moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 49

บทที่49 อยู่อันดับที่เท่าไหร่

เจ้าตัวดี！

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเรื่องจิตรกัญญาปีนกำแพงเลยไม่ค่อยไว้หน้าเธอสักเท่าไหร่ คิดไม่ถึงว่ายัยหนูนี่จะอารมณ์รุนแรงขนาดนี้

น่าเสียดายจริง อลินดายังไม่รู้อารมณ์ของจักรชัยในเวลานี้

“แล้วแกล่ะเป็นอะไร อยู่ลำดับที่เท่าไหร่”

พอเห็นจิตรกัญญา เดิมทีก็รู้สึกสงสารอลินดา จึงรีบเปลี่ยนสีหน้าทันที

สีหน้าเขาดูเจ้าเล่ห์อย่างมาก คนรอบตัวเห็นต่างก็ส่ายหน้า

“อยู่อันดับที่เท่าไหร่”

ปากของจักรชัยอดไม่ได้ที่จะกระตุกขึ้น เขารีบชิงพูดก่อนที่จิตรกัญญาจะเอ่ยปาก

คนอะไรเนี่ย เห็นเราไม่รู้ประสาหรือไงกัน

ในใจคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าจึงง้ำขึ้น ความรู้สึกรำคาญที่โดนเกาะแกะในไม่กี่วันนี้เอ่อล้นท่วมจิตใจ จักรชัยรู้สึกความคุมตนเองไม่ได้เล็กน้อย ภายใต้การก่อกวนเสแสร้งของอลินดาจำนวนนับไม่ถ้วน จักรชัยบันดาลโทสะขึ้นแล้ว

“หึ อลินดาเอ๊ยอลินดา คุณคิดว่าผมจักรชัยโง่นักหรือ”

ในเมื่อให้อภัยมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่คุณก็ยังรนหาที่เอง งั้นผมก็ไม่เกรงใจแล้วล่ะนะ

“ผมไม่รู้ว่าคุณไปรู้สถานะผมมาจากไหน แต่ผมจะบอกอะไรให้ อย่าล้ำเส้นในขีดจำกัดของคน”

เขาเดินขึ้นหน้าสองสามก้าว จักรชัยกล่าวอย่างเย็นชา

“มีเงินคุณก็กระโจนเข้าหา ไม่มีเงินคุณก็เตะออกราวเศษสวะ อยากจะเป็นคนมีเงิน คุณคิดว่าคุณคู่ควรแล้วหรือยัง”

มุมปากค่อยๆยกขึ้นเล็กน้อย อลินดามองดูอย่างเคลิบเคลิ้ม

ก่อนหน้านี้ทำไมไม่เคยรู้สึกว่าคนๆนี้หล่อเหลาเอาการนะ ถ้ารู้สึกตั้งแต่แรก ตอนนั้นก็คงไม่เลิกรา แต่ตอนนี้.....

“จักรชัย ฉันผิดไปแล้วฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้วจริงๆ”

เธอแทบจะคุกเข่าลงตรงหน้า อลินดามองเข้าไปในแววตาของจักรชัยราวกับว่ากำลังเล็งกระดูกสุนัขท่อนหนึ่งก็ไม่ปาน ถ้าเป็นก่อนหน้า แววตาที่เผ็ดร้อนขนาดนี้ของเธอ จักรชัยคงจะดีอกดีใจไปสามวันแปดคืน

เขาทอดถอนใจแล้วส่ายหน้า จักรชัยไม่อยากสนใจอลินดา เขาหันหลังเตรียมจะจากไป

ประจวบเหมาะในจังหวะนี้เอง กรชวัลเดินอย่างลุกลี้ลุกลนออกมาจากข้างใน

“คุณชายจักรชัย，คุณน้ำทิพย์ฟื้นแล้วครับ”

ดวงตาเป็นประกายขึ้น เดิมทีจักรชัยรู้สึกกดดันในจิตใจ แต่ตอนนี้ได้รับการปลดปล่อยแล้ว เขา

แทบจะไม่ได้ใส่ใจคำสรรพนามที่ออกจากปากกรชวัล และยิ่งไม่สนใจแววตาเป็นเดือดเป็นแค้นจนแทบจะกินเลือดกินเนื้อของอลินดา

เวลานี้ ในสายตาของจักรชัย ไม่มีข่าวคราวไหนที่ดึงดูดความสนใจเขาไปได้มากกว่าการฟื้นตื่นขึ้นมาของน้ำทิพย์

เป็นเวลากี่ราตรีแล้ว ที่ตนเองจะต้องเอนกายนอนอยู่บนเตียงคนเดียว พลิกไปพลิกมานอนไม่

หลับ

ความกลัดกลุ้มที่เคยมีอยู่มากมายแค่ไหน มาในเวลานี้ ทั้งหมดล้วนกลายเป็นความยินดีปรีดา

“หัวหน้าหรัณย์ ว่าอย่างไรนะครับ”

คำเรียกขานมีการเปลี่ยนแปลง ไม่ได้เรียกกรชวัลอย่างเย็นชาเหมือนเคย

เมื่อสังเกตได้ถึงจุดนี้ ใบหน้าของหัวหน้าหรัณย์จึงมีรอยยิ้มขึ้นมา

อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องรักษาน้ำทิพย์จนหายดีเลย คุณชายบ้านตระกูลหัสบดินทร์ ปฏิบัติต่อตนเองอย่างไร ก็เป็นเรื่องของบ้านตระกูลหัสบดินทร์ บำเหน็จรางวัลที่ตนเองได้ก็น่าจะไม่น้อย

เมื่อเทียบกับเงินหนึ่งล้านของผู้อื่น นั้นเปรียบเพียงแค่ขนหนึ่งเส้นของวัวเก้าตัว

เขาถูฝ่ามือถี่ๆ หัวหน้าหรัณย์เองก็ตื่นเต้นเช่นกัน

“คุณชายจักรชัย คุณเฝ้าคอยใจจดจ่อให้คุณน้ำทิพย์ตื่นขึ้นมา”

เมื่อพูดจบ กรชวัลยังจงใจมองไปทางอลินดา

คนอะไร เหมือนคางคกกินเนื้อหงส์ ไม่ได้ดูเลยว่าคุณชายบ้านตระกูลหัสบดินทร์ เป็นยังไง สายตาของหัวหน้าหรัณย์ตกลงไปที่อลินดา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความประชดประชันและเสียดสี

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงที่ฝ่ายตรงข้ามกล่าวถึง นั้นสั่นคลอนฐานะและตำแหน่งของตนเอง

ในใจคิดแบบนี้ อลินดายิ่งรู้สึกกดดัน

จึงตรงขึ้นหน้าไปกระชากแขนจักรชัยมา อย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

ส่วนทางนั้น จักรชัยเพิ่งจะหายจากความรู้สึกตื่นเต้น เขากำมือแน่น

ก้มหน้าลง สีหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันที

หัวหน้าหรัณย์เคยผ่านอุปสรรคมาไม่รู้เท่าไหร่ แค่มองก็สามารถมองทะลุความสัมพันธ์ของคนทั้งสองแล้ว

หึ หน้าด้านจริงๆ

จากนั้น จึงไม่รอจักรชัยเอ่ยปากขึ้น หัวหน้าหรัณย์จึงพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่แสนเข้มงวด

“เป็นสาวเป็นแส้ มียางอายบ้างไหม”