My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 279

ตอนที่279

ไม่ได้ทำอาหารมานานเธอก็อยากลองโชว์บ้าง

เวลาอารมณ์ดีก็มีแค่ทำอาหารถึงแสดงความตื่นเต้นในใจเธอออกมาได้

ธามนิธิ “ได้หมด”

“งั้นเดียวหนูเลิกเรียนก็ไปซื้อผักทีเดียวเลย “ปาณรพูดต่อ “คุณอากลับบ้านรอเลยนะ”

“ได้” ธามนิธิได้ยินน้ำเสียงดีใจของเธอก็ยิ้ม

ปาณียังไม่รู้ว่านี่คือธามนิธิให้ไวยาตย์ไปจัดการมา

แต่เห็นเธอมีความสุขเขาก็มีความสุข

……

ตอนบ่ายไวยาตย์เข้ามาจากข้างนอก “คุณธามนิธิครับ คุณชรัณนัดกินข้าวคืนนี้ครับ”

คุณชรัณคือคนที่เอาหยกให้ปาณีครั้งที่แล้วเพราะว่าพื้นที่ที่บริษัทจะสร้างนั้นมีสัญญาร่วมกับคุณชรัณก็เลยผ่านไปทุกสองสามวันคุณชรัณก็จะนัดเลี้ยงข้าวให้ธามนิธิตลอด

“ปฏิเสธไปก่อน” ธามนิธิพูดต่อ “คืนนี้ฉันมีนัดแล้ว”

“มีนัด?” ไวยาตน?มองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมผมไม่เคยรู้ว่าก่อนว่าคุณมีนัด? กับใครหรอครับ?”

“ภรรยาฉันเอง” ตอนธามนิธิพูดก็แสดงน้ำเสียงแบบโอ้อวด

ไวยาตย์มองเขา “อยู่กับคุณปาณีทุกวันไม่เบื่อหรอครับ? กินข้างนอกก็เหมือนๆกันหมด รอให้คุณปาณีเลิกเรียนแล้วพาคุณปาณีไปกินข้าวด้วยไม่ดีหรอครับ”

ปาณีก็เคยเห็นคุณชรัณก็รู้จักกันอยู่กินข้าวด้วยกันก็เป็นเรื่องปกติ

ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องปฏิเสธนัดของคุณชรัณ

ธามนิธิยกหัวขึ้นมามองไวยาตย์รู้สึกคำถามที่เขาถามมันตลกมาก ภรรยาน่ารักขนาดนี้อยู่กับเขาแล้วจะเบื่อได้ยังไงกัน?

และถึงแม้เธอและปาณีจะเจอหน้ากันทุกวันแต่ทั้งสองคนก็ออกบ้านแต่เช้าแถมกลับบ้านดึกอีกเวลาอยู่ด้วยกันไม่เยอะเข้าใจไหม?

ไวยาตย์ที่โดนธามนิธิจ้องก็พูดอย่างอึดอัด “ทำ……ทำไมหรอครับ?”

“เธอไม่มีแฟนสินะ?” ธามนิธิถาม

ไวยาตย์ “ไม่มีครับ”

ทีจริงมีอยู่คนหนึ่งแต่ชอบบ่นว่าเขางายยุ่งเกินไปสุดท้ายก็เลิกกัน

ตั้งแต่ที่ธามนิธิเกิดอุบัติเหตุเขาก็มาดูแลธามนิธิตลอดไม่แบ่งกลางวันกลางคืนยิ่งไม่มีเวลาไปหาแฟนอีก

ธามนิธิมองไวยาตย์ “ก็ว่า”

เธอเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้วไม่อยากซีเรียสเรื่องแบบนี้กับคนโสด

“……” ถึงแม้ไม่รู้ว่าธามนิธิคิดะไรอยู่แต่ไวยาตย์รู้สึกตัวเองโดนเหยียด

ธามนิธิ “ฉันว่ารีบไปหาแฟนสักคนเถอะ!”

ไม่รู้จักสถานภาพ

ถ้าอยู่แบบนี้ต่อไปอีกสงสัยต้องอยู่เป็นโสดทั้งชาติ

ไวยาตย์ “ผมพยายามครับ”

เหอะเขาก็อยากหานั่นแหละ!

แต่กลางวันงานยุ่งที่บริษัทกลางคืนก็งานยุ่งที่บ้านธามนิธิ ธามนิธิไปไหนเขาก็ต้องไปตาม เขาก็รู้สึกหมดหวังจริงๆ……

แต่คำพูดพวกนี้เขาก็ไม่กล้าบอกกับธามนิธิหรอก

และสำหรับไวยาตย์แล้วผู้หญิงก็เหมือนเสื้อผ้าที่มีก็ได้ไม่มีก็ได้ เขาก็ไม่ได้แคร์อยู่แล้ว

เพราะเป็นคำสั่งของธามนิธิ ไวยาตย์เลยต้องโทรไปปฏิเสธนัดของคุณชรัณ นิสัยคุณชรัณอยู่ต่อหน้าธามนิธิยังดีอยู่บอกเข้าใจไว้เลยครั้งหน้าค่อยนัดกันอีกที

พองานที่บริษัทจัดการเสร็จธามนิธิและไวยาตย์ก็กลับไปที่บ้านทันที

ธามนิธินั่งอยู่ข้างหน้าต่างวาดรูปไปด้วยแล้วรอปาณีกลับมาด้วย

ผ่านไปไม่นานตอนพระอาทิตย์ตกมุมหนึ่งในสวน ราวกับเหมือนของจริงปรากฏขึ้นมาในกระดาษและยังมีร่างของคนน่ารักอีก

มองผลงานตัวเองเขาก็ยกยิ้มขึ้นมา

น้าลำมุงยกชาเข้ามาข้างใน “ธามนิธิหิวหรือยัง? หรือว่าจะให้น้าไปทำอาหารให้?”