นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 39

“ขอตัวนะคะ” ฉันตัดสินใจเดินเลี่ยงมาอีกทาง

“แล้วเธอจะเสียใจที่เลือกอยู่กับมัน” เขาพูดตามหลัง ฉันเองพยายามไม่สนใจ รีบเดินเข้าลิฟต์

ฉันไม่รู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไรที่มาพูดแบบนั้น และฉันก็กล้าพูดเลยว่านอกจากคุณเหนือแล้วฉันจะไม่ยอมขายตัวให้ใครอีก ที่ฉันทำเพราะความจำเป็น ไม่ใช่ต้องการขายต้องเพื่อแลกกับเงิน

#ภายในห้อง

ฉันล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าอยู่พักใหญ่ก็ไม่เจอ ไม่รู้เอาไปไว้ไหน จึงตัดสินใจลงมาดูที่รถอีกครั้งเผื่อจะลืมไว้ แต่ก็ไม่เจอ จึงกลับมาหาในห้องเผื่อจะวางไว้แล้วลืม

“ไปทำหายไว้ที่ไหนนะ”

ฉันนั่งคิดอยู่นานแต่ก็คิดไม่ออก ถ้าหาจนทั่วแล้วไม่เตอก็คงจะลืมไว้ที่บริษัท

ฉันล้มเลิกความคิดที่จะตามหาโทรศัพท์ จากนั้นก็เข้าห้องมาอาบน้ำ

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จก็มาทำอาหารกินเสร็จแล้วฉันก็นั่วดูทีวีต่อสักพัก แล้วเข้านอน

ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ ฉันสะดุ้งตื่นจากแรงกระชากที่แขนอย่างรุนแรง แขนมันแทบจะหลุดออกมาจากบ่าเลยก็ว่าได้

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น ไฟในห้องถูกเปิดสว่าง แต่เห็นว่าคนที่มากระชากแขนฉันจนมันแทบจะหลุดคือคุณเหนือ

“คุณเหนือ”

“มันอยู่ที่ไหน!!” จู่ๆ คุณเหนือก็ตวาดถามเสียงดัง ทำเอาฉันที่เพิ่งตื่นนอนถึงกับงุนงง

มันอะไร มันที่ไหน หรือมันเป็นของกินเล่น เขาพูดเรื่องอะไร

ฉันปรือตาถาม “คุณเหนืออยากกินมันอะไรหรอคะ”

“วาริน!! ฉันไม่ตลก ไอ้ชู้ของเธอมันอยู่ที่ไหน เธอเอามันไปซ้อนไว้ที่ไหน”

ยิ่ง งง ไปกันใหญ่เมื่อคุณเหนือตวาดถามแบบนั้น เขาเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก ฉันนอนอยู่ห้องเฉยๆ ไท่ได้ออกไปไหน แล้วเขาไปเอาอะไรมาพูด

“พูดอะไรคะ รินไม่รู้เรื่อง”

คุณเหนือจ้องหน้าฉันตาเขม็ง ครั้งนี้เขากระชากแขนฉันอย่างแรงจนร่างของฉันตกเตียง

“รินเจ็บนะคะ ทำไมต้องทำกันขนาดนี้”

คุณเหนือโมโหจนเลือดขึ้นหน้า เขานั่งลงตรงหน้าของฉันแล้วใช้มือบีบปลายคางฉันไว้แน่น การกระทำแบบนี้มันทำให้ฉันเจ็บจนน้ำตาคลอ

ฉันยกมือขึ้นมารั้งแขนของคุณเหนือเอาไว้ แล้วถามเขา “มันเรื่องอะไรคะ บอกรินได้มั้ย รินไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

“ฉันคิดว่าเธอต่างจากคนอื่น หึ! ฉันคงมองเธอดีเกินไป”

“….คุณเหนือ”

“ถ้าฉันไม่โทรหาเธอก็คงจะไม่รู้ว่าเธอแอบซ้อนผู้ชายเอาไว้”

“มะ ไม่ใช่นะคะ รินไม่เคยทำแบบนั้น”

“แล้วหมาตัวไหนมันรับสายของฉัน !!”

“โทรศัพท์ไม่ได้อยู่กับริน รินยังไม่รู้เลยว่าไปลืมไว้ที่ไหน ริน….”

“ลืมไว้กับชู้ของเธอยังไงล่ะ มันเป็นใคร ไอ้เวรนั่นหรือเปล่า”

“ปล่อยก่อนได้มั้ย รินเจ็บ…”

ฉันอ้อนวอนเขาด้วยสายตา อย่างน้อยก็ดีทีาคุณเหนือยอมฟังฉันบ้าง เขาปล่อยมือออกไแจากปลายคางของฉันแล้วลุกขึ้นยืนกอดอกมองหน้าฉัน

“รินหาโทรศัพท์ไม่เจอตั้งแต่ช่วงเย็นแล้ว ตอนแรกคิดว่าลืมไว้ที่บริษัท…”

“…….”

“รินขอพูดอีกครั้ง แล้วแต่ว่าคุณเหนือจะเลื่อหรือไม่เชื่อ รินยืนยันว่ารินบริสุทธิ์ใจ รินไม่มีใคร และไม่คืดจะมี”

พูดจบฉันก็หันหลังให้คุณเหนือแล่วเดินออกมาจากห้อง

ฉันจะไปนอนกับพราว คืนนี้หากต้องเผชิญหน้ากับคุณเหนือทั้งคืน ฉันคงต้องร้องไห้ออกมาให้เขาเห็นแน่ๆ

ในขณะที่ขับรถไปหาพราวที่บ้าน ฉันพยายามบอกตัวเองว่าห้ามร้องไห้ อย่าปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาอาบแก้มเด็ดขาด

เมื่อมาถึงที่บ้านฉันเคาะประตูบ้านอยู่สักพักพราวก็มาเปิดประตูให้

“ริน แกมาได้ไง แล้วมาทำไมเวลานี้”

“อึก~ พราว” ฉันโผล่เข้ากอดเพื่อนโดยไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ในตอนนี้ฉันแค่อยากร้องไห้ มันเสียใจกับคำพูดของเขา

ฉันห้ามความคิดใครไม่ได้ฉันรู้ดี แต่ฉันไม่อยากถูกคุณเหนือมองแบบนั้น เพราะเขาคือคนที่รู้ดีที่สุดว่าฉันยอมเป็นของเขาเพราะอะไร ฉันไม่ได้เห็นแก่เงิน…

“รินแกเป็นอะไร ไม่เอาไม่ร้อง แกร้องไห้แบบนี้ฉันจะร้องตามแล้วนะ”

“อึก~” ฉันยังคงเอาแต่ร้องไห้ มันจุกมันแน่นที่หน้าอกทุกครั้งที่คิดถึงคำพูดนั้น

“มาๆ เข้ามาคุยกันในบ้าน” พราวผละกอดออก เธอจูงมือฉันเดินเข้ามานั่งในบ้าน

พอเข้ามาในบ้านแล้วฉันก็ยังร้องไห้อยู่ คุณเหนือเขามันบ้า! ไม่ฟัวอะไรแถมยังต่อว่าฉัน เขาเอาอะไรมามั่นใจว่าฉันมีคนอื่น เขาไม่ฟังอะไรเลยด้วยซ้ำ ไม่เป็นโอกาสให้ฉันได้อธิบาย

“โอเคๆ แกร้องออกมาเลย ร้องไห้พอ ร้องไห้พอใจเมื่อไหร่ต้องบอกฉันด้วยนะว่าที่แกเป็นแบบนี้เพราะอะไร ใครเป็นต้นเหตุ”

“….ฉันเหนื่อยพราว ฉันพยายามทำทุกอย่างให้ถูกใจเขา ฉันอยากหลุดพ้น ฉันไม่อยากถูกจองจำด้วยสถานะบ้าๆ นั้นอีกแล้ว อึก~”