My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 310

ตอนที่310

พูดถึงตรงนี้ฝนสิริก็ร้องไห้ออกมา “ใช่ พี่เธอเกลียดฉันเกลียดที่ฉันไม่ให้เขาไปเรียนแต่ฉันจะทำยังไงได้ละ? ฉันก็แค่หวังให้เขาได้แต่งงานกับคนที่ดีอย่าเหมือนชาตินี้ของฉัน เพื่อลูกชายสองคนปกติขนาดซื้อเสื้อดีๆสักตัวยังซื้อไม่ได้ วันที่เธอแต่งงานเสื้อที่ฉันใส่น้าเธอเป็นคนซื้อให้เองเพรากลัวทำให้เธอเสียหน้าแล้วเธอล่ะ! ในสายตาเธอยังมีบ้านหลังนี้หรือเปล่า?”

เสียงร้องไห้ของฝนสิริทำให้ปาณีรู้สึกเสียใจ

เมื่อก่อนเธอรู้สึกเกลียดฝนสิริมากแต่พอได้ยินที่เขาพูดแบบนี้เธอก็รู้สึกเสียใจ

เธอรู้ว่าแม่ตัวเองไม่ค่อยได้เรียนเยอะ สิ่งที่มีของไม่มาก ชีวิตของเขาก็มีเพียงเท่านี้ก็เลยเขาไม่เห็นความสำคัญของการเรียน ก็แค่รู้สึกว่าผู้หญิงถึงเรียนดีขนาดไหนมันก็เปลือกไปเปล่าๆ……

เธอรู้สึกเสียใจแทนแม่เธอ

ที่จริงฝนสิริอายุเยอะกว่าจันวิภานิดเดียวแต่ว่าพอมายืนอยู่ด้วยกันคนรอบข้างก็คิดภาพไม่ออกว่าพวกเขาเป็นคนสมัยเดียวกัน

อีกคนใช้ชีวิตอยู่บนสูงสุด กินดีอยู่ดี

อีกคนใช้ชีวิตอยู่บนต่ำสุด ใช้ชีวิตยากลำบาก

ปาณีหันหน้ากลับมามองฝนสิริ ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยตีนกาที่น่ากลัวพวกนั้นเป็นร่องรอยของชีวิตที่อยู่บนหน้าเธอ

“ค่าใช้จ่ายโรงพยาบาลฉันจ่ายหมดแล้ว ตรงนี้มีอีกสองพันหยวนฉันรู้ว่าเธอและคุณพ่อกำลังส่งนภันต์เรียนอยู่ใช้อย่างประหยัดมาตลอด เงินอาจจะไม่เยอะมากแต่ขอให้เธอดีกับตัวเองหน่อย” ปาณีเอาเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วยัดใส่มือของฝนสิริ

ฝนสิริคิดว่าเธอจะเถียงเขากลับเหมือนที่เคยทำแต่ไม่คิดว่าจะเอาเงินให้เขา

แต่เขาก็ยังทำหน้าเคร่งอยู่ “แค่สองพัน เธอคิดว่าฉันเป็นขอทานหรือไง?”

ปาณียิ้ม “แล้วทำยังไงได้ล่ะ? ลูกสาวเธอมีกำลังแค่นี้ เงินพวกนี้ฉันหามาเองอย่างลำบากถ้าเธอรู้สึกน้อยฉันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี วันนี้ฉันกลับก่อนนะ”

ปาณีมองนภันต์แล้วเดินออกไป

เธอพึ่งออกมาก็เห็นไวยาตย์ยืนอยู่หน้าระเบียงข้างนอก

พอเห็นไวยาตย์เธอก็ผิดคาด “เธอมาได้ยังไง?”

สายตาของไวยาตย์ดูแปลกๆ “คุณธามนิธิไม่ไว้ใจเลยให้ผมมาดูหน่อย คุณนภันต์เป็นยังไงบ้างครับ?”

คุณอา……นี่นึกถึงเธอตลอดเวลาเลยจริงๆ

“ไม่เป็นไรแล้วมีแม่ฉันดูแลเขาอยู่”

ตัวเองก็ช่างมันเถอะแต่นภันต์มีฝนสิริค่อยเป็นห่วงไม่มีทางให้เขามีปัญหาได้หรอก

ไวยาตย์ก็เดินตามปาณีออกมา เขามองปาณีที่เงียบผิดปกติมักจะรู้สึกว่าเธอมีความโตกว่าอายุของเธอ

นึกถึงที่ตัวเองได้ยินตอนอยู่นอกห้องเมื่อกี้ก็รู้สึกผิดคาด

ไวยาตย์ “ผมคิดว่าคุณปาณีชาตินี้ก็คงจะไม่ติดต่อกับคุณแม่อีกแล้ว! ตอนนั้นเขาทำกับคุณขนาดนั้น……”

“เหอะ……” ปาณีหัวเราะไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกตาตัวเองเปียกไปหมด :

“เธอรู้ไหม? เมื่อก่อนแม่ฉันก็ดีหับฉันนะ

ฉันจำได้ตอนที่ฉันอายุแปดเก้าขวบเขายังไม่ได้ทำงานที่ร้านหม้อไฟตอนนี้แต่กลับช่วยคนอื่นขนอิฐ

ขนอิฐจากชั้นแรกไปชั้นที่หก อิฐก่อนเดียวแค่ไม่กี่สตางค์ พอหนึ่งวันลงมาก็อาจจะได้สักยี่สิบหยวนก็จะซื้อของอร่อยให้ฉันและนภันต์กิน……

ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็บอกกับตัวเองว่าสักวันฉันจะไปหาเงินมาเลี้ยงดูเขาเอง ฉันไม่รู้ฉันต้องหาเงินจากไหนสิ่งที่ทำได้อย่างเดียวนั่นก็คือตั้งใจเรียนก็เลยผลการเรียนของฉันถือว่าดีมาตลอด