก และจับข้อมือของสาวเจ้าอีกข้างมาใส่กุญแจมือ แล้วกดล็อกกับหัวเตียงอีกฝั่ง จากนั้นก็ลงมือกระชากชุดที่เธอใส่ออกอย่างไม่ไยดี

“ไม่นะ! กรี๊ดดดด ได้โปรด...พี่อลันอย่าทำแบบนี้ ฮือๆๆ ปล่อยมิกินะไอ้คนบ้า ฮือๆๆ” แพรณาราทั้งอ้อนวอน ทั้งต่อว่าที่เขาทำกับเธอ ราวกับว่าโกรธแค้นกันมาเป็นสิบๆ ปี

ออร์แลนโด้ที่ถูกความโกรธครอบงำยังคงเดินหน้าต่ออย่างไม่สนใจ แม้ว่าเสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจจะดังขึ้นอย่างไม่ขาดสายก็ตาม เขาใช้มือเกี่ยวแพนตี้สีขาวลายลูกไม้ทิ้ง จากนั้นก็ปลดกางเกงของตัวเองออก

แพรณาราที่กำลังร้องไห้อยู่ถึงกับชะงักและตกใจในขนาดที่อลังการของอีกฝ่าย หญิงสาวดิ้นพล่านรีบขยับร่างเปลือยเปล่าของตัวเองหนีอย่างหวาดกลัว

“ไม่นะ! พี่อลันมิกิกลัว ได้โปรด” เธออ้อนวอนเสียงสั่น

ออร์แลนโด้ขยับตัวไปจับข้อเท้าทั้งสองข้างดึงกลับมา แล้วแยกขาเรียวงามออกจากกัน พร้อมทั้งยกสะโพกของสาวเจ้าให้ลอยขึ้นได้ระดับกับหน้าขา จากนั้นก็จับความเป็นชายที่แข็งขืนกดลงไปยังร่องกลีบของดอกไม้งามที่อวบอูม สีแดงอมชมพู แล้วออกแรงดันเข้าไปในกายของหญิงสาวครั้งเดียวจนสุดลำ!

“อ๊ะ! ไม่นะ...กรี๊ดดดด” แพรณารากรีดร้องน้ำตาไหลพราก เพราะขนาดที่ไม่ธรรมดาทำให้เจ็บปวดจนแทบจะปริแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เธอทนรับความดุดันและเอาแต่ใจของอีกฝ่ายไม่ไหว มันไม่เหมือนครั้งแรกที่เขาอ่อนโยน ต่อเธอ

ชายหนุ่มรับรู้ถึงแรงบีบรัดที่ตัวเขาเองก็เจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว แต่เขาจะไม่มีทางใจอ่อนกับเธอเด็ดขาด นี่คือสิ่งที่เธอสมควรจะได้รับมัน เขาจะไม่ปรานีเธออีกต่อไป

คนที่โมโหจนหลงลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างยังคงกระทำการป่าเถื่อนต่อ!

“ฮือๆๆ ปล่อยนะ มิกิเจ็บ ฮือๆๆ” แพรณาราอ้อนวอนทั้งน้ำตานองหน้า ภาวนาขอให้เขาหยุดการกระทำที่ป่าเถื่อนนี้สักที!

“ไม่เอาแล้ว มิกิ จะ...เจ็บ...” หญิงสาวทนรับไม่ไหว หมดสติไปทั้งๆ ที่ออร์แลนโด้เพิ่งจะเริ่มเกมได้ไม่กี่นาที

“บ้าจริง!” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย คว้าเสื้อที่ข้างเตียงขึ้นมาสวมลวกๆ ก่อนจะเดินออกไปสั่งแม่บ้านประจำตัว ให้เข้ามาดูแลคนข้างในห้อง จากนั้นก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกห้องหนึ่ง ที่เป็นห้องคู่มีประตูทะลุหากันได้

ออร์แลนโด้เดินออกจากห้อง ก็ตรงไปยังไนต์คลับบนเรือสำราญ ด้วยสีหน้าบึ้งตึง เขานั่งดื่มโดยไม่แคร์สายตาคนรอบข้างที่หันมามอง และเอาแต่ยกแก้วขึ้นดื่มติดๆ กัน

จนกระทั่งเวลาผ่านไปราวยี่สิบนาที อันโตนีโอ้มือขวาคนสนิทก็เดินเข้ามาหาและเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นผู้เป็นนายนั่งดื่มอยู่คนเดียว!

“บอสครับ แล้วคุณมิกิล่ะครับไปไหน!”

เมื่อชั่วโมงก่อน...อันโตนีโอ้ออกไปคุยโทรศัพท์ที่ด้านนอก พอกลับเข้ามาในห้องอาหาร บริกรที่ดูแลโต๊ะก็บอกว่าผู้เป็นนายเพิ่งจะเดินตามคุณผู้หญิงออกไปด้านนอกได้สักพัก เขาตามออกไปแต่ก็ไม่เจอ จึงกลับมาถามการ์ดที่ดูแลตามจุดต่างๆ ก็ทราบว่าผู้เป็นนายเพิ่งจะเข้ามานั่งที่ไนต์คลับ เขาจึงรีบตามมา!

“แกถามหาผู้หญิงแบบนั้นทำไม!” ออร์แลนโด้ถามอย่างไม่พอใจที่ได้ยินคนสนิทเอ่ยถึงสาวเจ้าด้วยน้ำเสียงที่ดูจะสนิทสนม

“เอ่อ! ขอโทษครับ ผมก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง” อันโตนีโอ้รีบออกตัว ก่อนที่ผู้เป็นนายจะตีความหมายของตนผิดไป

ขณะที่ออร์แลนโด้กำลังจ้องหน้ามือขวาคนสนิทของตัวเองนั้น แม่บ้านที่สั่งให้เข้าไปดูแพรณาราก็เดินเข้ามาหาด้วยสีห้นาตื่นๆ