My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 308

ตอนที่308

แต่ตอนนี้มีคุณอาอยู่ข้างๆก็พบว่าที่จริงแล้วฤดูหนาวก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น

ทั้งสองคนรอไปอีกสักพักก็ยังไม่เห็นนภันต์ตอบกลับมา ปาณีไม่ไว้ใจเลยลุกขึ้นมานั่ง “ฉันโทรหาเขาก่อน”

ปกตินภันต์ตอบข้อความเร็วมาก

ธามนิธิมองปาณีที่ลุกขึ้นมานั่งแล้วโทรหานภันต์

ระหว่างรอสายเธอก็ขมวดคิ้วดูเหมือนเป็นห่วงน้องชายมาก

“สวัสดีครับ” รอไปอีกสักพักโทรศัพท์ถึงรับสายแต่ว่ามันกลับไม่ใช่เสียงของนภันต์

ปาณีขมวดคิ้วแล้วถาม “นี่เป็นโทรศัพท์ของนภันต์ไม่ใช่หรอคะ?”

“ใช่ครับ ผมเป็นรูมเมทเขาครับเขาไข้ขึ้นหนักมากแล้วเป็นลมตอนนี้อยู่ในโรงพยาบาลครับ”

“……” ปาณีฟังจบก็รู้สึกปวดหัวทันที

เมื่อคืนตอนนภันต์มาก็เหมือนจะไม่ค่อยสบายแต่เห็นไม่ได้หนักมากปาณีเลยไม่ได้ไปสนใจแต่ทำไมแค่วันเดียวก็ถึงกับเป็นลมเข้าโรงพยาบาลได้?

ปาณีถามที่อยู่เสร็จก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วพูดกับธามนิธิ “นภันต์ไม่สบายฉันไปหาเธอที่โรงพยาบาล พ่อแม่ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่มีแค่ฉันที่อยู่ใกล้หน่อย”

ธามนิธิ “ฉันเป็นเพื่อน”

“ไม่ต้อง” ปาณีมองคุณอา “คุณอารีบพักผ่อนเถอะ เดียวฉันให้คนขับรถไปส่งก็ได้แล้วตอนนี้มันยังไม่ดึกมาก”

“งั้น……ระหว่างทางก็ระวังหน่อยนะ”

“อือ” ปาณีรีบเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วพูดกับธามนิธิ “งั้นฉันไปแล้วนะ?”

“อือ” ธามริธินั่งอยู่บนเตียงมองปาณีที่เดินออกไปนัยน์ตาก็ยิ่งดำไปอีก

ถ้าตอนนี้เขาปกติดีไม่เหมือนกับตอนนี้ก็คงจะไปเป็นเพื่อนเธอได้

“คุณปาณีครับถึงแล้วครับ” คนขับรถนำรถมาจอดที่หน้าโรงพยาบาล ปาณีลงจากรถแล้วพูดกับคนขับรถ “ขอบคุณนะคะ คุณไปพักก่อนเลยเดียวตอนจะกลับแล้วจะโทรหานะคะ”

“ครับ”

ปาณีเดินเข้าไปในห้องก็เห็นนภันต์กำลังเติมน้ำเกลือแล้วนอนอยู่บนเตียงพอเห็นปาณีเดินเข้ามา “พี่ครับ”

ปาณีเดินเข้าไปยื่นมือไปจับหน้าผากเขา “ทำไมถึงร้อนขนาดนี้? เมื่อคืนเธอไปทำอะไรมา?”

“ไม่ได้ทำอะไร! กินข้าวเสร็จก็กลับหอเลย” นภันต์พูดอย่างหมดความมั่นใจ

“เล่นเกมส์โต้รุ่ง?”

นภันต์ “ไม่ใช่”

พอเห็นเขาแบบนี้ปาณีก็รู้เลยทันทีว่าตัวเองทายถูกแล้ว

เธอบ่นเขา “นภันต์นี่เธอจะเอาเล่นแต่เกมส์จนไม่เอาชีวิตตัวเองแล้วหรือไง! ถึงแม้อยากเล่นขนาดไหนก็คงไม่เล่นแบบไม่แบ่งวันแบ่งค่ำแบบนี้สิ”

“พี่เป็นห่วงผมขนาดนั้นเลยหรอครับ?” นภันต์มองปาณที่กำลังโกรธอยู่ก็ยิ้มออกมา

ปาณีมองเขาแล้วทะปากแข็ง “ใครเป็นห่วงเธอ?”

“พี่ไม่เป็นห่วงผมแล้วมาหาผมตอนดึกแบบนี้หรอครับ” ทั้งๆที่หน้าดูซีดไปหมดแต่เขายิ้มออกมาได้

ปาณีอธิบาย “ฉันโทรหาเธอแล้วรูมเมทเธอบอกว่าเธออยู่โรงพยาบาล ฉันจะไม่มาได้ยังไงกัน? จะรบกวนคนอื่นมากไปมันก็ไม่ดี!”

รูมเมทของนภันต์กลับไปหมดแล้วเมื่อกี้ปาณีพึ่งไปคุยกับพวกเขาที่ข้างนอกมา

“งั้นพี่ก็ถือว่าผมเป็นคนกันเองสินะ?” นภันต์ถามอย่างหวังคำตอบ

ปาณีจ้องเขา “ใครให้เธอเป็นน้องชายของฉันละ”

โตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ก็ไม่อยู่ที่นี่อีกเธอก็ต้องเป็นห่วงเขาอยู่แล้ว

นภันต์ “ผมคิดว่าพี่ยังโกรธแม่อยู่เลยไม่นับผมเป็นน้องชายแล้ว! ตอนนี้พี่ก็ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไรเลย”

“ฉันไม่นับเธอเป็นน้องชายแล้วเธอก็จะไม่เป็นน้องชายของฉันแล้วหรือไง?” ใยโลกนี้สิ่งที่ตัดขาดยากที่สุดนั่นก็คือสายเลือด