My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 162

ตอนที่ 162

“มีความสุขสิคะ” สำหรับปาณีแล้ว คำถามนี้ธามนิธิไม่จำเป็นต้องถามเลย

ตลอดเวลาที่อยู่ข้างๆเขา เป็นช่วงเวลาที่เธอมีความสุขและไร้ความกังวลมากที่สุดในหลายปีนี้

เธอได้ลิ้มรสของการถูกเอาใจ ถูกรัก ถูกปกป้อง ความรู้สึกที่ถูกใส่ใจตลอดเวลานี้ เป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยมีมาก่อน

ธามนิธิลูบหัวเขาเบาๆ พูดเหมือนกับพูดเองเออเองวา “ถ้าอย่างนั้นก็อยู่ข้างฉันไปตลอดชีวิตนะ”

พูดแบบนี้ไม่เหมาะกับนิสัยของธามนิธิเลย ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะอารมณ์ไม่ค่อยดีจริงๆด้วย ปาณียิ้มอย่างสดใส ตอบโดยไม่ต้องคิดว่า “ได้สิคะ!”

รอยยิ้มนี้ เป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของธามนิธิละลาย

เขาคิดว่า เธอต้องเป็นของขวัญที่พระเจ้าส่งมาให้แน่ๆ!

ไม่เช่นนั้น ทำไมเวลาอยู่กับเธอ เขาถึงมีความสุขมากขนาดนี้ล่ะ?

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ปาณีก็กลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง เตรียมตัวกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ของธามนิธิที่บ้านวิสิทธิ์เวช

ถ้าให้พูดความจริง เธอต้องฝึกทหารนานขนาดนี้ กลับมาก็อยากพักผ่อนในห้องดีๆ ไม่อยากออกไปไหนทั้งสิ้น

เพราะว่าเธอเจ็บเท้ามากจริงๆ แผลถลอกก่อนหน้านี้ยังไม่หายดีเลย

แม้จะไม่ต้องใส่รองเท้าทหารแล้ว แต่ว่าเท้าที่ต้องการพักผ่อน พอใส่รองเท้าตัวเองแล้วก็ยังเจ็บอยู่ดี

เธอเปลี่ยนชุดเสร็จ ก็จ้องมองรองเท้าของตัวเองอย่างเศร้าใจ

แม้ว่าปาณีจะอยู่กับธามนิธิ แต่เธอประหยัดอดออมตั้งแต่เด็กจนชินแล้ว จึงไม่ชอบที่จะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยรองเท้าที่ซื้อก็ไม่ได้แพงมาก ใส่เวลาปกติก็ยังดี แต่เมื่อวานตอนใส่กลับมาบ้านยังปวดอยู่เลย

จึงทำให้เธอไม่อยากยื่นเท้าเข้าไปในตอนนี้

แต่ว่า จะกลับไปบ้านวิสิทธิ์เวช เธอก็ไม่สามารถที่จะใส่รองเท้าแตะบนเท้าเธอในตอนนี้ไปได้สินะ!

ปาณีกัดฟันตัวเอง กำลังจะใส่รองเท้า จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น