My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 315

ตอนที่315

“เขาเกลียดฉัน เพราะว่าเขาเลยทำให้ฉันโดนทุกคนเกลียด” พูดถึงตรงนี้น้ำตาของทีนาร์ก็จะตกลงมา

นลิน มีสุวรรณยิบกระดาษทิชชูช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ “ไม่ต้องร้องแล้ว”

ผู้ชายรอบข้างที่เห็นเขาปลอบทีนาร์ก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา “ฉันอยากเป็นทิชชูที่อยู่ในมือของเขาจัง”

“สวนขนาดนี้! นิสัยก็ยังดีอีก!”

“นี่มันทั้งสวยทั้งมีน้ำใจจริงๆ!”

แล้วยังมีคนยกถาดข้าวตัวเองให้อาจารย์อีก “อาจารย์ครับกินของผมก็ได้ครับ!”

“ขอบคุณนะแต่ไม่ต้องหรอก” นลิน มีสุววรณ์ยิ้มตอบแล้วปฏิเสธไป คนที่ได้เห็นรอยยิ้มเขาใกล้ๆรู้สึกตัวเองมีความสุขจนจะเป็นลมไปแล้ว

ปาณีและโมรีที่อยู่ข้างๆก็ไม่ได้พลาดฉากนี้ไป

โมรี “บ้าจริง เขานี่สวยมากเลย!”

ไม่ได้มีแต่ผู้ชายที่ชอบคนสวย ผู้หญิงก็เช่นกัน

ผู้หญิงที่สวยแบบไม่มีอันตรายมันคงเป็นที่น่าอิจฉาที่สุด

ทันใดนั้นนักเรียนที่อยู่ข้างโต๊ะก็พูดขึ้นมา “ฉันมีเพื่อนในคณะดนตรีเขาบอกว่าอาจารย์คนนี้ชื่อนลิน มีสวรรณ์”

นลิน......มีสวรรณ์?

มือที่กำลังจะหยิบผักของปาณีก็ชะงักแล้วยกหัวขึ้นมองเขาคนนั้น

เขาเป็นนลิน มีสุวรรณ์?

ปาณีเคยจินตนาการว่านลิน มีสุวรรณ์เป็นคนยังไง เธอคิดว่าผู้หญิงคนที่สามารถทิ้งคุณอาในตอนที่คุณอาลำบากที่สุดถึงแม้จะสวยแต่ก็คงสวยไม่ถึงไหนหรอก เพราะหน้าตามันมาจากการที่เธอจินตนาการเอง

แต่......

ในตัวผู้หญิงคนนี้ไม่ได้รู้สึกถึงความโหดร้ายของเขา ทั้งๆที่เธอรู้ว่าเขาเป็นผู้หญิงที่ทิ้งคนอื่นแต่ก็ไม่สามารถนำสองอย่างนี้มาปะติดปะต่อกันได้

เธอแอบสงสัยว่าเป็นแค่คนสองคนที่มีชื่อเหมือนกันเองหรือเปล่า

คืนนี้ธามนิธิกลับมาดึก

ปาณีไปเยี่ยมนภันต์ที่โรงพยาบาลแล้วค่อยกลับบ้านพอเห็นธามนิธิยังไม่กลับมาก็ไปนั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขกอัพเดทเวยป๋อของวันนี้แล้วดูละครไปสองตอนพวกเขาค่อยกลับมา

ได้ยินเสียงจอดรถปาณีก็รีบวิ่งไปข้างนอก

ข้างนอกอากาศเย็นหน่อย เธอเห็นธามนิธิที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เข็น “คุณอาคะ”

เธอกังวลว่าวันนี้เขากลับมาดึกเป็นเพราะรู้เรื่องของนลิน มีสุวรรณ์หรือเปล่า?

ตอนบ่ายเธอไปถามเวทัสมาแล้วและมั่นใจแล้วว่าผู้หญิงที่เจอในวันนี้เป็นนลิน มีสุวรรณ์คนที่ทิ้งคุณอาตอนนั้น

“คุณปาณีครับ” ไวยาตย์เข็นธามนิธิเข้าไป

ธามนิธิมองปาณีที่ใส่เสื้อบางก็ถามด้วยความโกรธ “ทำไมใส่บางแบบนี้ก็วิ่งออกมา? เธออยากเป็นหวัดอีกหรือไง?”

“.......” ปาณีก็แค่เป็นห่วงเขาแต่ต่อหน้าคุณอาที่กำลังโกรธอยู่ก็ตอบกลับไปอย่างง่าย “ฉันผิดไปแล้ว”

ธามนิธิมองเธอแล้วยื่นมือไปจับมือที่เย็นของเธอ “ดึกขนาดนี้แล้วทำไมไม่นอนเช้าหน่อย ไม่เชื่อฟังกันเลยสักนิด”

ขึ้นไปชั้นบนธามนิธิไปอาบน้ำ ปาณีก็มองไวยาตย์ “นลิน มีสุวรรณ์กลับมาแล้วคุณอารู้หรือยัง?”

เธอรู้สึกว่าตัวเองมีความจำเป็นที่ต้องเตือนไวยาตย์สักหน่อย

ไวยาตย์ “อือ เขานัดคุณธามนิธิกินข้าวเย็นพรุ่งนี้ครับ”

“......”

“กินข้าวเย็น?” ปาณีมองไวยาตย์อย่างตกใจ “นี่เขายังกล้ามีนัดคุณอาอีกหรอ?”

ตอนที่คุณอาลำบากที่สุด นลิน มีสุวรรณ์เลือกที่จะทิ้งและหนีไปแต่ตอนนี้เขากลับมายังกล้ามานัดธามนิธิอีกงั้นหรอ

ปาณีไม่ได้คิดถึงตรงนี้เลย

พูดถึงนลิน มีสุวรรณ์ ไวยาตย์ก็รู้สึกโมโห “ใครจะไปรู้เขาล่ะครับ!”