moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 63

บทที่ 63 ขัดจังหวะ

“พ่อครับแม่ครับ นอกจากร้านนั้นก็ยังมีอีกร้านหนึ่งที่คล้ายกัน...”

เขาเปลี่ยนเรื่องโดยไม่ฟังคำพ่อใหญ่

ไร้สาระน่า ถึงกับกล้าตะคอกเสียงดังใส่พ่อแม่ของเขา

เมื่อก่อนเป็นเพราะไม่มี ตอนนี้มีแล้ว จะปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไร

“จักรชัย นั่น...”

อาจเป็นเพราะมองออกถึงท่าทีของจักรชัย พ่อใหญจึงไม่ได้เอ่ยปากพูดต่อ แต่แม่ใหญ่ที่อยู่ข้างๆกลับดูมีท่าทีลังเล

“มีอะไรก็พูดสิแม่”

รีบพูดออกมา จักรชัยจะได้สบายใจ

“หรือว่าพวกเราจะหาร้านธรรมดาๆหน่อย นั่นน่ะ...”

จักรชัยรู้ดีว่าเหตุการณ์เมื่อกี้ยังติดอยู่ในใจของแม่ใหญ่

แม้เธอจะไม่พูด แต่ในใจลึกๆแล้ว...

“จริงด้วย จักรชัย พ่อกับแม่รู้ว่าแกไม่ได้ต่ำต้อยแล้ว จึงอยากกินอะไรดีดี แต่พ่อกับแม่...”

ไม่รอให้พ่อใหญ่พูดจบ จักรชัยก็พูดขัดจังหวะ

“อะไรดีอะไรไม่ดีล่ะ ไม่ว่าสถานะลูกชายอย่างผมจะเป็นอย่างไร? เติบโตมาจากไหน ผมก็รู้ดีอยู่แก่ใจ”

“ของน่ะ ไม่ต้องแพงก็ใช้ได้แล้ว”

จักรชัยยิ้มยิงฟันโดยไม่ใส่ใจ

เมื่อสองสามีภรรยาเห็นเขาเป็นแบบนี้ ในใจก็รู้สึกปลื้มอกปลื้มใจ

“จักรชัย แกคิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ว พ่อกับแม่ยังกลัวว่าแก...”

แม่ใหญ่เช็ดน้ำตาด้วยความปลาบปลื้ม และเสียงกระแทก

“เอาล่ะ ไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้ว พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ”

เมื่อเห็นท่าทีของพ่อแม่ตัวเองเป็นแบบนี้แล้ว จักรชัยก็รู้สึกเสียใจและเปลี่ยนเรื่อง

“จริงด้วย ยายเฒ่า หายากที่ลูกชายยังมีความกตัญญู เธอก็เป็นเสียแบบนี้”

ในขณะที่เช็ดน้ำตาให้แม่ใหญ่ พ่อใหญ่ก็พูดปลอบใจด้วยความอดทน

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันแค่ดีใจจนคุมไม่อยู่”

เธอเคาะหัวตัวเองและยิ้มอย่างขัดเขิน

ในที่สุดพวกเขาทั้งสามก็ตัดสินใจที่จะรับประทานอาหารในร้านอาหารธรรมดาแบบบ้านๆในราคาห้าสิบหยวน

หัวอกพ่อแม่ผู้น่าสงสาร

หลังจากที่ทั้งสามทานข้าวเสร็จ จักรชัยก็เตรียมไปชำระเงิน แต่ทางร้านกลับแจ้งมาว่าชำระเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ในขณะนี้จักรชัยก็ทำตัวไม่ถูก

เมื่อพ่อเดินไปได้ระหว่างทาง ความรู้สึกก็เป็นเช่นนี้

“พ่อ”

เขาตะโกนเรียกพ่อใหญ่ จักรชัยมองเงินห้าสิบหยวนที่อยู่ในมือตัวเองโดยไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“อุตส่าห์เข้าเมืองมา ผมควรจะดูแลพ่อกับแม่...”

“จักรชัย เราเป็นครอบครัวเดียวกันอย่าคิดเป็นอย่างอื่น”

เขาบีบมืออย่างแรงด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างพอใจ

“แบบนั้นก็ได้”

เขาวางของที่อยู่ในมือลงในกระเป๋าสตางค์อย่างช่วยไม่ได้ จักรชัยนำทางไป

ทั้งสามเดินหัวเราะพูดคุยไปด้วยกันตลอดทางและเวลาก็ผ่านไปนานมากแล้ว

เมื่อทั้งสามมาถึงคฤหาสน์ก็สายแล้ว

“สวรรค์ นี่ฉันฝันไปหรือเปล่า?”

เมื่อยืนอยู่ภายใต้คฤหาสน์หรูหราและงดงาม แม่ใหญ่อดเอามือปิดปากไม่ได้

พ่อใหญ่ก็เช่นกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“พ่อครับแม่ครับ พวกคุณไม่ได้ตาฝาดไปหรอก นี่คือสถานที่ที่พวกเราจะอาศัยอยู่ในอนาคต”

“ลูกชายของพ่อกับแม่รวยแล้ว พ่อแม่ควรจะเสพสุขได้แล้ว”

จักรชัยตบหน้าอกตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ

แม้ว่าเงินจะไม่ใช่ของตัวเอง แต่จักรชัยก็มีความสุขเมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาสามารถทำเพื่อพ่อแม่ของเขาได้

สามีภรรยาสบตากัน มองเห็นได้ถึงความไว้วางใจจากนัยน์ตาของทั้งคู่

“จักรชัย พอได้เห็นคฤหาสน์หลังนี้ พ่อกับแม่ก็วางใจได้แล้ว”

แม่ใหญ่เดินไปข้างหน้าและจับมือลูกชายของตัวเองไว้

“จริงสิ จักรชัย ดูเหมือนว่าตระกูลหัสบดินทร์จะดีกับแกไม่เลวเลยนะ”

พ่อใหญ่ตบไหล่จักรชัยพร้อมกับพูดออกไปแบบนั้น

“พ่อแม่แท้ๆ เธอจะปฏิบัติกับผมไม่ดีได้อย่างไร”

เมื่อคำพูดนี้เผลอหลุดออกจากปากจักรชัย พ่อใหญ่แม่ใหญ่ต่างก็เงียบไป