moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 32

บทที่ 32 แฟน

จักรชัยเดินตามหลังเตียงผู้ป่วยด้วยความงุนงงเล็กน้อย จนกระทั่งห้องผ่าตัดถูกปิด จักรชัยค่อยก้มหน้าลง

พิงข้างกำแพง สมองไม่ทำงาน เห็นคุณหมอและพยาบาลเข้าๆออกๆ ไม่รู้ว่าควรทำยังไง

“คุณกับคนไข้มีความเกี่ยวข้องกันยังไงค่ะ? สามารถติดต่อครอบครัวของเธอได้ไหม?”

พยาบาลสาวคนหนึ่งรีบเดินมาตรงหน้าของจักรชัย แต่จักรชัยจมดิ่งอยู่ในโลกของตัวเอง เลยไม่ได้ยินว่าพยาบาลสาวพูดอะไร

พยาบาลสาวคนนั้นเพียงแค่ดึงแขนเสื้อของจักรชัย พยายามเตือนเขาสักหน่อย

“แฟน！”

พอจักรชัยพูดจบ สีหน้าของพยาบาลสาวก็เปลี่ยนไป ใบหน้าโกรธเคืองบ่งบอกไปที่จักรชัย

“คุณไม่ต้องพูดจาเหลวไหล ต่อให้ตอนนี้น้ำทิพย์ขาดสติ เธอก็ไม่เอาคนแบบคุณเป็นแฟนหรอก โอ้ ฉันรู้แล้ว เป็นคุณนี่เองที่โรคจิตบังคับให้น้ำทิพย์กระโดดตึก!”

จักรชัยในตอนนี้เดิมทีจิตใจของเขาก็ไม่ดีอย่างมาก พอได้ยินคำพูดนี้ของพยาบาลสาว ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที มองเธออย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

“ถ้าหากว่าคุณออกไปตอนนี้ ก็อาจจะทัน!”

พยาบาลสาวได้ยินแล้วยิ้มเยาะ กำลังจะเปิดปากพูดเย้ยหยันจักรชัยสักหน่อย ทันใดนั้นประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก หมอคนหนึ่งตะโกนใส่พยาบาลสาวคนนั้น

“ให้ครอบครัวลงเซ็นชื่อใบแจ้งผู้ป่วยฉุกเฉิน? รู้รึเปล่าตอนนี้ไม่มีใบพวกเราก็ไม่สามารถผ่าตัดได้ ยิ่งล่าช้า อาการของคนไข้ก็ยิ่งเป็นอันตราย!”

จักรชัยพอได้ยินคำพูดของหมอ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที สายตาเย็นชามองไปทางพยาบาลสาวคนนั้น ตรงเข้าไปแย่งใบมาจากมือของเธอ เซ็นชื่อเสร็จแล้วก็ส่งให้ในมือหมอด้วยตัวเอง

หมอคนนั้นตอนที่เห็นจักรชัยก็ตกใจเป็นอย่างมาก เห็นความสัมพันธ์ทางญาติที่เขียนลงไป “แฟน” สีหน้าของหมอคนนั้นเปลี่ยนเป็นเพิ่มความซับซ้อน

โชคดีที่หมอคนนี้ก็ผ่านประสบการณ์มากมายทั้งงานเล็กงานใหญ่ เพียงแค่มองจักรชัยแวบหนึ่งแล้วก็กลับไปห้องผ่าตัด ทุ่มทั้งกายใจให้กับการผ่าตัด

พยาบาลสาวประหลาดใจกับการกระทำของจักรชัย “ตกลงนี่คุณเป็นคนยังไงกันแน่ รู้รึเปล่าไม่ใช่ใครก็ได้จะสามารถเซ็นใบนี้!”

“พอแล้ว!” ในเวลานี้คนที่พูดไม่ใช่จักรชัย แต่เป็นหัวหน้าหรัณย์ที่เร่งมาที่นี่

จักรชัยไม่ได้หันกลับไป ก็รู้ว่าเป็นเสียงใคร เมื่อก่อนเข้ามาที่โรงพยาบาลนี้ ก็ได้เจอหน้ากันกับหัวหน้าคนนี้นับครั้งไม่ถ้วน

พอจะเดินตามหลังจักรชัย จ้องมองพยาบาลสาวคนนั้นอย่างดุๆ “ไปทำสิ่งที่เธอควรจะทำ!”

"หัวหน้า คนนี้แอบอ้างเป็นญาติของน้ำทิพย์ แล้วเซ็นชื่อลงบนใบรับทราบผู้ป่วยฉุกเฉินค่ะ นี่ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นมา จะทำยังไงล่ะคะ?"

หัวหน้าหรัณย์ได้ยินคำนี้ก็ตกใจ แต่มองคนนั้นตั้งแต่ต้นจนจบไม่พูดอะไรสักคำ ได้เพียงแค่กลืนคำพูดในใจนั้นกลับไป

“ต้องให้ผมบอกกี่ครั้ง?” หัวหน้าหรัณย์เห็นได้ชัดว่ากำลังโกรธ พยาบาลสาวทำได้เพียงแค่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเชื่อฟัง

หัวหน้าหรัณย์เดินตามหลังจักรชัย แล้วอธิบายรายละเอียดสถานการณ์ด้านในสักหน่อย

น้ำทิพย์กระโดดลงมาจากชั้นสาม และชั้นหนึ่งมีป้ายโฆษณา น้ำทิพย์ศีรษะลงบนพื้นก่อน ชนเข้ากับด้านบนพอดี คนทั้งคนนอนอยู่บนพื้นด้วยท่าผิดปกติอย่างมาก

ถ้าหากยังไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลล่ะก็ เกรงว่าคงจะเสียชีวิตไปแล้วในตอนนี้

จักรชัยพูดวัตถุประสงค์ของตนเองออกมาอย่างเปิดอก สรวิชญ์เนื่องจากต้องการใช้วิธีนี้บังคับน้ำทิพย์ให้แต่งงานกับเขา งั้นเขาก็ใช้วิธีเดียวกันนี้มาโต้กลับ

“ผมต้องการที่ดินผืนนั้นในเขตเมืองเก่า แย่งมาจากในมือของบริษัทตระกูลสุนทรวรรณ

ให้ได้โดยไม่เกี่ยงราคา!”

ตอนที่จักรชัยพูดคำนี้เต็มไปด้วยอารมณ์โหดเหี้ยม ทำให้ลุงหยวนที่อยู่ทางโทรศัพท์รู้สึกถึงความผิดปกติ

“คุณชาย เรื่องนี้ต้องการให้คุณหญิงท่านรู้หรือไม่?”

ลุงหยวนถามอย่างไม่แน่ใจ

“ทว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่จำเป็น เรื่องนี้ยิ่งลงมือทำเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี”

วางสายแล้ว จักรชัยเดินไปเดินมาในห้องอย่างสับสน เมื่อก่อนเวลานี้ น้ำทิพย์มักจะเข้ามาเร่งให้เขาพักผ่อนเร็วหน่อย แต่ตอนนี้ไม่ว่าเขาจะทำเสียงดังแค่ไหน น้ำทิพย์ก็ไม่สามารถเข้ามาได้ คิดถึงตรงนี้ เขาก็ได้แต่นอนลงบนโซฟาอย่างหมดอาลัยตายอยาก

และในขณะเดียวกันนี้ ลุงหยวนเพิ่งรายงานสถานการณ์กับคนคนหนึ่ง

“ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงดินต่ำจริงๆ แม้แต่คนในตระกูลหัสบดินทร์ของฉันยังกล้ารุกราน

โทรหานภนต์ ดินผืนนั้นในเขตเมืองเก่า ฉันตระกูลหัสบดินทร์ต้องการ”

“ได้ครับ ท่านประธานบัญญพนต์!”

ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าต่างในขณะนี้ ชื่อว่าบัญญพนต์ ถ้าจะพูดถึงรูปลักษณ์แล้ว แทบจะแกะออกมาเป็นพิมพ์เดียวกันกับยศพล

เพียงแต่ไม่อ่อนโยนเหมือนกับยศพล บัญญพนต์ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความเคร่งขรึมน่าเกรงขาม