My Baby เด็กเลี้ยงบำเรอรัก นิยาย บท 14

ตอนนี้คุณแม่มานั่งทานอาหารพร้อมกันกับลูกชายและไม่ลืมที่จะชวนขนมผิงมากินด้วย หญิงสาวตักนั่นนี่ให้คุณหญิงอย่างเอาใจโดยที่ไม่ได้สนใจเขาแม้แต่น้อย จะบอกว่าเขาพอเข้าใจว่าที่เธอต้องทำแบบนี้เพราะว่าขนมผิงกลัวแม่ของเขารู้ แต่เข้าใจมั้ยว่าคนมันเคยได้รับความสนใจจากสิ่งนั้นมาก่อน แต่ตอนนี้ทำได้แค่เพียงมองเธอทำให้คนอื่นเช่นแม่ของเขามันรู้สึกเซ็งนิดหน่อย

"เดี๋ยวผิงเอาเมล่อนมาให้นะคะ ของฝากจากบนดอยค่ะพ่อเลี้ยงซื้อมา"

"จริงเหรอ.. ฉันชอบนะงั้นทานข้าวเสร็จเราไปกินด้วยกันที่ห้องรับแขกดีกว่า วันนี้ฉันจะดูละครเย็นผิงกับพาไปดูเป็นเพื่อนฉันนะ"

"ได้ค่ะ"

ขนมผิงยิ้มออกมาก่อนจะหยิบน้ำเย็นส่งให้ท่าน พ่อเลี้ยงคาวีมองหญิงสาวอย่างเซ็งๆก่อนจะตักอาหารตรงหน้าทานเองอย่างช่วยไม่ได้ ใช้เวลาไม่นานเขาก็กลับไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วตามสามคนไปในห้องรับแขก ให้ไปอยู่ในห้องคนเดียวเหงาๆอย่างนั้นเหรอ เหอะ! น่าเบื่อจะตาย

"อ่าวพ่อเลี้ยง มาดูละครกับแม่เหรอ"

"ครับ ผมเบื่อนะขออยู่ด้วย"

เขาเดินมานั่งลงข้างคุณแม่โดยมีขนมผิงนั่งอยู่ข้างล่างกำลังปอกเมล่อนอยู่ เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เธอก่อนจะเอ่ยออกมา

"ขอกินด้วยสิ"

ขนมผิงหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ได้ค่ะพ่อเลี้ยง"

เธอตักเมล่อนใส่จานแบ่งให้เขาก่อนจะส่งไปให้ตรงหน้า เขารับมาก่อนจะตักทานแก้เบื่อ แม่ไม่น่ามาตอนนี้เลยให้ตายสิทุกอย่างพังหมดเลย เห้อ!

"อร่อยมั้ยคะ"

"อร่อยสิ เราไม่กินเหรอ"

เขาเอ่ยถามขนมผิงเพราะรู้ว่าหญิงสาวชอบมาก คุณหญิงลอบมองสองหนุ่มสาวก่อนจะหันไปมองป้าพาแล้วอมยิ้มออกมาเล็กน้อย

"กินไปแล้วค่ะ ป้าพานี่ของป้าจ๊ะ"

"ขอบใจไอ้ผิง กินบ้างสิเรานะผอมไปแล้ว"

"ผิงผอมที่ไหนเล่า เค้าเรียกหุ่นดีแล้วจ๊ะป้า"

"ผอมอย่างกับไม้เสียบผี หุ่นดีตรงไหน"

พ่อเลี้ยงเอ่ยออกมาลอยๆก่อนจะกินเมล่อนในจานพร้อมกับอมยิ้มแก้มปริ คุณหญิงลอบสังเกตทั้งสองคนเป็นลูกชายของเธอเองที่ชอบมองเด็กสาว พอเธอเผลอไปคุยกับพาก็ชอบสะกิดขนมผิงอย่างแกล้ง แล้วแบบนี้ยังจะปากแข็งอีก

"พ่อเลี้ยงว่าให้ผิงซะเสียหมด"

หญิงสาวบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก เขาอมยิ้มพลางใช้ขาสะกิดเธอทีเผลออย่างแกล้ง

"แม่ง่วงแล้ว หนูผิงเราไปนอนกันเถอะลูก"

"ได้ค่ะคุณหญิง"

ขนมผิงลุกขึ้นประคองคุณท่านให้ขึ้นยืน พ่อเลี้ยงคาวีลุกขึ้นตามก่อนจะช่วยประคองแม่อีกฝั่ง

"แม่ไม่มาหาผมตั้งนาน คืนนี้ผมนอนด้วยได้มั้ยจะได้หายคิดถึง"

เขาอมยิ้มมองคนเป็นแม่อย่างอ้อน คุณหญิงหันไปมองขนมผิงเธอเห็นสายตาของท่านรีบก้มหน้าลงทันทีอย่างรู้สึกแปลก เหมือนท่านจะรู้อะไรซักอย่างเลยอ่ะแต่ตอนนี้ยังเดาไม่ออก

"แม่นอนกับผิงลูกจะมานอนได้ยังไงน่าเกลียด มันจะดูไม่ดีเอาได้ ค่อยนอนแล้วกันฝันดีนะลูก หนูผิงเอาจานไปเก็บก่อนก็ได้ค่อยตามฉันเข้าไป เดี๋ยวไปกับพาก่อน"

คุณหญิงให้คนสนิทพากลับเข้าห้องไป แต่จริงแล้วก็แค่อยากจะให้โอกาสทั้งสองคนได้คุยกันซักแป๊บ และเธอกับพาจะแอบมองอยู่ห่างๆ

"ได้ค่ะ"

ขนมผิงนั่งลงเก็บจานปล่อยให้ป้าพากับคุณหญิงเดินเข้าห้องไปก่อน คล้อยหลังเหลือกันแค่สองคนพ่อเลี้ยงคาวีเดินมาสวมกอดหญิงสาวไว้ทันทีพร้อมกับหอมแก้มซ้ายขวาด้วยความคิดถึง

"งื้อ..พ่อเลี้ยงขาทำอะไรเนี่ย"

"ทำไมแม่ต้องมาด้วยเนี่ย เซ็งเลย"

เขาทำหน้าเสียอารมณ์เป็นอย่างมาก วาดฝันไว้ว่าจะนอนกอดผิงทั้งคืนแต่สุดท้ายต้องได้นอนคนเดียวซะอย่างนั้น

"พูดอะไรแบบนั้นคะ คุณแม่มาหาต้องดีใจสิ ผิงจะไปเก็บของแล้วพ่อเลี้ยงไปนอนได้แล้วค่ะ ฝันดีนะคะ"

ขนมผิงหอมแก้มชายหนุ่มเพื่อบอกฝันดีก่อนจะเดินออกไปจากห้องรับแขก พ่อเลี้ยงเดินตามออกมาก่อนจะปล่อยให้เธอเก็บจานเสร็จแล้วดึงเธอมากอดอีกครั้งหนึ่งตรงหน้าห้องครัว

"พรุ่งนี้ไปหาที่ออฟฟิศนะ จะไปรอที่นั่น"

"ออฟฟิศของไร่เหรอคะ"

"อืม ใช่... จะรอนะ"

ขนมผิงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกอดพ่อเลี้ยงกลับเช่นกัน คืนนี้เธอคงเหงาเพราะปกติจะนอนกับพ่อเลี้ยงทุกคืนเลย นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ไม่ได้นอนกอดชายหนุ่ม

และทุกอย่างอยู่ในสายตาของคนเป็นแม่และป้า ทั้งสองคนแอบมองหน้าประตูก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วหันมาคุยกัน

"มีนัดกันออกไปเจอที่ออฟฟิศด้วย ลูกชายฉันมันร้ายมากจริงๆ"

"แล้วคุณหญิงจะทำยังไงเจ้า"

ป้าพาเอ่ยถามอย่างสงสัย คุณหญิงยิ้มมุมปากออกมาก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียงนอนไม่ตอบคำถามอะไรอีก ซักพักขนมผิงก็เดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มแก้มปริอย่างอารมณ์ดีสุดๆ

"ยิ้มมาเชียว มีอะไรดีๆเหรอจ๊ะ"

"เปล่าค่ะ ป้าพากลับเถอะจ๊ะดึกแล้ว เดี๋ยวผิงดูแลคุณหญิงต่อเอง"