นางบำเรอแสนรัก นิยาย บท 2

ดวงตาคมกริบเหมือนใบมีดโกนนั้น กวาดมองทั่วร่างเธออย่างสำรวจ ก่อนจะนั่งบนโซฟา นั่งนิ่งๆ จ้องมองร่างเล็กที่อยู่ในชุดแซกสั้น พอนั่งกับพื้นแบบนี้ชายกระโปรงก็ร่นไปถึงโคนขา ที่ทั้งเรียวสวยและขาวกระจ่างตา แล้วไหนจะท่านั่งที่ก้มหน้าตัวงอ คอเสื้อที่คว้านลึกอยู่แล้วก็ยิ่งลึกลงไปจนเห็นเต้าอวบขาวนวลลออตา

ชินภพถึงกับพรูหายใจเพื่อระงับความรู้สึกพลุ่งพล่านภายใน ทั้งจากความโกรธ และอารมณ์บางอย่างที่จู่ๆ ก็พวยพุ่งขึ้นมาอย่างไม่ทันเตรียมใจ ทว่าเสียงที่เปล่งออกมาคำแรกในตอนนี้

“เธอแต่งตัวบ้าอะไรเนี้ย!”

ร่างเล็กถึงกับสะดุ้ง ยิ่งก้มหน้างุดลงไปอีก แน่นอนคอเสื้อก็ลึกตาม จนจะเห็นทั้งเต้าอยู่แล้ว

“เงยหน้าขึ้น แล้วตอบฉันมา!”

อัณชญาสะดุ้งอีกครั้ง แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่หล่อเหมือนฟ้าประทาน แต่ก็ช่างดุเหลือเกิน แล้วเธอก็เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก

“คือ...เอ่อ...หนู....คือ....”

“คืออะไร!” ชินภพตะเบ็งเสียงใส่อย่างหงุดหงิด เพราะโมโหกับความอ้ำอึ้งของเด็กสาว

“หนูอยากแซ่บค่ะ”

“หา อะไรนะ!”

“พี่นุ่มบอกว่านายชอบผู้หญิงแซ่บ หนูเลยให้พี่นุ่มหาชุดแซ่บๆ และแต่งหน้าให้หนูค่ะ” เธอสารภาพไปตรงๆ เผื่อนายจะเลิกโมโหเสียที แต่ดูเหมือนว่า

“จะบ้าเหรอ อายุแค่นี้จะแซ่บไปทำไม!”

“ก็หนูอยากเป็นเมียนาย”

“ทำไมถึงอยากเป็น!”

“หนูอยากอยู่ที่นี่ หนูไม่อยากถูกนายไล่ออกจากบ้าน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นพ่อจะขายหนูให้ไอ้เสี่ยโต หนูไม่อยากถูกส่งเข้าไปอยู่ในซ่อง” บอกพร้อมกับทำหน้าเศร้า ตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้

“ถ้าอยากอยู่ที่นี่นะ อย่าทำอะไรบ้าๆ แบบนี้อีก ทำตัวปกติ และตั้งใจเรียนหนังสือให้จบก่อนเถอะ” น้ำเสียงชินภพอ่อนลง อาจเพราะหน้าสวยๆ นั้นกำลังเบะปาก เขาอาจเสียงดังเกินไป หรือกลัวว่าเขาจะไล่ออกจากบ้านจริงๆ

“ค่ะ ค่ะ หนูจะไม่แต่งตัวแบบนี้อีกแล้ว หนูจะแต่งตัวตามปกติของหนูค่ะ” น้ำเสียงเริ่มร่าเริงขึ้นจนคนมองรู้สึกหมั่นไส้ และสงสัยท่าทีน้ำตาซึมเมื่อครู่

“นายขยี้ความสาวของอัณแบบไม่ปราณีใช่ไหม แต่นายคงอดใจไม่ไหวน่ะ เพราะอัณแซ่บมาก อย่าโกรธนายนะอัณ เพราะพี่ได้ยินสาวๆ ที่ตึกส้มซุบซิบกัน เรื่องเซ็กซ์นายดุดันอยู่บ้าง แต่พวกนั้นก็ชอบกันทั้งนั้นนะ อัณไม่ชอบเหรอ”

“นายเขาตะเพิดหนูออกมา และบอกไม่ให้เอาหน้าไปให้เห็นอีกค่ะ ฮือๆ”

“อ้าว” นุ่มถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกเลยงานนี้ แต่งงอยู่ได้ไม่กี่วินาที พลก็โทร. มาหานุ่ม บอกเสียงดังฟังชัด

[พวกมึงหาเรื่องใส่ตัวกันทำไมวะ อยู่ดีไม่ว่าดี นายโกรธมากรู้ไหม และมึงนะนังนุ่ม นายสั่งหักเงินเดือนครึ่งหนึ่งเป็นเวลาสองเดือน และถ้ามีครั้งหน้าอีก มึงได้ไปทำงานในไร่แน่]

“พี่พล นุ่มผิดไปแล้ว คุยกับนายให้หน่อยสิ โดนหักครึ่งหนึ่งตั้งสองเดือน นุ่มตายแน่ๆ ไม่พอส่งเงินค่างวดรถมอไซค์ให้พ่อน่ะสิ”

[เออ รอนายอารมณ์ดีก่อนจะคุยให้ หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ]

เมื่อพลวางสายไป นุ่มถึงกับปล่อยโฮเสียงดังยิ่งกว่าอัณชญาเสียอีก

"""""""""""""""""""