นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 35

#ประเทศไทย

พอลงเครื่องคุณเหนือก็ให้ลูกน้องมาส่งฉันที่คอนโด ส่วนตัวเขามีงานต้องจัดการต่อ ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่าๆ ฉันเองก็แปลกใจว่าคุณเหนือมีงานอะไรเวลานี้ ก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรออกไป

สมองของฉันในตอนนี้มันเอาแต่คิดสงสัยว่าผู้ชายคนนั้นที่เจออยู่สนามบินเขาเป็นใคร เหมือนคุณเหนือกับเขาจะไม่ถูกชะตากันเท่าไหร่

เมื่อกลับมาประเทศไทยแล้วฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นว่าพราวโทรมาหาฉันนับร้อยสาย ขอความเด้งเข้าเครื่องรัวๆ รวมทั้งเบอร์ของพี่เพชรด้วย ฉันก็ลืมบอกพราวว่าไปต่างประเทศ เธอคงจะเป็นห่วงที่โทรหาไม่ติดถึงได้โทรมาหลายสายขนาดนี้

ฉันกดเบอร์พราวแล้วโทรออก รอสายไม่นานเธอก็รับ

( วารินแกหายไปไหนมาทำไมเพิ่งโทรกลับ ) พอรับสายพราวก็ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

( ฉันไปเยี่ยมนาลินที่ต่างประเทศมาน่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อนนะ )

( ตะ ต่างประเทศเลยหรอ หุ้ย! ฉันอิจฉาแกจัง ไปกับใคร )

( แกว่างหรือเปล่าพราว ฉันอยากไปหาแก )

( ว่างสิ ฉันอยู่บ้านมาได้เลย )

( โอเคฉันจะไปตอนนี้ แค่นี้ก่อนนะ )

ฉันกดวางสายจากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ที่จะไปหาพราวก็เพราะว่าฉันอยากจะระบาย ‘เรื่องคุณเหนือ’ ฉันอยากจะพูดกับใครสักคนก่อนที่จะอกแตกตายซะก่อน

ฉันหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่ได้โทรหรือส่งข้อความไปรายงานกับคุณเหนือว่าจะไปไหน เพราะคิดว่าคืนนี้เขาคงไม่มาค้างกับฉันที่คอนโด

#บ้านของพราว

“โหย! ริน นี่มันBMตัวใหม่ล่าสุดเชียวนะ แกไปเอามาจากไหนเนี่ย” เมื่อพราวเห็นรถที่ฉันขับมาก็ตาลุกวาวแบ้วเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

“เจ้านายให้มาขับน่ะ”

“หื้อ! ต่างประเทศก็พาไปรถก็ให้มาขับ ฉันว่า…”

“เข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่านะ” ฉันรีบพูดตัดบท จากนั้นพราวก็พยักหน้าแล้วเดินนำเข้าบ้านไป

“พี่เพชรยังไม่กลับมาหรอพราว” ฉันถามเพราะไม่เจอพี่เพชรอยู่ในบ้าน

“ยังหรอก รายนั้นต้องสังสรรค์กับเพื่อนๆ ก่อนถึงจะมาบ้านได้ คงดึกๆ นู้น”

“อื้อๆ” ฉันพยักหน้าตอบก่อนจะนั่งลงบนโต๊ะไม้หน้าทีวี

“แกมีอะไรหรือเปล่า ทำไมต้องทำหน้าเครียดแบบนั้น”

“……” ฉันกำมือแน่นจนมันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ กลัวว่าหากพูดความจริบออกไปแล้วพราวจะมองฉันเปลี่ยนไป หรืออาจจะเลิกคบเพราะฉันขายตัว

“รินแก….”

“ถ้าฉันไม่ใช่คนดีแกจะยังคบฉันเป็นเพื่อนอยู่มั้ยพราว” ฉันถามขึ้น พราวขมวดคิ้วอย่างแปลกใจแบ้วนั่งลงข้างๆ กับฉัน

“แกมีอะไร ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ”

“ถ้าฉันบอกว่าฉันขายตัว แกจะตัดเพื่อนกับฉันมั้ย” ฉันค่อยๆ ก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าสู้หน้าเพื่อน มันน่าอายจริงๆ นะ เรื่องแบบนี้

“กะ แกยอกว่าขายตัวอย่างนั้นหรอริน แกขายให้ใคร แล้วทำไมถึงทำอะไรแบบนั้น” พราวถามฉันอย่างตกใจ

“ฉันมันน่ารังเกียจมากเลยใช่มั้ย”

พราวเอื้อมมือมาจับมือฉัน แล้วถาม “ไหนแกลองเล่ามาสิว่าเกิดอะไรขึ้น”

“รถที่แกเห็นฉันขับมาวันนี้ คุณเหนือเจ้าของบริษัทที่ฉันฝึกงานเขาซื้อให้ แล้วเขาก็พาฉันไปเยี่ยมนารินที่ต่างประเทศ เรื่องค่าใช้จ่ายเขาออกให้ทั้งหมด เขาซื้อคอนโดให้ฉัน ซื้อโทรศัพท์ให้ ให้อะไรหลายๆ อย่างที่ฉันไม่เคยได้ และชาตินี้คงไม่มีปัญญาซื้อ”

“กะ กับเจ้าของบริษัท”

พราวยกนิ้วชี้ขึ้นมาสองนิ้วแล้วเอาชนๆ กัน ประมาณว่าฉันกับคุณเหนือเกินเลยกันมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกน้อง ฉันจึงพยักหน้าตอบ

“ริน…” เมื่อเห็นว่าฉันพยักหน้าพราวก็เรียกชื่อฉันอย่างตกใจ “ทำไมแกถึงทำแบบนี้ แกก็รู้ไม่ใช่หรอว่าคุณเหนือเขาเสือผู้หญิงมากขนาดไหน แกพลาดแล้วแหละ”

“ฉันไม่มีทางเลือก ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้นาลินอาจจะตายไปแล้วก็ได้”