นางบำเรอแสนรัก นิยาย บท 1
คำสั่งนาย
อัณชญาดีใจกรี๊ดลั่นบ้าน เมื่อผลสอบแอดมิดชั่นออกมาว่าเธอสอบติดทุกอันดับที่เลือก
“เป็นไรวะอัณ” นุ่มโผล่หน้าเข้ามาในห้องเพื่อถามไถ่ ขณะนั่งดูละครรอบดึกอยู่ในโถง สีหน้าก็ดูตกใจกับเสียงกรี๊ดของอัณชญาอยู่ไม่น้อย ดีที่ว่าป้าหมายหลับไปแล้ว
“อัณสอบเข้ามหา’ ลัยได้แล้วพี่นุ่ม”
“แล้วติดที่ไหน”
“ติดทุกอันดับที่เลือก ทั้งกรุงเทพฯ และในตัวจังหวัด”
“แล้วอัณจะเลือกเรียนที่ไหนล่ะ”
“คงต้องถามน้าพลดูก่อน”
“แล้วอัณอยากเรียนที่ไหนล่ะ”
“เมื่อก่อนอยากเรียนที่กรุงเทพฯ มหา’ ลัยอันดับต้นๆ ของเมืองไทย แต่ตอนนี้หนูอยากเรียนในตัวเมือง ไม่อยากไปจากที่นี่”
“ยังไงก็ต้องถามนายก่อนหรือเปล่า ว่าเขาจะให้เรียนที่ไหน เพราะยังไงอัณก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียนายนะ”
“ไม่ใช่เมีย แค่นางบำเรอกำมะลอเท่านั้น” อัณชญาแก้ต่างให้
“จะเมียหรือนางบำเรอก็คือๆ กันนั่นแหละ เขาจ่ายเงินเดือนให้นี่หว่า แต่ถ้าอัณอยากเรียนที่นี่ ก็ไม่น่าจะเป็นไรนะ กรุงเทพฯ มันไกลไป อัณไปเรียนที่นั่น พี่ก็คงเหงา”
“เมื่อก่อนก็อยู่ได้นี่พี่”
“อ้าว นั่นเมื่อก่อน แต่ตอนนี้มีอัณมาอยู่ด้วยแล้ว ดีกว่าอยู่กับป้าหมายสองคน” ซึ่งค่ำมา ดูละครจบป้าก็สวดมนต์แล้วก็นอน ส่วนเธอจะนอนดึก อยากมีเพื่อนคุยและดูซีรีส์ยามดึกบ้าง
“เหมือนกันเลย เมื่อก่อนหนูก็อยากไปเรียนต่อมหา’ ลัยกรุงเทพฯ แต่ตอนนี้ไม่อยากไปแล้ว อยากเรียนในเมือง จะได้อยู่ที่นี่ต่อไง” เพราะจากที่นี่เข้าเมืองก็แค่ไม่กี่กิโลฯ เอง นั่งรถสองแถวไปกลับก็สะดวกดี
“แต่คงแล้วแต่นายไหม”
“หนูไม่อยากไปเรียนที่อื่น ไม่อยากไป ไม่อยากไป” อัณชญาพูดซ้ำไปซ้ำมา จนนุ่มทนไม่ไหว
“อย่าเพิ่งคิดเรื่องนั้น ตอนนี้เราต้องฉลองอัณสอบได้ก่อน กินหมูทะกันไหม”
“นายไม่ให้ออกไปไหน”
“ทำกินเองที่บ้านก็ได้”
“ก็ดี จะได้ชวนพี่แนน พี่ดวง น้าพลมากินด้วย”
“งั้นไปจ่ายตลาดกันดีกว่า”
“ดี หนูไปด้วย”
“นายสั่งไม่ให้อัณออกไปไหนไม่ใช่เหรอ”
“นั่นสิ แต่ไปจ่ายตลาดแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
“ขออนุญาตพี่พลก่อนไหม” นุ่มไม่อยากโดนนายตัดเงินเดือนอีก หากอีกฝ่ายโมโหที่อัณชญาขัดคำสั่ง เพราะไปตลาดกับเธอ
อัณชญาโทร. ไปบอกพล แต่พลไม่อนุญาตให้อัณชญาออกไปไหน แม้แต่ตลาด เพราะนายสั่งไว้
“โอ๊ย ใจคอนายจะขังหนูไว้แต่ในบ้านจริงๆ เหรอ” อัณชญาบ่น
“นั่นสิ แล้วอัณจะอยากอยู่ที่นี่ต่อไหมล่ะ ถ้าจะถูกขังไว้แต่ในบ้านแบบนี้”
“ก็อยากอยู่เหมือนเดิมค่ะ” อัณชญาตอบอย่างไม่ลังเล
“ท่าทางจะหลงเสน่ห์นายแหละ”
“หนูจะเรียนที่ในเมือง”
“นายให้ไปเรียนกรุงเทพฯ”
“ไม่เอา หนูไม่ไป!”
“อัณ มึงจะดื้อทำไม นายอุตส่าห์ใจดี ส่งไปเรียนมหา’ ลัยในกรุงเทพฯ ใครๆ ก็อยากไปเรียนที่นั่นทั้งนั้น มึงจะไม่อยากไปทำไม ตอนแรกก็อยากไปไม่ใช่เหรอ ไม่อย่างนั้นจะเลือกเป็นอันดับแรกๆ ทำไม”
“แต่ตอนนี้หนูไม่อยากไปแล้ว”
“มีเหตุผลอะไรถึงไม่อยากไป”
“หนูอยากอยู่ที่นี่”
“มีเหตุผลอะไรที่จะอยากอยู่ที่นี่”
“หนูอยากอยู่บ้านนี้”
“โอ๊ย มึงจะอยากอยู่มาก จนขัดคำสั่งนายเหรอ อยากให้นายโกรธใช่ไหม รับรองเลยนะ นอกจากมึงจะไม่ได้ไปเรียนต่อกรุงเทพฯ แล้ว มึงจะไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย” พลขู่ เพราะเหนื่อยจะโต้เถียงกับอีกฝ่าย
“น้าพล ช่วยหนูด้วยสิ หนูอยากเรียนในเมืองจริงๆ นะ”
“มึงจะบ้าเหรอ ใครก็ช่วยมึงไม่ได้ทั้งนั้น เรื่องนี้แล้วแต่นาย แล้วมึงเป็นอะไรเนี่ย ทำไมดื้อ คิดถึงอนาคตตัวเองไว้มากๆ เถอะ จะมาเอาแต่ใจตัวเองตอนนี้ได้เหรอ บ้านนี้มันมีอะไรดีนักหนาถึงอยากจะอยู่ ทั้งที่ไปเรียนกรุงเทพฯ มันดีที่สุดนะ”
“ก็บ้านนี้มีนาย”
“โอ๊ย อัณ มึงนี่นา หาเรื่องใส่ตัว คราวก่อนมึงยังไม่เข็ดใช่ไหม ก็นายบอกแล้วว่าไม่สนใจเด็กอย่างมึง มึงจะดันทุรังอยากเป็นเมียเขาเหรอ ถ้ามึงอยากมีผัวนัก ไปเรียนกรุงเทพฯ เลย ที่โน่นมีคนหน้าตาดี รุ่นราวคราวเดียวกับมึงเยอะแยะ”
"""""""""""""""""""""""
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางบำเรอแสนรัก