moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 50

บทที่50 แค่นหัวเราะ

“ไม่มีอะไร”

พอเงยหน้ามองดูคุณชายของตนเอง เห็นสีหน้าเขาเต็มไปด้วยความกังวล น้ำทิพย์จึงรู้ได้ถึงความ

หมายในคำนั้นขึ้นมาทันที

จากนั้น จึงเก็บความใจลอยของตนเองขึ้น แล้วทำตัวให้สดชื่น

“เรื่องอะไรนะที่ตามรังควานคุณชายบ้านเราได้ เมื่อกี้ตอนเข้ามาก็ใจลอย”

“เหอะ”

แค่นเสียงหัวเราะทีหนึ่ง จักรชัยก็ไม่มีอะไรต้องปกปิด จึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่หน้าประตูโรงพยาบาลเมื่อตอนค่ำให้ฟัง ถือว่าเล่าให้น้ำทิพย์ฟังเพลินๆ

“แบบนี้ทำเกินไปหน่อยแล้วมั้ง แยกทางกันแล้วยังจะทำแบบนี้อีก แล้วถ้ายังไม่แยกทางก็คงจะหนักกว่านี้สินะ”

คิ้วขมวดเข้า น้ำทิพย์มองจักรชัยด้วยสายตาทะนุถนอม

ก่อนที่เขาจะได้มาเป็นคุณชาย คงไม่ได้มีชีวิตที่ดีเท่าไหร่......

พอในใจคิดได้แบบนี้ อารมณ์ของน้ำทิพย์จึงเหม่อลอยออกไป

“เอาล่ะ คิดอะไรอยู่หรือเธอ”

เขายกมือขึ้น เดิมทีคิดจะตบหัวน้ำทิพย์เบาๆ

คิดไม่ถึงว่า เมื่อสายตาตกลงไปเห็นบาดแผลของเธอเข้า เขากลับเบนไปทิศทางอื่น

“มีใครบ้างที่ไม่เคยเจออุปสรรค คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีกนะ”

น้ำเสียงอ่อนโยน ท่าทีของจักรชัยเหมือนกำลังปลอบประโลมคนอย่างไรอย่างนั้น

เขา ไม่ใช่แค่ดีธรรมดา

ใบหูของเธอแดงเล็กน้อย น้ำทิพย์รับไม่ค่อยได้กับความปรารถนาดีของจักรชัย

ถ้าหากว่าเป็นจักรชัยคนก่อน ตัวเอง.......

เสียดายตอนนี้ เขาเป็นถึงคุณชายใหญ่ ตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่หนอ

เธอยิ้มส่ายหน้าอย่างขมขื่น น้ำทิพย์ขยับเขยื้อนร่างกาย เธอหลีกออกจากมือของจักรชัย สีหน้ากลับสู่ความเย็นชาอีกครั้ง

“คุณชาย ห้องผู้ป่วยเชื้อโรคเยอะ ระวังด้วยค่ะ......”

“เธอกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ”

ในมือว่างเปล่า อารมณ์เบิกบานในตอนแรกเจือจางลงไม่น้อย

“หมายความว่าอย่างไร”

“ไม่มีความหมายอะไร คุณชายได้มาเยี่ยมแล้ว รีบกลับเสียเถอะ เดี๋ยวท่านผู้หญิงจะมาเห็นเข้า”

คำพูดของน้ำทิพย์คิดจะไม่ไว้หน้าก็ไม่ไว้หน้า ทำให้อารมณ์โทสะที่ถูกกดทับของจักรชัยกระดอนขึ้น

มาอีก

อะไรกันเนี่ย

ตัวเองทนลำบากลำบน อดหลับอดนอนหลายคืนกว่าคนจะฟื้นขึ้นมาได้

แต่กลับพูดดีๆกันได้ไม่กี่นาทีก็เปลี่ยนท่าทีเสียแล้ว

ถ้าพอเข้าประตูมาแล้วเป็นแบบนี้ จักรชัยจะไม่รู้สึกโกรธเท่าไหร่เลย แต่ตอนนี้เกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย

อารมณ์โทสะที่กดทับอยู่ในใจ ทำให้จักรชัยเชยคางของน้ำทิพย์ขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“น้ำทิพย์ เกินไปแล้วนะ”

คำพูดนี้คือคำเตือนสติ และก็เป็นคำตักเตือน

น้ำทิพย์เป็นคนน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มแค่ไหน ไม่อย่างนั้น ก็คงไม่ได้รับการดูตัวจากบ้านตระกูลหัสบดินทร์ ที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้หรอก แล้วยิ่งได้มาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของจักรชัย หากแต่น้ำทิพย์แกล้งทำไขสือ

“คุณชาย คุณออกไปก่อนเถอะค่ะ”

“หึ ทำดีไม่ได้ดี”

เอาหน้าร้อนไปนาบบั้นท้ายเย็น จักรชัยแค่นเสียงเย็นชาขึ้นทีหนึ่ง หมุนตัวกลับไป โดยที่ไม่หันหัว

กลับ

เมื่อกลับไปถึงห้องพักผู้ป่วยของตนเอง

อารมณ์ของจักรชัยยังจัดว่าดีมาก คนอะไร ตอนแรกคิดว่าเป็นคนปกติดีๆอยู่ กลับกลายเป็นคนพาลไม่เลือกหน้าซะอย่างนั้น

แน่นอนว่า เวลานี้จักรชัยผู้คอยให้ตนเองฟื้นขึ้นอย่างใจจดใจจ่อกลับโดนตนเองไล่ไปเสียอย่างนั้น

เขาไม่รู้หรอกว่าในจังหวะที่เขาหันหลังก้าวขาออกไป น้ำทิพย์รู้สึกจิตตกขนาดไหน

แต่ก็ได้แต่แบบนี้แหละ

น้ำทิพย์รู้ชัดดี ว่าตนเองกับจักรชัยไม่ใช่คนระนาบเดียวกัน

คนหนึ่งครอบครัวมั่งคั่ง ส่วนอีกคนมีภาระครอบครัวเต็มไปหมด

เพราะฉะนั้น ต่อให้รู้ว่าจักรชัยรู้สึกดีกับตนเอง เธอก็ยังคงปฏิเสธอยู่ดี

ช่วยไม่ได้ ก่อนหน้านี้ต่อให้สถานภาพของจักรชัยไม่ดีอย่างไร

แต่ตอนนี้ เขาได้กลายเป็นคนที่ตัวเองเอื้อมไม่ถึงเสียแล้ว

ทางนี้ น้ำทิพย์ว้าวุ่นฟุ้งซ่าน จนนอนไม่หลับ

ทางนั้น จักรชัยก็เฉกเช่นเดียวกัน

เขาผู้ซึ่งโดนน้ำทิพย์ขับไสไล่ส่งออกจากห้องผู้ป่วย สภาพอารมณ์และจิตใจค่อนข้างว้าวุ่น

ในเวลานี้เอง ด้านนอกประตูมีเสียงลอดเข้ามา

“ก๊อกๆๆ”สองสามที เสียงกังวานผ่านเข้ายังแก้วหูของจักรชัย

“เข้ามา”