My Baby เด็กเลี้ยงบำเรอรัก นิยาย บท 4

หลังจากที่ทั้งสองคนทานบุฟเฟ่ต์จนอิ่มก็ควงแขนกันมาเดินเล่นต่อ มะรืนที่ไร่ของเขาจะมีการจัดงานเลี้ยงให้กับพนักงานประจำปี ว่าจะซื้อของไปจับฉลากแจกซักหน่อยไหนๆก็มาให้ขนมผิงเลือกแล้วกัน

"ผิงช่วยเลือกทองซักห้าเส้นสิ จะเอาไปแจกคนงานในงานประจำปีมะรืนนี้"

"ทองเหรอคะ แจกเยอะเชียวตั้งห้าเส้นแหนะ"

"แจกไปเถอะเส้นละสลึงเดียวเอง แล้วก็เอาเงินรางวัลด้วยผิงว่าใส่เท่าไหร่ดี"

เขาเอ่ยถามเธออย่างขอความเห็น ปกติให้ผู้ช่วยมาจัดการเองแต่ไหนๆมาเดินห้างแล้วซื้อติดมือไปเลยแล้วกัน

"รางวัลใหญ่รึเปล่าคะ"

"ใช่ รางวัลใหญ่เลย"

"หมื่นหนึ่ง..."

เขาพยักหน้าอย่างคิดตาม หมื่นหนึ่งน่าจะน้อยไปห้าหมื่นไปเลยทุกคนจะได้สนุก

"ห้าหมื่นแล้วกัน"

"โห! เยอะจัง"

ขนมผิงอุทานออกมาก่อนจะเดินเข้าร้านทองไปเลือกให้เขาตามที่ต้องการ นอกจากหน้าที่ที่ต้องบำเรอเขาบนเตียงนอน เธอยังมีหน้าที่คอยแสดงความคิดเห็นต่างๆและทุกคนในไร่คิดว่าเด็กสาวคนนี้ค่อนข้างมีอิทธิพลโน้มน้าวใจพ่อเลี้ยงอยู่ไม่น้อย ให้เธอไปพูดสำเร็จแทบทุกอย่าง

"ไม่เยอะนะ แล้วกลับไปจัดการเรื่องโบนัสพนักงานคนที่อยู่มานานให้หน่อย ผิงจะให้เท่าไหร่ก็แล้วแต่ใช้เงินเท่าไหร่ก็บอกเดี๋ยวให้ผู้ช่วยเบิกมาให้"

ขนมผิงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเลือกสร้อยหลายแบบ ที่ไม่ซื้อแหวนเพราะไม่รู้ไซส์ของคนรับ

"พอแล้วค่ะพ่อเลี้ยงครบแล้ว"

"เราไม่เอาบ้างเหรอ..."

ขนมผิงส่ายหน้าทันที เขาซื้อให้เธอเยอะมากแล้วของมีค่าแทบจะเต็มตู้เก็บในห้องนอนแล้ว

"ไม่เอาค่ะ พ่อเลี้ยงซื้อให้ผิงเยอะแล้ว ที่มียังใส่ไม่ครบเลย"

"ก็ซื้อให้เก็บไว้ ทองเป็นของมีค่าอนาคตมันคือสมบัติที่เรามี ให้อะไรก็รับไว้เถอะไม่ทำให้ฉันจนลงหรอก"

เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินไปซ้อนหลังหญิงสาวแล้วเลือกสร้อยข้อมือให้เธอหนึ่งเส้นจำนวนหนึ่งบาท เธอยื่นมือให้เขาลองทาบตามใจเพราะเถียงไปก็เท่านั้น

"สวยเนาะเส้นนี้"

"ค่ะ"

ขนมผิงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มก่อนจะปล่อยให้เขาตัดสินใจเลือกให้แล้วรอช่วยถืออย่างเดียว จากนั้นพ่อเลี้ยงคาวีก็พาเธอกลับมาที่ไร่ เขามีออฟฟิศในไร่แต่เขาชอบทำงานที่บ้านมากกว่า เงียบสงบไร้เสียงรบกวน

"ผิงขอรายชื่อพนักงานทั้งหมดค่ะ เดี๋ยวจะแยกให้ว่าใครจะได้โบนัสเท่าไหร่ พ่อเลี้ยงไม่มีมาตรฐานเหรอคะว่ากี่ปีได้เท่าไหร่"

เธอเอ่ยถามชายหนุ่ม เขาพาเธอมานั่งเล่นในห้องทำงานก่อนจะโทรศัพท์ไปสั่งให้ผู้ช่วยเอารายชื่อมาให้ขนมผิงตามที่เธอขอ

"ลองถามดินดูแล้วกัน ปกติเขาเป็นคนทำ แต่ถ้าผิงอยากให้เยอะกว่าปกติก็แล้วแต่ ปีนี้กำไรเยอะกว่าปีที่แล้วเยอะอยู่ให้เพิ่มก็ได้นะตามใจเลย"

เขาเอ่ยออกมาก่อนจะนั่งลงข้างๆหญิงสาวแล้วกอดเอวเล็กไว้หลวมๆ ปกติเขาจะให้เธอมานั่งเฝ้าในห้องทำงานเนี่ยแหละทำงานไปดูของสวยๆงามๆไปเพลินดีออก

"ค่ะ งั้นเดี๋ยวผิงปรึกษาพี่ดินก็ได้ค่ะ"

"ตามใจแล้วกัน ขอนอนตักหน่อยได้มั้ยง่วงอ่ะเมื่อคืนกว่าจะได้นอน เหนื่อย"

เขาอมยิ้มแกล้งหยอกหญิงสาว ขนมผิงที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้าไม่ถูกถึงแม้ว่าจะอยู่ด้วยกันแบบนี้แต่ใช่ว่าเธอจะชินซะเมื่อไหร่ ยังคงมีความเขินอายทุกครั้งที่ได้สัมผัสใกล้ชิดกับพ่อเลี้ยงอยู่

"เหนื่อยก็ไปนอนในห้องสิคะ มานอนตรงนี้จะสบายตัวได้ยังไง"

"ไม่ได้อยากนอนสบาย อยากนอนตักผิงมากกว่า"

"คุณหญิงฟังแล้วจะโกรธจะเกลียดพาก็ได้เจ้า แต่วันนี้พาต้องพูด เมื่อสามปีก่อนพาให้ขนมผิงมาช่วยงานที่ไร่ คุณหญิงจำหลานพาได้มั้ยเจ้า"

(จำได้สิ หลานพาสวยนะแม่หนูคนนั้นชื่อขนมพิงใช่มั้ย ฉันไปที่ไร่ก็เจอบ่อยอยู่นะทำไมเหรอ)

"หลังจากงานเลี้ยงคืนนั้น พ่อเลี้ยงกับไอ้ผิงมีความสัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง พาพยายามที่จะหยุดความสัมพันธ์นั้นแต่พ่อเลี้ยงไม่ยอมปล่อยหลานพาไปนะสิ"

(ตายแล้ว! ทำไมเพิ่งมาบอกฉัน ถ้าตั้งแต่งานเลี้ยงครั้งนั้นก็สามปีแล้วมั่งทำไมปล่อยไว้นานขนาดนั้น)

คุณหญิงเอ่ยอย่างตกใจ ไม่คิดว่าลูกชายจะเอาเปรียบเด็กคนหนึ่งได้นานขนาดนี้ ถ้าถึงขั้นไม่ยอมปล่อยแสดงว่าคงจะรู้สึกอะไรด้วยแน่นอน

"พาขอโทษเจ้าคุณหญิง ตอนนี้พาทำอะไรไม่ได้แล้วคุณหญิงเป็นคนเดียวที่จะหยุดความสัมพันธ์ของทั้งสองคนได้"

พาอยากขอร้องให้ท่านช่วยนี่คือตัวช่วยสุดท้ายที่หลานสาวของเธอจะหลุดพ้นจากสถานะนี้

(ฉันจะไปช่วยยังไงล่ะ อีกอย่างถ้าพ่อเลี้ยงกับหนูขนมผิงจะรักกันขึ้นมา พาก็ควรดีใจกับหลานสิ ฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหลานพาเลย ถ้าจะรักกันจริงก็ควรยินดีกับหลานสิถึงจะถูก เป็นเมียพ่อเลี้ยงคาวีวิลล่าสบายที่สุดในชีวิตแล้ว อย่าคิดมากเลย)

คุณหญิงที่รู้แบบนั้นตอนแรกก็ตกใจ แต่ถ้าอยู่กันมานานขนาดสามปีถือว่าผ่านช่วงทดลองไปแล้ว ถ้าลูกจะแต่งงานกับหลานพาเธอก็ไม่ว่าอะไร พาเป็นคนเก่าแก่ที่อยู่กับเธอมานานและเป็นคนดีซื่อสัตย์นิสัยดีมาก ถ้ามีหลานนิสัยก็คงจะไม่ต่างกันเท่าไหร่

"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะเจ้า พ่อเลี้ยงบอกไอ้ผิงว่าจะปล่อยให้มันเป็นอิสระก็ต่อเมื่อแต่งงานมีเมียแล้วเท่านั้น ซึ่งเท่ากับว่าไอ้ผิงไม่ได้เป็นเมียแต่งแน่นอน"

(ตายแล้ว! นี่ลูกชายฉันมันเลวขนาดนี้เลยเหรอ)

"คุณหญิงต้องมาช่วยขนมผิงนะเจ้า"

(ได้ๆฉันขอเวลาหน่อย พ่อเลี้ยงนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆเอาเปรียบผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไงกัน! บอกหนูผิงให้ทนหน่อยฉันจะบินไปหาแต่คงไม่ใช่ตอนนี้)

"ขอบคุณเจ้าคุณหญิง ขอบคุณนักๆ"

(สบายใจได้เลยนะพา ฉันจะไม่ให้พ่อเลี้ยงคาวีเอาเปรียบหลานสาวของพาเด็ดขาด)