My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 309

ตอนที่309

ก็เหมือนฝนสิริถึงแม้จะเกลียดขนาดไหนแต่นั่นก็คือแม่ของเธอ

นภันต์มองเธอแล้วยิ้ม

ปาณีมองเขาที่เอาแต่ยิ้มก็เลยเอาใบเสร็จค่าใช้จ่ายโรงพยาบาลให้เขา “นี่เป็นค่าใช้จ่ายที่เธอมาอยู่โรงพยาบาล ฉันจ่ายคืนเพื่อนเธอไปหมดแล้วรอเธอหาตังได้ก่อนอย่าลืมมาคืนฉันด้วย”

“อ่อ” เขาเอาใบเสร็จไป “โคตรแพงเลย!”

“ใครให้เธอเป็นลมละ? รูมเมทเป็นห่วงเธอเลยส่งเธอเข้าโรงพยาบาล ถ้าเธอรู้ว่าแพงแล้วคราวหลังก็อย่าทำให้ตัวเองไม่สบายอีกละ!”

“โคตรโหดเลย!” นภันต์มองเธอ “สงสารพี่เขยผม”

“ไปของเธอไป!” ปาณีโดนเขาทำโกรธจนหัวเราะ “ฉันแค่โหดกับเธอไม่โหดใส่เขาหรอก”

และเธอก็ไม่เคยทำโหดใส่คุณอาด้วยซ้ำ!

เพราะว่าพรุ่งนี้ช่วงเช้าไม่มีเรียนปาณีเลยไม่ได้กลับบ้านโทรไปบอกให้ธามนิธิจากนั้นก็อยู่เป็นเพื่อนนภันต์ที่โรงพยาบาล

ตอนเช้าปาณีออกไปซื้ออาหารเช้าให้เขาตอนกลับมาก็พบว่าฝนสิริก็มา

ได้ข่าวว่านภันต์ไม่สบาย ฝนสิริเป็นห่วงจนออกจากบ้านตั้งแต่เช้าแล้วรีบมาหาเขาด่วน

ปาณีอดคิดถึงเมื่อก่อนตอนที่ตัวเองเป็นไข้ไม่ได้ ตอนฝนสิริรู้ว่าเธอไม่สบายก็แค่ให้เธอดื่มน้ำร้อนเยอะหน่อย

การกระทำที่มีต่อระหว่างลูกสาวและลูกชายมันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงจริงๆ

อาจจะในสายตาของคุณแม่มีแค่นภันต์เท่านั้นที่เป็นลูกรักของเขา!

ตอนนี้ฝนสิรินั่งกังวลอยู่ที่ข้างเตียงมองนภันต์ด้วยความอ่อนโยน “เป็นยังไงบ้าง? ดีขึ้นหรือยัง? เป็นไข้ก็ไม่รู้จักโทรมาบอกแม่สักหน่อย”

“ผมไม่เป็นไร” นภันต์ “พี่มาดูแลผมทั้งคืนเลยที่จริงแล้วแม่ไม่ต้องมาก็ได้”

ฝนสิริมองปาณัแล้วสงสัยกับคำพูดของนภันต์ “นี่พึ่งพี่สาวเธอได้ไหมเนี่ย? ตอนนี้เขาคงไม่นับพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วแหละ”

ปาณีแต่งงานกับธามนิธิ เขาไม่ได้เงินสินสอดสักบาทแค่นี้ก็ช่างเถอะไปถึงงานแต่งก็โดนคนอื่นหัวเราะอีก

ตอนนี้ทุกคนก็รู้กันหมดแล้วว่าลูกสาวของเขาแต่งงานกับคนพิการ

ได้ยินที่แม่ตัวเองพูดประชดแบบนี้ ปาณีวางอาหารเช้าลง “นภันต์ฉันกลับไปก่อนนะ”

“ปาณี” ฝนสิริเรียกเธอไว้

ปกติไม่ได้เจอปาณีเลยตอนนี้อุตส่าห์ได้เห็นหน้าสักทีเขาก็คงต้องว่าเธอหน่อย

ปาณีหยุดเดิน “มีอะไร?”

ฝนสิริมองเธอ “นภันต์ยังไม่หายดีเธอก็จะไปแล้วนี่เธอมีน้ำใจหรือเปล่าเนี่ย? ตอนนั้นที่ฉันไม่ให้เธอไปเรียนนภันต์ขอฉันว่าอยากเอาโอกาสตัวเองมาให้เธอแต่เธอล่ะ? เธออยู่ใกล้กับเขามากที่สุดแล้วยังทำให้เขาไม่สบายขนาดนี้อีก”

ปาณรหมดคำพูด “เขาไม่สบายแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน?”

นี่มาโทษได้ตลกมากเลย!

เธอทำอะไรผิด?

รู้ว่านภันต์ไม่สบายเธอก็รีบมาในเวลาแรกมาเฝ้าเขาทั้งคืนตอนนี้ง่วงจนจะตายอยู่แล้ว

ฝนสิริ “เธอนี่ไม่มีน้ำใจจริงๆ นภันต์กับเธอโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กเรียกเธอว่าพี่สาวมาตั้งหลายปีตอนเธอแต่งงานก็ไม่คิดเผื่อน้องชายตัวเองบ้างตอนนี้ดีหรือยัง? เงินสินสอดไม่ได้สักบาทแล้วยังทำให้ทุกคนมาหัวเราะคนในบ้านอีก ตอนนี้ทุกคนรู้หมดแล้วว่าลูกสาวฉันแต่งงานกับคนพิการ! ฉันกับพ่อเธอยกหัวไม่ขึ้นเลย”

“แม่” นภันต์รีบช่วย “แม่อย่าพูดแบบนี้สิครับ”

“ฉันทำไมจะไม่พูด?” ฝนสิริพูดอย่างน่าสงสาร “ฉันเลี้ยงดูพวกเธอจนโตถึงทุกวันนี้ฉันไม่ลำบากหรอ? พ่อเธอไม่ได้เรื่องเอง ตอนท้องฉันโตฉันยังออกไปทำงานให้คนอื่นที่ข้างนอกบ้านหลังมีฉันเป็นเสาหลัก! แต่สุดท้ายฉันกลับเลี้ยงคนที่ไม่มีน้ำใจแบบนี้”