My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 223

ตอนที่223

“……” ถึงตอนนี้ปาณียังไม่รู้วันเกิดของคุณอาเลย เธอมองไปที่ธามนิธิ “คุณอาราศีอะไรคะ?”

“เธอถามวันเกิดฉันตรงๆก็ได้แล้วไม่ใช่หรือไง?” ธามนิธิรู้ทันทีเลยว่าปาณีจำวันเกิดเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ

โดนฉีกหน้าแบบนี้ปาณีก็รู้สึกอึดอัด “หนูสัญญาว่าคราวหลังจะไม่ลืม”

ไวยาตย์ตอบแทนธามนิธิ “วันเกิดคุณธามนิธิเป็นวันที่ยี่สิบเก้าเดือนธันวาคม ราศีแคพริคอร์นครับ”

ปาณี “หนูรู้แล้วจะจำได้ทั้งชาติเลย จะไม่ลืมแม้แต่วิหนึ่งด้วย”

ธามนิธิมองที่เธอทำตัวจริงจังแบบนี้มุมปากก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ยังดีที่ยังมีจิตสำนึก!

“แล้วนี่ไม่คิดจะให้ของขวัญอย่างอื่นบ้างหรือไง” ปาณีมองเขาอย่างอ้อน

“……” ธามนิธิมองเธอราวกับว่าสิ่งที่เธอขอมานี้มันเกินไปจริงๆ “ยังจะเอาของขวัญวันเกิดเพิ่มอีก?”

“อือ” ปาณีไม่รู้สึกว่าตัวเองขออะไรเกินเขตมากไปจึงไปพูดใกล้ๆหูเขาเบาๆ “งั้นคุณจุ๊บหนูหนึ่งทีถือเป็นของขวัญวันเกิดว่าไงคะ?”

ระหว่างที่พูด เสียงอ่อนๆของเธอวนเข้ามาในหูเขา

อยู่ข้างธามนิธิมานานขนาดนี้ ตอนนี้เธออ่อยธามนิธิได้ถนัดมือสุด

บางครั้งก็อดที่จะหยอกเล่นไม่ได้

ธามนิธิ “……”

ปาณีผิดหวัง “ไม่เอาก็ช่างมันเถอะ”

วินาทีต่อไปก็ได้ยินธามนิธิพูดขึ้นมา “ปิดตาสิ”

ปาณียิ้มแล้วปิดตา เอาหน้าไปใกล้เขา

ธามนิธิมองเธอที่เข้าใกล้อย่างไม่ระแวงอะไรเลย ก้มหัวไปจุ๊บที่ปากเธอหนึ่งที

บรรยากาศหวานแหววเต็มทั่วรถตอนนี้

ไวยาตย์กำลังขับรถอยู่พอเห็นภาพนั้นก็ตกใจจนรีบหลบสายตาหนี

ยิ่งอยู่ยิ่งรู้ว่างานที่ตัวเองกำลังทำอยู่ตอนนี้มันลำบากมากจริงๆ

บ้านวิสิทธิ์เวชชั้นบนสุด ไวยาตย์ยืนเฝ้าที่หน้าห้องได้ยินเสียงเปียโนออกมาจากห้องอย่างติดๆขาดๆ

พวกเขากลับมาจากข้างนอก ธามนิธิก็พาปาณีมาที่นี่เลย

นี่เป็นครั้งแรกที่ปาณีได้สัมผัสเปียโน ธามนิธิก็มีความอดทนกับเธอ

แสงไฟในห้องเป็นแบบโรแมนติกมีบรรยากาศ

ปาณีมองธามนิธิเพราะรู้สีกผิดคาด “คุณอาพาหนูมาเล่นเปียโนทำไมคะ?”

“ชอบไหม?” ธามนิธิมองเธอ “ของขวัญที่ฉันให้เธอ”

ไม่ได้เอาเพชรพลอยให้เธอแล้วก็ไม่ได้เอาอย่างอื่นให้เธอแต่ว่าพาเธมาทำเรื่องที่เธออยากทำมากที่สุด

เธอเคยบอกเขามาก่อนว่าเธออิจฉาติรยา รู้สึกว่าขนาดเปียโนตัวเองยังไม่เคยเล่นเลย เขาจำได้

ปาณีก้มหัวลง “ชอบค่ะ”

รู้สึกเหมือนน้ำตาจะตกลงมา

ครั้งที่แล้วเขาซื้อหยกราคาแพงให้เธอ เธอยังไม่รู้สึกอะไรแต่ครั้งนี้มันกลั้นไม่ไหวจริงๆ

ถึงหยกก็อาจจะหายากแต่ความฝันของตัวเองมันยิ่งต้องรักษาไว้

ธามนิธิมองเธออย่างอ่อนโยนแล้วพูดอย่างจริงจัง “คราวหลังถ้าเธออยากเล่นเปียโนเดียวฉันสอน ถ้าเธออยากเต้นรอให้ฉันหายดีก่อนฉันจะสอน”

“……” ปาณีมองธามนิธิ คำพูดของเขาทำให้น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ปล่อยออกมา “ขอโทษ”

เธอหันตัวไม่ให้ธามนิธิเห็นตอนเธอร้องไห้ มันน่าอาย!

กลางคืนจนผ่านเที่ยงคืนไป ปาณีกับธามนิธิค่อยลงมาชั้นล่าง กำลังออกจากลิฟต์ก็เห็นเวทัสยืนอยู่ที่ระเบียง

“คุณเวทัสครับ” ไวยาตย์เห็นเวทัสก็รู้สึกตกใจ “คุณอยู่ที่นี่ได้ไงครับ?”