นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 34

สายตาของคุณเหนือมันมีอิทธิพลต่อการเต้นของหัวใจของฉันเอามากๆ ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะสบตากับเขาในเวลานี้เลยจริงๆ

“ฉันรอเธอพูดอยู่นะวาริน”

ทำไมเขาถึงต้องการแบบนั้น ทำไมต้องให้ฉันต้องการเขา ทั้งที่เขาคือเจ้าของชีวิตของฉันในตอนนี้

ฉันรวบรวมความกล้าก่อนจะถามออกไป “รินมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอคะ”

“ฉันถามอยู่นี่ไง”

“แล้วคุณเหนือต้องการนอนกับรินทุกคืนหรือเปล่าคะ”

“หึ!!” เขาไม่ตอบแต่กลับหัวเราะในลำคอ และเสียงหัวเราะในลำคอแบบนั้นมันทำให้ขนฉันมันลุกซู่ไปทั้งตัว

“เธอยังใหม่สำหรับฉัน แน่นอนว่าของใหม่มันย่อมดีกว่าของเก่า” พูดจบคุณเหนือก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ กับใบหน้าของฉัน ก่อนที่เขาจะใช้เขี้ยวฟันงับริมฝีปากล่างของฉันเบาๆ แล้วปล่อย “จะตอบคำถามของฉันได้หรือยัง ?”

“รินไม่อยากมีปัญหากับผู้หญิงคนไหนของคุณเหนือ…”

ลมหายใจร้อนผ่าวถูกพ่นออกมาหนักๆ ก่อนที่คุณเหนือจะดันตัวของฉันให้ลงจากตักของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อิงอิงเธอเดินมาพอดี

คุณเหนือหันมองฉันด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินไปหาผู้หญิงที่ชื่ออิงอิง

“อยากมีอะไรกับฉันใช่มั้ย” คุณเหนือถามเธอ ทำให้เธอรีบตอบพร้อมกับฉีกยิ้ม “คุณเหนือน่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วนี่คะ ^_^”

“ตามฉันมา”

หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวเป็นจังหวะที่จุกแน่นเมื่อเห็นว่าคุณเหนือกับผู้หญิงคนนั้นกำลังจะไปทำอะไรด้วยกัน ไม่รู้ว่าฉันเผลอจิกเล็บลงบนฝ่ามือของตัวเองตอนไหน รู้ตัวอีกทีมือก็มีลอยเล็บฝังลึก

ฉันอยากจะพูดออกไปว่าไม่ต้องการให้เขาไปนอนกับผู้หญิงคนไหน แต่ในเมื่อเขาเดินไปขนาดนั้นแล้วฉันจะไปห้ามอะไรได้ อีกอย่างก็เป็นฉันเองที่เลือกจะบ่ายเบี่ยงคำตอบในใจตั้งแต่แรก

ตอนนี้ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากรอ เพราะไม่รู้ว่าจะไปไหน หากที่นี่คือประเทศไทยฉันอ่จจะกลับคอนโดไปแล้ว

“คุณวารินใช่มั้ยครับ” เสียงของผู้ชายเรียกชื่อของฉันดังขึ้น ทำให้หลุดออกจากภวังค์ ฉันหันมองเขาแล้วพยักหน้าตอบ “ใช่ค่ะ”

“นายสั่งให้ผมไปส่งคุณที่คอนโดครับ”

“ระ หรอคะ”

“ครับ”

ฉันค่อยๆ เม้มปากแน่น พยายามบอกตัวเองว่าคุณเหนือเขาให้ฉันเลือกคำตอบแล้ว มันเป็นเพราะฉันเอง และฉันก็ไม่ควรรู้สึกในสิ่งที่ไม่ควรรู้สึก ฉันต้องชินและอยู่เหมือนคนไม่มีหัวใจ

ฉันจะไปรักเขาไม่ได้ ไม่สามารถรู้สึกแบบนั้นได้ เพราะสถานะของฉันเป็นเพียงแค่นางบำเรอ…

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามผู้ชายคนนั้นออกมาที่ลานจอดรถ

“คุณจะแวะซื้ออะไรก่อนมั้ยครับ”

“ไม่ค่ะ รินอยากกลับคอนโดแล้ว”

“โอเคครับ”

ในขณะที่นั่งรถกลับคอนโดสมองของฉันมันว่างเปล่า แต่กลับรู้สึกเจ็บที่หน้าอกข้างซ้าย ฉันควรจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ยังไงดี

#คอนโด

พอมาถึงฉันก็อาบน้ำจากนั้นก็ออกมาดูทีวี พยายามทำให้สมองไม่ต้องไปคิดฟุ้งซ่าน แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่สามารถห้ามความคิดของตัวเองได้ สายตาของฉันเอาแต่จับจ้องมองนาฬิกาบนกำแพงเพื่อดูว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว

ตอนนี้เวลาเที่ยงคืน และคุณเหนือยังไม่กลับห้อง ไม่รู้ว่าทำไมต้องมานั่งรอเขาแบบนี้ ทั้งที่วันนี้เขาไม่กลับห้องแน่ๆ

ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองพร้อมกับหาวนอนวอดๆ ตอนนี้หนังตามันหนักอึ้งแทบจะลืมไม่ขึ้น แต่ก็ยังไม่อยากจะหลับเพราะบางทีคุณเหนืออาจจะกลับมานอนที่ห้องก็ได้

เช้าวันต่อมา ฉันสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรมาเขี่ยๆ แก้มไปมา ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วเห็นว่าตรงหน้าเป็นคุณเหนือ ทำให้ฉันเบิกตากว้างทันที

“…คุณเหนือ”

“ทำไมเธอถึงมานอนตรงนี้ ?”

ฉันยอมเดินมาเก็บเสื้อผ้า พยายามสั่งสมองว่าห้ามคิดถึงเรื่องนั้นอีก

“เมื่อคืนฉันนอนที่โรงแรม…” เสียงของคุณเหนือดังขึ้นมา จากนั้นเขาก็เดินมาหยุดตรงหน้าฉันแล้วพูดต่อ “คนเดียว”

“…..”

“ปกติฉันไม่นอนค้างกับผู้หญิงคนไหน”

หัวใจดวงน้อยเต้นรัวอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้ชายตรงหน้า พูดจบแล้วคุณเหนือก็เดินไปปล่อยให้ฉันยืนม้วนตัวอยู่คนเดียว สมองมันลืมไปทั้งหมดว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นบ้าง

สนามบิน…

ในขณะที่กำลังเดินไปขึ้นเครื่อง จู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาดักหน้า ทำให้ฉันกับคุณเหนือต้องหยุดเดินกระทันหัน ผู้ชายที่มาดักหน้าเขามีลูกน้องมาด้วยสามคน แถมหน้าตาของเขายังหล่อดูดีเอามากๆ

“หวัดดี” เสียงผู้ชายคนนั้นเอ่ยทักทายคุณเหนือ เหมือนว่าเขาจะรู้จักกัน แต่คุณเหนือไม่ตอบอะไรเขาเลยสักคำ แถมยังทำหน้าเหมือนไม่พอใจอีกต่างหาก

“ไม่คิดจะทักทายเพื่อนหน่อยหรอวะ”

“มึงไม่ใช่เพื่อนกู”

“ฮ่าๆ นั่นสิ ก็แค่เพื่อนเก่า” เขาเค้นหัวเราะออกมา รอยยิ้มนั้นมันช่างน่ากลัว

ในขณะที่ฉันกำลังมองผู้ชายตรงหน้าอยู่ จู่ๆ เขาก็ตวัดสายตามามองหน้าฉัน ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากแล้วถามกับคุณเหนือ

“ของเล่นชิ้นใหม่หรอวะ สายดีหนิ” เขายกมือขึ้นมาทำเหมือนจะยื่นมาแตะตัวฉัน แต่ถูกคุณเหนือผลักออกอย่างแรง

การที่คุณเหนือทำแบบนั้น ทำให้ลูกน้องของผู้ชายคนนั้นเดินมาบังตัวเขาไว้แล้วเอามือจับที่ขอบกางเกงของตัวเอง เมื่อฉันมองดูก็เห็นว่าพวกเขาพกปืนติดตัวด้วย

ไม่ใช่แค่เพียงลูกน้องของผู้ชายคนนั้นที่มายืนขวางหน้า ตอนนี้ลูกน้องของคุณเหนือก็มายืนบังหน้าเราไว้เหมือนกัน พวกเขาทำราวกับว่าจะฆ่ากันอย่างไงอย่างงั้น

“อย่ายุ่งกับเธอ” คุณเหนือพูด เขาคว้ามือมาจับมือฉันแล้วรีบพาเดินออกมาจากตรงนั้นทันที